บทที่ 83

ดันเต้ คาสเตลลี

น้ำเสียงของเขาตัดผ่านความเงียบงันราวกับคมมีด ทำให้บางสิ่งในตัวฉันแข็งทื่อ

ฉันเดินต่อไป

“ได้โปรด รอด้วย!”

ฉันถอนหายใจยาว พ่ายแพ้ต่อความเหนื่อยล้า และหยุดฝีเท้า

ฉันหันกลับไปช้าๆ

สายตาของเราสบกัน

เขาดูสับสนหลงทาง

ราวกับกำลังหาทางเริ่มต้นแต่กลับหาที่ยืนไม่เจอ

“มีอะไร” ฉันถามเสีย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ