บทที่ 3 การล่าสัตว์
มือของโอลิเวียชะงักค้าง แผ่นหลังของเธอเกร็งเครียดราวกับคันธนูที่โก่งสาย
รองเท้าของเธอเป็นของราคาถูกที่สั่งซื้อทางออนไลน์ ซึ่งเธอมารู้ทีหลังว่าเป็นของลอกเลียนแบบหลังจากใส่ไปได้ครึ่งเดือน
แต่โอลิเวียไม่ได้รู้สึกอับอาย เธอซื้อมันมาด้วยเงินที่อินดิโกหามาอย่างยากลำบาก เป็นการทำธุรกรรมออนไลน์ที่ถูกกฎหมาย และเธอก็พบว่ามันสวมใส่สบาย
แล้วมันผิดตรงไหนกันล่ะ
เมื่อคิดได้ดังนั้น โอลิเวียก็หันกลับไป ใบหน้าของเธอซีดเผือดแต่ดวงตากลับสว่างวาบ จ้องตรงไปยังชายผมบลอนด์
แววตาของชาร์ลส์เข้มขึ้น พร้อมที่จะก้าวเข้าไปแทรกแซง
แต่โอลิเวียพูดขึ้นก่อน
น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา แม้จะสั่นเครือ แต่ก็ชัดเจนและหนักแน่น
"ฉันหาเงินด้วยตัวเองที่นี่ สะอาดและสุจริต ฉันดีกว่าคนบางพวกที่เอาแต่เกาะครอบครัวกินเหมือน... ปรสิต"
ถ้อยคำของเธอราวกับลิ่มน้ำแข็งที่ทิ่มแทง
สีหน้าของกลุ่มชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันที
"นังสารเลว! แกพูดว่าอะไรนะ"
มหาวิทยาลัยเซเลสเทียลเต็มไปด้วยลูกหลานจากครอบครัวร่ำรวยที่เข้ามาเรียนเพื่อสร้างชื่อเสียงที่พ่อแม่ของพวกเขาไม่สามารถไขว่คว้ามาได้ด้วยผลการเรียน
โอลิเวียซึ่งเข้ามาเรียนได้ด้วยความสามารถของตัวเอง รู้จุดอ่อนของพวกเขาดี
และก็เป็นไปตามคาด ชายผมบลอนด์ที่ปกติทำตัวสบายๆ กลับมีท่าทีจริงจังขึ้นมาทันที เขาโกรธจัดและก้าวไปข้างหน้าเพื่อตอบโต้
เสียงปรบมือช้าๆ อย่างจงใจดังขึ้นสามครั้ง
ทุกคนหันไปมอง
ชาร์ลส์ยืนอยู่ที่ทางเข้าร้านดอกไม้ ร่างสูงของเขาแผ่แรงกดดันที่มองไม่เห็นออกมา
เขาอยู่ในชุดกีฬาสีดำ ใบหน้าเรียบเฉย สายตาลุ่มลึกของเขามองข้ามกลุ่มชายหนุ่มที่ยืนตัวแข็งทื่อไปตกอยู่ที่โอลิเวีย
"พูดได้ดี"
น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่กลับทำให้ทั้งร้านเงียบกริบ
กลุ่มชายหนุ่มจำชาร์ลส์ได้ ความยโสโอหังของพวกเขาก็หดหายไป สีหน้าบูดบึ้ง
เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นรอบๆ
"นั่นชาร์ลส์นี่!"
"เขา... เขาปรบมือให้โอลิเวียงั้นเหรอ"
"เกิดอะไรขึ้น"
"พวกเขาเป็นอะไรกัน ไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ชาร์ลส์ไม่สนใจผู้หญิงไม่ใช่เหรอ"
"เขาหล่อมากเลยนะ ถ้าไม่ชอบผู้หญิงก็น่าเสียดายแย่... แต่เขาจะชอบโอลิเวียได้เหรอ"
โอลิเวียตกตะลึง
เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่
เมื่อสบตากับชาร์ลส์ เธอก็นึกถึงภาพที่เขาทำความสะอาดไม้คิวเมื่อวานนี้ ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความอับอาย นิ้วมือบิดชายผ้ากันเปื้อนของตัวเองอย่างประหม่า
ชาร์ลส์ไม่สนใจสายตาอยากรู้อยากเห็นเหล่านั้นและเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน พลางหยิบช่อดอกทานตะวันที่สีสดใสที่สุดขึ้นมาอย่างสบายๆ
"ห่อให้ด้วยครับ"
โอลิเวียหลุดจากภวังค์และรีบก้มหน้าลง ห่อช่อดอกไม้ให้อย่างคล่องแคล่ว
เธอเอาแต่ก้มหน้าตลอดเวลา ไม่กล้ามองหน้าเขา
เมื่อถึงเวลาจ่ายเงิน ชาร์ลส์ยื่นเงินสดให้ด้วยนิ้วมือเรียวยาวของเขา
โอลิเวียรีบรับมา น้ำเสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
"ขะ...ขอบคุณสำหรับเมื่อกี้นะคะ..."
ชาร์ลส์หยิบดอกทานตะวันที่ห่อเสร็จแล้วขึ้นมา สายตาของเขาทอดมองใบหน้าที่ก้มงุดและแดงระเรื่อของเธออยู่ครู่หนึ่ง
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก คุณไม่ได้ทำอะไรผิด"
พูดจบ เขาก็ยืดตัวตรง รับดอกไม้ไปแล้วหันหลังเดินจากไป
โอลิเวียยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจของเธอเต้นรัวอยู่ในอกอย่างควบคุมไม่ได้
พวกผู้ชายที่ก่อเรื่องได้หลบหนีไปอย่างเงียบๆ ตั้งแต่ตอนที่ชาร์ลส์เข้ามาแล้ว
ในที่สุดร้านดอกไม้ก็กลับสู่ความสงบ
โอลิเบียนั่งลงบนเก้าอี้เตี้ยๆ ที่มุมห้อง หัวใจของเธอยังคงเต้นไม่เป็นส่ำ
คำพูดของชาร์ลส์ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก คุณไม่ได้ทำอะไรผิด"
เขาบอกว่าเธอไม่ผิดงั้นเหรอ
เขาเองก็คิดว่าผู้ชายพวกนั้นเป็นเหมือนปรสิตด้วยหรือเปล่า
แต่ตระกูลกรีนเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเอเมอรัลด์ซิตี้...
แต่ก็นั่นแหละ ชาร์ลส์เองก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและร่ำรวย แต่เขาก็ไม่ได้พึ่งพาครอบครัวของเขาเลย
ชาร์ลส์... ชื่อนี้มาพร้อมกับความสำเร็จที่แท้จริง โดยเฉพาะในมหาวิทยาลัยเซเลสเทียล ที่ซึ่งเขาแทบจะเป็นตำนาน
บางครั้งโอลิเวียก็ได้ยินจอห์นบ่นทางโทรศัพท์อย่างหัวเสีย และมักจะเอ่ยชื่อชาร์ลส์เสมอ
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเคารพอีกฝ่าย เพราะชาร์ลส์เป็นนักศึกษาอันดับหนึ่งของภาควิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์เสมอมา และจอห์นทำได้เพียงแต่อิจฉาเขาเท่านั้น
ส่วนเธอเป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาคนหนึ่งที่เรียนอยู่ชั้นปีต่ำกว่าชาร์ลส์หนึ่งปี
ทำไมเขาถึงซื้อดอกทานตะวันช่อนั้น
ดอกไม้ที่สีสันสดใสขนาดนั้น
เขากำลังจะเอาไปให้ใครกัน หรือว่า... เขาแค่ต้องการจะช่วยเธอจริงๆ
เธอกำลังจมอยู่ในความคิดเพลินๆ พนักงานกะต่อไปก็มาถึง
โอลิเวียเก็บของและกลับไปที่มหาวิทยาลัยอย่างเงียบๆ
เนื่องจากไม่มีเรียนในช่วงเช้า เธอจึงตรงกลับไปที่หอพักเพื่อต้องการความสงบ
ทันทีที่เธอเปิดประตูห้องพัก ลิลลี่ มาร์ติน เพื่อนของเธอก็ดึงเธอไปที่ระเบียงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ
"โอลิเวีย! เล่ามาให้หมดเลยนะ! เธอไปรู้จักกับชาร์ลส์ได้ยังไง"
