บทที่ 82

ดันเต้ คาสเตลลี

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่ปวดระบม หนักอึ้งราวกับโดนรถบรรทุกชน

ผมจำไม่ได้แน่ชัดว่าตัวเองวูบไปตอนไหน ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเองหรือจมดิ่งไปกับฤทธิ์ยา

พื้นเย็นเฉียบเบื้องล่างไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น มีแต่จะตอกย้ำถึงซากความโกลาหลจากคืนก่อนหน้า

ผมใช้เวลาสองสามวินาทีกว่าจะลุกขึ้นนั่งได้

ก...