บทที่ 4 Edge
โอลิเวียถึงกับผงะ
“ใครนะ? ชาร์ลส์เหรอ? ฉัน...ไม่รู้จักเขานะ”
เธอเพิ่งจะเคยคุยกับเขาเป็นครั้งแรกเมื่อเช้านี้เอง แบบนั้นนับว่ารู้จักกันได้ด้วยเหรอ?
อย่างมากที่สุด เขาก็เป็นแค่เพื่อนนักศึกษาคนหนึ่งที่เธอเคยเห็นหน้าแค่ครั้งเดียว
“เลิกเสแสร้งได้แล้ว!”
ลิลลี่ชี้เข้าไปในห้อง
“ดูนั่นสิ!”
โอลิเวียมองตามสายตาของเพื่อนสาวไป แล้วดวงตาของเธอก็เบิกกว้างค้าง
ในแจกันชั่วคราวที่เธอทำความสะอาดจากขวดแก้วเก่า บัดนี้กลับมีช่อดอกทานตะวันสีทองขนาดใหญ่ตั้งอยู่—ดอกไม้ช่อเดียวกับที่ชาร์ลส์ซื้อเมื่อเช้านี้ไม่มีผิด!
“นี่มัน...”
โอลิเวียตะลึงงัน
“ชาร์ลส์ให้คนเอามาส่งให้! ส่งตรงมาถึงตึกหอพักของเราเลยนะ!”
ลิลลี่เขย่าแขนเธออย่างตื่นเต้น
“แล้วทายสิว่าเขาให้ใครมาส่ง?”
ในใจของโอลิเวียพลันรู้สึกปั่นป่วน เป็นลางร้าย
“คนที่มาส่งคือมีอา วิลสัน!”
น้ำเสียงของลิลลี่เบาลงไปอีก แฝงแววเห็นใจเล็กน้อย
“หล่อนถือดอกไม้ขึ้นมาด้วยท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยนะ! โยนมันลงบนโต๊ะของเธอแล้วก็กระทืบเท้าปึงปังออกไปเลย”
“โดยเฉพาะตอนที่เอ่ยชื่อชาร์ลส์นะ สายตาของหล่อน...อย่างกับจะฆ่าคนได้เลย!”
มีอา
เพื่อนร่วมหอของพวกเธอเอง
หญิงสาวผู้ทั้งรวยและใช้ชีวิตหรูหรา เธอคลั่งไคล้ชาร์ลส์ซึ่งเป็นที่รู้กันดีไปทั่วทั้งโรงเรียน เธอคือตัวท็อปที่รับมือยากที่สุดในบรรดาหญิงสาวมากมายที่ชื่นชมชาร์ลส์
โอลิเวียรู้สึกเย็นเยียบไปทั่วสันหลัง
‘เยี่ยมไปเลย...’
เธออุตส่าห์วางแผนจะหลบมาซ่อนตัวที่หอพักสักสองสามวันเพื่อหนีจากบรรยากาศน่าอึดอัดในคฤหาสน์วิลเลียมส์
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหอพักจะกลายเป็นแหล่งปัญหาไปอีกที่เสียแล้ว
และก็เป็นจริงดังคาด
คาบเรียนแรกของช่วงบ่ายคือวิชาพละศึกษา
ในช่วงเวลาว่าง โอลิเวียกำลังมองหามุมสงบเพื่อจะไปนั่ง แต่แล้วมีอากับเพื่อนสนิทอีกสองคนก็เดินเข้ามาขวางทางเธอไว้
มีอาสวมชุดกีฬาลิมิเต็ดเอดิชั่นรุ่นล่าสุด เธอกอดอกเชิดคางขึ้นสูง สายตาคมปลาบดุจมีดจับจ้องไปยังรองเท้าผ้าใบสีซีดและเสื้อยืดเรียบๆ ของโอลิเวีย
“โอลิเวีย”
น้ำเสียงของมีอาทั้งแหลมและเยียบเย็น แฝงไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามกับความเป็นศัตรู
“ฉันขอเตือนเธอ ให้-อยู่-ห่าง-จาก-ชาร์ลส์!”
โอลิเวียเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ไม่เจียมตัวเลยหรือไง”
เด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างมีอาแค่นเสียงเยาะ
“แกมันก็แค่หมาที่ตระกูลวิลเลียมส์เลี้ยงไว้ คิดว่าตัวเองมีค่าพอที่จะเข้าใกล้ชาร์ลส์หรือไง”
“ใช่เลย ขนาดจอห์นยังไม่ชอบหน้าแกเลย แล้วนี่ยังจะคิดไปเกาะแกะชาร์ลส์อีกเหรอ”
มีอาก้าวเข้ามาข้างหน้า เล็บที่ทาสีสดใสของเธอเกือบจะทิ่มจมูกของโอลิเวีย พร้อมกับยื่นคำขาด:
“เอาดอกไม้ช่อนั้นไปทิ้งซะ! และจากนี้ไป ถ้าเห็นชาร์ลส์ให้เดินหนีไปอีกทาง! ถ้าฉันเห็นเธออยู่ใกล้เขาอีก หรือถ้าเขาส่งอะไรมาให้เธออีก...”
เธอแสยะยิ้มอย่างมุ่งร้าย ดวงตาเต็มไปด้วยการคุกคาม
“ฉันรับรองได้เลยว่าเธอจะอยู่ที่โรงเรียนนี้หรือร้านดอกไม้นั่นต่อไปไม่ได้แน่! เข้าใจไหม?”
มีอาโกรธจัดจริงๆ ก็แน่ล่ะ ชาร์ลส์ที่ไม่เคยสุงสิงกับผู้หญิงคนไหน จู่ๆ กลับส่งช่อดอกไม้ให้โอลิเวีย
พูดจบ มีอาก็ผลักไหล่ของโอลิเวียอย่างแรงแล้วเดินจากไปพร้อมกับพรรคพวก
โอลิเวียเซถลา หลังกระแทกเข้ากับกำแพงเย็นเฉียบ
เธอกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ
ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นในอก แต่ยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกสิ้นหวังอันเยียบเย็น
แล้วเธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าทำไมชาร์ลส์ถึงส่งดอกไม้มาให้?
พวกเขาเพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว มันน่าฉงนโดยสิ้นเชิง!
โอลิเวียเหลือบมองผู้คนที่กำลังวิ่งเล่นหัวเราะกันในสนาม แสงแดดเจิดจ้า แต่เธอกลับรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว
ปัญหาเหล่านี้ดูเหมือนจะตามติดเธอมาตลอดนับตั้งแต่อินดิโกแต่งงานเข้าตระกูลวิลเลียมส์ ไม่ว่าเธอจะพยายามหลีกหนีมันแค่ไหนก็ตาม
ในที่สุด เสียงกริ่งหมดคาบก็ดังขึ้น โอลิเวียจึงลุกขึ้นเพื่อจะออกไป
เธอไม่อยากอยู่ในโรงยิมอีกแม้แต่วินาทีเดียว
คาบเรียนถัดไปเป็นวิชาเลือกเสรีอย่างวัฒนธรรมศึกษา เธอจึงตัดสินใจที่จะโดดเรียน
ตอนนี้เธอต้องไปหาชาร์ลส์ให้ได้ทันทีเพื่อถามเขาให้รู้เรื่องว่าทั้งหมดนี้มันหมายความว่าอย่างไร
ก็ในเมื่อพวกเขาเพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว เขาไม่มีความจำเป็นต้องมาช่วยเธอเลย
ก่อนออกจากบ้านเมื่อเช้า โอลิเวียได้ยินพวกคนรับใช้บอกจอห์นว่ารองเท้าบาสเกตบอลของเขาวางอยู่ตรงประตู
จอห์นกับชาร์ลส์ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ และเมื่อชาร์ลส์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายมีคาบเรียนน้อยลง พวกเขาก็น่าจะอยู่ที่สนามบาสเกตบอล
โอลิเวียวิ่งเหยาะๆ ไปที่สนามบาสเกตบอล
ที่นั่นเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งคนที่กำลังเล่นและคนที่มาดู บรรยากาศจอแจวุ่นวาย
เธอสอดส่ายสายตามองหาชายร่างสูงคุ้นตาสองคนในฝูงชนอย่างร้อนใจ
หลังจากกวาดตามองไปทั่วบริเวณ เธอก็ไม่พบพวกเขา ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ที่นี่
เมื่อรู้สึกผิดหวัง โอลิเวียกำลังจะหันหลังกลับ แต่แล้วกลุ่มชายหนุ่มในชุดบาสเกตบอลที่ดูท่าทางห่ามๆ ก็สังเกตเห็นเธอ
การที่เธอยืนอยู่ริมสนาม ด้วยรูปร่างบอบบาง ผิวพรรณเนียนใส และสีหน้าที่ดูสะอาดสะอ้านแต่แฝงแววตาดื้อรั้นเล็กน้อย ทำให้เธอดูโดดเด่นขึ้นมาจากฝูงชนที่เหงื่อท่วมตัว
“เฮ้! คนสวย!”
ชายคนหนึ่งที่ย้อมผมสีแดงเดินเข้ามาขวางทางเธอไว้
โอลิเวียมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางยิ้มเย็นในใจ
ดูจากท่าทางแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับพวกนักเลงข้างถนนดีๆ นี่เอง
