บทที่ 7

เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน แพทริคก็ดูน่ารังเกียจ อย่างไรก็ตาม หยุดกอดคอของฉัน เขาจับคางของฉันขณะที่เขาสังเกตฉันด้วยดวงตาสีดำของเขาราวกับว่าเขาต้องการจะมองทะลุผ่านฉัน

มันเงียบมากจนมีเพียงกลิ่นแอลกอฮอล์ในอากาศ

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็เย้ยหยัน “เจ้าต้องการอะไร?”

ในเวลานี้ ข้าพเจ้าคิดอย่างไร้เดียงสาว่าท่านได้โน้มน้าวข้าพเจ้าแล้ว จากนั้นฉันก็พูดว่า "ฉันกดลายนิ้วมือของฉันบนข้อตกลงแต่งงาน ตราบใดที่คุณไม่ลงนามในข้อตกลงใหม่กับเธอ ฉันจะเป็นของคุณ"

แพทริคผลักฉันออกไปแล้วนั่งลงที่เบาะคนขับโดยไม่พูดอะไร

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาขับรถกลับบ้าน เขาก็โยนฉันลงไปในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำเย็นจัด ดึงผมของฉัน แล้วพูดกับฉันว่า “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อสิ่งที่คุณพูดหรือไม่ ผู้หญิงอย่างคุณมากที่สุด แอบอยู่รอบตัวฉัน"

ในขณะนั้น ฉันก็รู้สึกตัวขึ้นมาและคิดว่าแพทริคผู้ซึ่งเกลียดชังฉันมากขนาดนี้ คงจะไม่เชื่อฉันอย่างแน่นอน

ฉันต่อสู้ในน้ำ แต่เขาไม่สนใจ เมื่อฉันใกล้จะจมน้ำ เขาจึงพาฉันออกจากอ่างอาบน้ำ จากนั้นเราก็ออกจากอ่างอาบน้ำ ไปที่ขอบหน้าต่าง ไปที่โซฟา และสุดท้ายก็ไปที่เตียง พยายามทำท่าต่างๆ นับไม่ถ้วน...

ฉันถูกปกคลุมไปด้วยอาการบาดเจ็บ การที่แพทริครักฉันทำให้ร่างกายส่วนล่างของฉันบวมและเจ็บปวด ทุกการเสียดสีของพระองค์ทำให้ฉันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ฉันร้องไห้และขอให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

ในที่สุดฉันก็อยู่ในอาการโคม่า

เมื่อฉันตื่นขึ้นอีกครั้ง มีกำแพงสีขาวอยู่ข้างหน้าฉัน และมีขวดยาหยดทางเส้นเลือดห้อยอยู่ด้านข้าง

ในเวลานี้ฉันเมาสุราแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งที่พูดและทำเมื่อวาน ฉันรู้สึกละอายใจจนอยากจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ฉันอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาสามวัน

ตลอดสามวันนี้ นอกจากการดูแลบาดแผลบนร่างกายของฉันแล้ว พยาบาลยังต้องใช้ยาในส่วนส่วนตัวของฉันด้วย แม้ว่าจะไม่มีใครถามฉันว่าทำไมฉันถึงเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล แต่เมื่อพิจารณาจากวิธีที่พยาบาลมองมาที่ฉันทุกครั้ง ฉันก็รู้ว่าพวกเขาคงรู้ดี

ตอนที่ฉันออกจากโรงพยาบาลในอีกสามวันต่อมา แพทริคไม่เคยมาเลย

สิ่งแรกที่ฉันทำหลังจากออกจากโรงพยาบาลคือโทรหาลิซ่า

โชคดีที่เธอรับสายของฉันในครั้งนี้ หลังจากรู้สถานการณ์ของฉันแล้ว เธอรีบนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาล หลังจากที่ฉันเก็บของเสร็จแล้ว เธอพาฉันไปที่อพาร์ทเมนต์ขนาด 40 ตารางเมตรของเธอ

เมื่อเข้าไปในประตู ฉันมักจะพบที่บนโซฟาที่มีเสื้อผ้าวางซ้อนกันและนั่งลง

ลิซ่าขยับเก้าอี้ตัวเล็กแล้วนั่งข้างๆ ฉัน จากนั้นเธอก็จุดบุหรี่และจิบบุหรี่สองจิบก่อนจะถามว่า "บอกฉันที เกิดอะไรขึ้น"

แม้ว่าเธอจะถามฉัน แต่เธอก็มองหน้าเธอแสดงว่าเธอได้เห็นทุกสิ่งแล้ว

ฉันซึ่งบังเอิญไม่มีใครจะสารภาพด้วย เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมากับเธอให้ฟัง

ลิซ่าสูบบุหรี่ขณะฟังคำบรรยายของฉัน หลังจากที่ฉันพูดจบ เธอบีบก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่และปรบมือ "เธอไม่ไร้เดียงสาแล้ว"

"อะไร?"

ตอนแรกฉันคิดว่าลิซ่าจะดุฉัน

แต่เธอชมฉัน ทำให้ฉันไม่ทันตั้งตัว

ลิซ่านั่งตัวตรงและพูดด้วยน้ำเสียงที่มากประสบการณ์ว่า “คุณไม่ควรรีบเร่งที่จะเล่นกับแพทริค คุณควรรั้งเขาไว้ ผู้ชายก็เป็นแบบนั้น ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะพาคุณไปอยู่ในใจ”

เธอบอกเป็นนัยอย่างชัดเจนว่าฉันควรจะเข้าไปพัวพันกับแพทริคต่อไป

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเมื่อสามวันก่อน แม้ว่าฉันจะเมา ฉันก็ลืมความรู้สึกเจ็บปวดนั้นไม่ได้ ฉันพูดว่า "ลืมมันไปเถอะ เขาเป็นสัตว์ร้าย!"

"ไร้สาระ" ลิซ่าเอนตัวลงนั่งบนกองเสื้อผ้าและคล้องคอฉัน “เธอพูดถึงเขาทุกวันตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนใช่ไหม เธอเคยตัดรายงานในหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับเขาแล้วแปะไว้บนนั้น กำแพง ตอนนี้เขาอยู่ในมือคุณแล้ว คุณจะยอมแพ้เขาได้อย่างไร”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

“ใช่แล้ว ในอดีต สิ่งที่ฉันคิดคือฉันสามารถพบแพทริคอีกครั้งและแต่งงานกับเขาใช่ไหม”

......

ริงโทนอันไพเราะดังขึ้น

มันเป็นโทรศัพท์ของฉัน

ฉันใช้ริงโทนนี้มานานแล้ว ฉันจำได้ว่าฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินเป็นครั้งแรก

แพทริคอาจเป็นลำแสงที่เรียกว่าสำหรับฉัน แม้ว่าฉันรู้ว่าเขาอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม แต่ฉันก็พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เก่งขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น โดยหวังว่าฉันจะยืนได้ในระดับเดียวกับเขาในสักวันหนึ่ง

ฉันสามารถจับมือกับเขาและแนะนำตัวเองกับเขาอย่างมั่นใจ

เมื่อฉันหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าและเห็นหมายเลขที่คุ้นเคยบนนั้น ฉันกลัวมากจนเกือบจะโยนทิ้ง