บทที่ 07

เอไลจาห์ วอห์น

หลังจากพอจะหายใจหายคอได้ทั่วท้อง โดยที่ยังคงรับรสกรดที่แผดเผาในลำคอ เขาก็ลากผมเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่ง ผมจำได้ทันทีว่ามันเป็นห้องน้ำสำหรับผู้คุมโดยเฉพาะ

“บ้วนปากซะ แล้วก็รีบๆ หน่อย ถ้าโดนจับได้ที่นี่ เราซวยแน่”

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วทำตามที่เขาบอก ผมวักน้ำเข้าปาก บ้วนทิ้ง แล้วก็ล้างหน้า พยายามสลัดความรู้สึกอึดอัดแทบหายใจไม่ออกกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น มือผมสั่นเทาขณะที่สายน้ำเย็นราดรด แต่มันไม่มีที่ว่างสำหรับความอ่อนแอ

เขาแตะไหล่ผม เป็นเชิงเร่งให้ออกไป

เรากลับมายังโถงทางเดินของเรือนจำโดยไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ กลิ่นโลหะกับเหงื่อที่คลุ้งหนักอวลอยู่ในอากาศ ความกลัวยังคงเกาะกุมทุกส่วนในร่างกายผม ขณะที่ผมยังคงชาด้าน มองทุกสิ่งทุกอย่างราวกับว่าเป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง

“ทีนี้ฉันจะพานายไปดูคุก ที่ที่นายไปได้... และที่ที่ไม่ควรไป” น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบแต่หนักแน่น

จุดแรกคือห้องซักรีดขนาดมหึมา กลิ่นฉุนของผงซักฟอกผสมกับกลิ่นเหม็นเปรี้ยวของเสื้อผ้าสกปรกโชยเข้าจมูก เหล่านักโทษกำลังขัดถูเสื้อผ้าด้วยมือในอ่างที่เปรอะเปื้อนคราบ ขณะที่คนอื่นๆ กำลังกองชุดนักโทษเป็นตั้งๆ เพื่อเตรียมนำไปแจกจ่าย บางคนง่วนอยู่กับการขจัดคราบฝังแน่นที่ดูเหมือนจะไม่มีวันออก ผลัดกันแบกตะกร้าผ้าสกปรกและจัดระเบียบผ้าที่ซักสะอาดแล้ว

“ที่นี่คือที่ซักชุดนักโทษ ทุกคนต้องทำงานในแผนกไหนสักแผนก และนี่ก็เป็นหนึ่งในแผนกหลัก ถ้านายอยากอยู่แบบไม่หาเรื่องใส่ตัว ที่นี่ก็เป็นตัวเลือกหนึ่ง แต่งานมันหนักเอาเรื่อง”

เราเดินผ่านกลุ่มนักโทษที่กำลังบิดชุดสีส้มที่ชุ่มโชก หนึ่งในนั้นเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของเขาแข็งกร้าว ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อโดยไม่พูดอะไร

เราเดินต่อไปยังห้องกว้างที่นักโทษหลายสิบคนนั่งอยู่ตามโต๊ะไม้ บางคนกำลังเย็บผ้า บ้างก็ตัดผ้า หรือไม่ก็คัดแยกกองชุดนักโทษ

“นี่คือแผนกเย็บผ้า ที่นี่เสื้อผ้าจะถูกซ่อมแซม ชุดใหม่จะถูกตัดขึ้น หรือบางทีก็ซ่อมอุปกรณ์ของผู้คุมด้วย”

นักโทษร่างผอมคนหนึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจเย็บชุดสีดำ มือที่คล่องแคล่วของเขาไม่สนใจเสียงจอแจรอบข้าง เขาพยักหน้าให้เล็กน้อยเมื่อถูกทักทาย แล้วก็กลับไปทำงานต่อทันที

“ถ้านายเย็บผ้าเป็น ก็ลองมาทำงานที่นี่ได้ แต่ระวังตัวไว้หน่อย มันง่ายที่จะโดนเข็มกับกรรไกรบาด และถ้ามีใครอยากจะทำร้ายนาย พวกมันก็ทำได้โดยที่ผู้คุมไม่ทันสังเกต”

เราเดินต่อไปตามโถงทางเดินยาวสู่แผนกซ่อมบำรุง พวกผู้ชายกำลังขัดพื้น ทำความสะอาดโถงทางเดิน และซ่อมท่อประปาที่ขึ้นสนิม

“หน่วยทำความสะอาดจะดูแลห้องน้ำกับโถงทางเดินให้เรียบร้อย เป็นงานหนัก แต่ก็ช่วยให้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน”

“ผู้คุมบังคับให้ทุกคนทำงานเหรอครับ” ผมถาม ขณะที่ยังพยายามทำความเข้าใจทุกอย่าง

เขาหัวเราะหึออกมา

“ก็ไม่เชิง แต่ถ้านายไม่มีงานทำ พวกเขาก็จะหางานให้นายเอง... และมันก็ไม่ใช่งานที่นายจะชอบเสมอไปหรอก แล้วถ้าเกิดเจ็บตัวขึ้นมา ปลายทางของนายก็อาจจะเป็นห้องพยาบาล แต่อย่าโง่ไปหน่อยเลย ไอ้หน้าใหม่ ที่นั่นมันไม่ปลอดภัย บางคนแกล้งป่วยเพื่อหนีงาน คนอื่นก็ถูกลากไปที่นั่นหลังจากการต่อสู้รุนแรง ถ้าอยู่ตัวคนเดียวแล้วก็อ่อนแอ... ก็อย่าหวังว่าผู้คุมจะปกป้องนายได้”

ผมรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง สารที่เขาต้องการจะสื่อนั้นชัดเจน: ไม่มีที่ไหนในนี้ปลอดภัย

เราเดินไปตามโถงทางเดินที่มืดและสกปรกจนกระทั่งเขาหยุดกะทันหัน สีหน้าของเขาจริงจังกว่าที่เคย

“นี่คือที่ที่นายไม่อยากไป” เขาชี้ไปที่ประตูเหล็กซึ่งมีแม่กุญแจสองตัว “นั่นคือห้องขังเดี่ยว ถ้าโดนจับโยนเข้าไปในนั้น นายอาจต้องอยู่ในนั้นเป็นวันๆ หรือเป็นสัปดาห์โดยไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน บางคนออกมาในสภาพที่แหลกสลายไปโดยสิ้นเชิง”

ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“แล้วห้องนั้นล่ะครับ” ผมถามพลางชี้ไปที่ประตูข้างๆ

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“นั่นคือปีกของพวกชุดดำ ที่อยู่ของอสูรกายตัวจริง ถ้าแกยังมีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดอยู่แม้แต่เศษเสี้ยวล่ะก็ อยู่ให้ห่างเข้าไว้”

ท้องผมเย็นวาบ

“แล้ว... เขาคนนั้นล่ะครับ” เสียงผมแผ่วเบาและสั่นเครือ

เขามองไปทางอื่นแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้า

“ใช่ นั่นคือที่นอนของเดอะรีปเปอร์”

ถ้อยคำเหล่านั้นทิ้งน้ำหนักลงบนบ่าผมอย่างหนักอึ้ง

เขาไม่ได้อธิบายอะไรต่อ แค่เดินต่อไป

ชั่วครู่ต่อมา เขาก็หยุดเดินแล้วถอนหายใจ

“ยังมีอีกสองสามเรื่องที่นายต้องรู้เกี่ยวกับที่นี่”

เขามองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้พอจะได้ยิน

“ข้างในนี้ ทุกอย่างมีราคาของมัน มีตลาดมืดที่ใช้แลกเปลี่ยนบุหรี่ อาหารส่วนเกิน ยา หรือแม้แต่อาวุธที่ทำขึ้นเอง บางครั้งพวกผู้คุมก็มีเอี่ยวด้วย ทำเป็นมองไม่เห็นเพื่อแลกกับผลประโยชน์ ถ้าอยากได้อะไรก็หาได้... แต่ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ และถ้าติดหนี้ใคร นายต้องจ่าย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”

ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออีกครั้ง

แค่คิดว่าต้องต่อรองแม้กระทั่งของใช้จำเป็นก็ยิ่งเพิ่มความหวาดหวั่นที่ก่อตัวขึ้นในใจผม

“นอกจากพวกแบ่งฝักแบ่งฝ่ายแล้ว ก็ยังมีแก๊งอีก กลุ่มเล็กๆ พยายามเกาะกันเพื่อเพิ่มโอกาสรอด แต่ส่วนใหญ่ก็ถูกกลุ่มที่แข็งแกร่งกว่ากลืนหรือกำจัดทิ้ง พวกกลุ่มใหญ่ๆ จะคุมพื้นที่ทั้งหมดในคุก มีอำนาจเกือบจะทัดเทียมกับผู้คุม การอยู่ตัวคนเดียวนานเกินไปรับประกันได้อย่างเดียว คือการกลายเป็นเป้า”

ทันใดนั้น การอยู่คนเดียวก็ดูจะไม่ใช่ความคิดที่ดีที่สุดอีกต่อไป

“แต่เหนือกว่าแก๊งไหนๆ มีอำนาจหนึ่งเดียวที่ไม่มีใครกล้าท้าทายอยู่หลังกำแพงนี้ คือเดอะรีปเปอร์ เขาไม่สนว่าคนอื่นจะทำอะไร ตราบใดที่ไม่มีใครแตะต้องของที่เป็นของเขา พวกผู้คุมให้ความเคารพ พวกนักโทษหวาดกลัว เขาไม่ต้องการผู้ติดตาม... เพราะสำหรับเขาแล้ว ทุกคนอยู่ใต้การปกครองของเขาอยู่แล้ว”

เราเดินผ่านกลุ่มคนที่กำลังล้อมวงเล่นไพ่ที่เก่าซอมซ่ออยู่บนโต๊ะที่ทำขึ้นเอง คนหนึ่งถือซองบุหรี่ อีกคนถือขนมปังชิ้นหนึ่ง

“แล้วการพนันผิดกฎหมายล่ะ? บางคนก็เล่นฆ่าเวลา แต่บางคนก็พนันด้วยของมีค่า บุหรี่ อาหาร ผลประโยชน์... หรือแม้กระทั่งคน ถ้าเสียมากไป นายอาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของเดิมพัน และเรื่องโกงน่ะเหรอ? ถ้าโดนจับได้ อาจถูกฆ่าตายตรงนั้นเลย ฉันเคยเห็นมากับตาแล้ว”

ผมรู้สึกหนาวเยือกไปถึงสันหลังอีกครั้ง

“มีอะไรอีกไหมครับ” ผมถามพลางซึมซับทุกรายละเอียดของขุมนรกที่ผมติดอยู่ตอนนี้

เขาหยุดยืนหน้าประตูเหล็กที่มีช่องเล็กๆ สายตาของเขาเย็นชาลง

“ห้องลงทัณฑ์ ไม่เหมือนห้องขังเดี่ยวที่นายอาจจะได้ออกมาในที่สุด ห้องลงทัณฑ์มันคือหลุมที่ไร้ก้นบึ้ง ใครก็ตามที่เข้าไป น้อยคนนักที่จะได้ออกมา บางคนตายอยู่ในนั้นโดยไม่มีใครสังเกตเห็นด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นทำเพื่อตัวเองเถอะ... อย่าหาเรื่องให้พวกเขาจับโยนเข้าไป”

ผมเกร็งไปทั้งตัว ทุกซอกทุกมุมของคุกนี้ราวกับถูกออกแบบมาเพื่อบดขยี้ความเป็นมนุษย์ให้สิ้นซาก

“มีอีกไหมครับ” ผมถาม หวังว่าการพาชมนี้จะจบลงเสียที

เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอ

“จะบอกอะไรให้นะ คนส่วนใหญ่คิดว่าทำงานในครัวมันแย่ เชื่อฉันเถอะ มันยังมีอะไรที่เลวร้ายกว่านั้นอีกเยอะ บางคนถูกบังคับให้แบกของหนัก ขนของลงจากรถ หรือลอกท่อระบายน้ำ ส่วนคนอื่นๆ ก็ลงเอยถูกพวกผู้คุมใช้ไปทำธุระส่วนตัว... และไม่ใช่ธุระแบบที่นายจะนึกออกหรอกนะ ที่นี่น่ะ นายไม่มีสิทธิ์เลือกชะตาชีวิตของตัวเอง ถ้าใครสักคนตัดสินใจว่านายต้องทำอะไร นายก็ต้องทำ หรือไม่ก็ต้องชดใช้”

ก้อนในลำคอผมจุกแน่นขึ้น

ทุกถ้อยคำยิ่งตอกย้ำความจริงเพียงข้อเดียว: อินเฟอร์โนเบย์ไม่ใช่แค่คุก

แต่มันคือความโหดร้ายอย่างแท้จริง