บทที่ 97

ดันเต้ คาสเตลลี

ฉันมองกระต่ายน้อยของฉันที่กำลังหลับใหล หายใจอย่างสงบ

ฉันพลิกตัวเขาอย่างระมัดระวัง ทำให้เขาครางงึมงำเบาๆ ในลำคอ

เขาคงเหนื่อยมากจริงๆ

ฉันนั่งลงบนขอบเตียง พินิจมองภาพนั้นพร้อมรอยยิ้มบางๆ บนริมฝีปาก

ฉันรักเขาเหลือเกิน

ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะพาเขาไปดูโลกกว้าง พาเขาไปในที่ที่เขาสามารถมอง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ