บทที่ 29 ดั่งแมวจร 3

อวิ๋นรุ่นร้องอ้อ เขาไม่ใช่คนใหญ่คนโตที่ไม่เข้าใจหรือชืดชาต่อความรู้สึกหวาดกลัวจนจำฝังใจของคนๆ หนึ่ง ทุกคนต่างมีบาดแผลของตนเองทั้งนั้น ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่มี แต่หน้าที่และยศศักดิ์มันค้ำคอให้เขาแสดงความอ่อนเช่นสตรีผู้นี้ไม่ได้ “เรื่องนั้นช่างเถอะ ให้ข้าเข้าไปก่อน ด้านนอกน้ำค้างแรง เจ้าอยากให้ข้าไม่ส...