บทที่ 87

เอไลจาห์ วอห์น

เขาจัดให้ผมนอนหงาย ค้างอยู่บนตัวผมครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็ลุกขึ้นนั่งแล้วดึงผมขึ้นไปบนตัก ให้ผมเป็นฝ่ายขยับอยู่บนตัวเขา มือของเขาจับต้นขาผมไว้ ดวงตาจับจ้องมาที่ผมไม่วางตาแม้แต่วินาทีเดียว

ผมขยับอย่างรวดเร็วด้วยแรงปรารถนา เปิดเปลือยหัวใจผ่านสายตา

“ผมรักนาย ดันเต้...” ผมหอบกระเส่า ร่างก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ