บทที่ 93

เอไลจาห์ วอห์น

ไออุ่นอ่อนโยนยามเช้าโอบล้อมรอบตัวผมราวกับผ้าห่มล่องหน และเมื่อลืมตาขึ้น ผมก็ตระหนักว่าตัวเองยังคงนอนอยู่บนร่างกำยำอันอบอุ่นของดันเต้

รอยยิ้มเปิ่นๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก ผมกดจูบเบาๆ ลงบนคางของเขา

แม้ในยามหลับใหล ใบหน้าของเขาก็ยังคงคมคายและแข็งแกร่ง

เขาดูราวกับรูปสลักที่ปั้นขึ้นด้วยมือ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ