บทที่ 5 การตั้งคำถาม
“มองหาใครอยู่เหรอ? ใครล่ะ? บอกมาสิ เดี๋ยวช่วยหา!”
เพื่อนๆ ของเจ้าหนุ่มผมแดงพากันเข้ามารุมล้อม พลางยิ้มอย่างชั่วร้าย
โอลิเวียขมวดคิ้ว พยายามจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“ไม่ได้หาใครค่ะ แค่เดินผ่านทางมาเฉยๆ”
“อย่าเพิ่งรีบไปสิ!”
เจ้าหนุ่มผมแดงขวางทางเธอไว้ สายตาของเขาสอดส่ายสำรวจใบหน้าและร่างกายของเธอ
“อยู่คณะไหนเหรอ? ชื่ออะไร? มาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
“หลีกไป”
น้ำเสียงของโอลิเวียเย็นเยียบขณะพยายามแทรกตัวผ่านช่องว่างออกไป
“พยศดีนี่?”
ผู้ชายร่างสูงอีกคนเยาะเย้ย พลางจงใจใช้ไหล่กระแทกเธอ
“คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ? โดดเรียนมาที่สนามบาส ก็แค่อยากมาหาผู้ชายไม่ใช่เหรอไง? เดี๋ยวพวกพี่อยู่เป็นเพื่อนให้เอาไหม”
เมื่อถูกรายล้อม โอลิเวียรู้สึกทั้งอับอายและโกรธแค้นท่ามกลางสายตาของผู้คน
เธอพลันเงยหน้าขึ้น สายตาราวกับใบมีดน้ำแข็งเชือดเฉือนใบหน้าที่กำลังเยาะเย้ยของพวกเขา
“ฉันมาหาผู้ชายน่ะเหรอ? กับพวกนายน่ะนะ?” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา แต่หยดหยาดไปด้วยความดูแคลน “เล่นบาสก็ห่วย หน้าตาก็อัปลักษณ์ แถมยังหน้าด้านไร้ยางอายอีก!”
“เหี้ยเอ๊ย! มึงว่าไงนะ?”
เจ้าหนุ่มผมแดงเดือดดาล รอยยิ้มเปลี่ยนเป็นความกราดเกรี้ยวขณะเอื้อมมือไปคว้าแขนโอลิเวีย
ลูกบาสเกตบอลลูกหนึ่งแหวกอากาศพุ่งเข้ามา กระแทกเข้าที่ข้อศอกของเจ้าหนุ่มผมแดงอย่างจังจนเกิดเสียงดังลั่น!
เขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด กุมแขนตัวเองแล้วเซถอยหลังไป
“ใครวะ...”
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างฉุนเฉียว แต่คำพูดก็ติดอยู่ในลำคอ
ชาร์ลส์ปรากฏตัวขึ้นที่ขอบสนาม สีหน้าของเขามืดมนน่ากลัว แผ่รังสีอำมหิตเยือกเย็นออกมา จอห์นยืนอยู่ข้างหลังเขา ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อจำโอลิเวียได้
ชาร์ลส์ก้าวเข้ามา ร่างสูงใหญ่ของเขาบังโอลิเวียไว้มิดขณะตวัดสายตาเย็นเยียบมองกลุ่มเด็กหนุ่มที่ยืนตะลึง
“มือไม่อยากมีไว้ใช้แล้วหรือไง”
น้ำเสียงของเขาต่ำทุ้มแต่คมกริบดุจใบมีด ทำให้อุณหภูมิรอบข้างลดฮวบลง
จอห์นเดินเข้ามา น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความรำคาญและจำนน
“เรอา พวกนายมาล้อมเธอทำไมกัน”
น้ำเสียงของเขาไม่ได้ปกป้องเป็นพิเศษ ออกไปในทางที่อยากจะเลี่ยงไม่ให้มีเรื่องเสียมากกว่า
เรอา เจ้าหนุ่มผมแดง จำชาร์ลส์กับจอห์นได้ ความกร่างของเขาพลันมลายหายไปสิ้นพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด
เขาเข้าใจผิดไปว่าโอลิเวียเป็นเด็กผู้หญิงในกลุ่มของพวกนั้น
“คุณวิลเลียมส์? คุณกรีน?”
“เข้าใจผิดกันครับ! จริงๆ นะครับ แค่เข้าใจผิด! พวกเราแค่ล้อเธอเล่นเฉยๆ...”
โอลิเวียกำลังจะสวนกลับ แต่ชาร์ลส์พูดขัดขึ้นมาก่อน
“ล้อเล่น?”
สายตาของชาร์ลส์เย็นเยียบลงอีกขณะก้าวเข้าไปใกล้
รังสีคุกคามของเขาทำให้เรอาและเพื่อนๆ ถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ
จอห์นเห็นว่าชาร์ลส์พร้อมจะมีเรื่องเต็มที่ แถมเพื่อนของตัวเองก็ไม่ได้เรื่อง เขายิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่
เขาถือว่าชาร์ลส์เป็นเพื่อนแท้จึงคว้าแขนเพื่อนไว้แล้วพูดเสียงเบา
“ชาร์ลส์ ช่างมันเถอะ ฉันรู้จักพวกนี้ ถือว่าเห็นแก่หน้าฉัน...”
“อีกอย่าง อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันจบการศึกษาของเราแล้ว อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย มันไม่คุ้มหรอก”
เขาไม่อยากให้มีเรื่องในสนามบาส โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับโอลิเวีย
ชาร์ลส์สะบัดมือของจอห์นออกโดยไม่มองหน้าเพื่อน สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เรอาและพรรคพวก น้ำเสียงชัดเจนและหนักแน่น
“ฟังให้ดี ถ้าฉันเห็นพวกแกเข้าใกล้เธออีก หรือได้ยินพวกแกพูดจาพล่อยๆ อีก...”
เขาหยุดเว้นช่วง แต่ละคำพูดหนักอึ้งไปด้วยคำขู่ที่เยียบเย็น
“ก็ลองคิดถึงผลที่จะตามมาดูแล้วกัน”
พูดจบเขาก็หันกลับมา สายตาคมกริบจับจ้องไปยังโอลิเวียที่ยืนอึ้งอยู่เล็กน้อยด้านหลัง
จอห์นโบกมือไล่อย่างหงุดหงิด ปัดเป่าพวกตัวปัญหาให้พ้นไปเหมือนไล่แมลงวัน
"ไสหัวไปซะ! เลิกทำตัวน่าอายได้แล้ว!"
จอห์นหันกลับมา คิ้วของเขาขมวดมุ่น ก่อนจะตวาดใส่โอลิเวีย
"เธอมาทำอะไรที่นี่? เธอยังก่อเรื่องไม่พออีกรึไง?"
"เมื่อวานเธอบอกว่าจะย้ายออกไปไม่ใช่เหรอ? งั้นก็อย่ามาหาฉันอีก!"
น้ำเสียงของเขาห้วนกระด้าง เต็มไปด้วยความหงุดหงิดที่ถูกเมินและต้องเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้
โอลิเวียสูดหายใจลึก สบตากับสายตาที่ลุกเป็นไฟของจอห์น น้ำเสียงของเธอชัดเจนและเยือกเย็นขณะเอ่ยความจริงที่เรียบง่าย
"ฉันไม่ได้มาหานาย"
สายตาของเธอเคลื่อนผ่านจอห์นไปหยุดอยู่ที่ชาร์ลส์
"ฉันมาหาชาร์ลส์"
พูดจบ เธอก็มองชาร์ลส์อย่างมีความหมาย เป็นสัญญาณให้เขาตามไป แล้วเดินไปยังมุมที่เงียบกว่าของสนาม
จอห์นถูกทิ้งให้ยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกฟ้าผ่า
ชาร์ลส์หัวเราะเบาๆ กับสีหน้าไม่อยากจะเชื่อเหมือนโลกถล่มของจอห์น
ขณะที่เดินผ่านจอห์นไป เขาตบไหล่ที่แข็งทื่อของเขาเบาๆ น้ำเสียงติดตลกแต่ก็แฝงความจริงจัง
"จอห์น นายเข้าใจผิดแล้ว โอลิเวียไม่ได้เพิ่งมาเปลี่ยนไป..."
สายตาของชาร์ลส์มองตามร่างที่บอบบางแต่เด็ดเดี่ยวของโอลิเวียไป เสียงของเขาแผ่วเบาแต่ชัดเจนในหูของจอห์น
"เธอเป็นคนเข้มแข็งแบบนี้มาตลอดต่างหาก"
พูดจบ ชาร์ลส์ก็ไม่หันกลับไปมองจอห์นที่ยืนแข็งเป็นหินอีก เขาก้าวเดินตามโอลิเวียไป
ณ มุมร่มไม้ของสนาม แสงแดดส่องลอดผ่านใบไม้ลงมาทิ้งเงาพร่างพราว
โอลิเวียหยุดเดินแล้วหันขวับมาเผชิญหน้ากับชาร์ลส์
อกของเธอกระเพื่อมไหวเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยคำถามและความโกรธที่เก็บกดไว้ ขณะที่เธอเข้าประเด็นทันที
"ชาร์ลส์ นี่คุณหมายความว่ายังไง"
ชาร์ลส์หยุดเดิน เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง รอให้เธอพูดต่อ
"ทำไมคุณถึงส่งดอกไม้มาให้ฉัน"
ดวงตาของโอลิเวียจ้องเขม็ง คำพูดของเธอรัวเร็วยิ่งขึ้น เจือด้วยอาการสั่นไหวที่แทบไม่สังเกตเห็น
"คุณกำลังเล่นตลกกับฉันอยู่เหรอ? มันสนุกมากนักรึไงที่เห็นคนอย่างฉันได้รับความสนใจจากคนอย่างคุณ"
"หรือคุณคิดว่าฉันหลอกง่าย"
"ทั้งเรื่องที่ร้านดอกไม้ แล้วก็ที่สนามบาส... คุณแกล้งทำเป็นใส่ใจฉันตลอด"
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและเจ็บปวด
"เพื่ออะไรกัน? เพื่อให้คนเกลียดฉันมากขึ้นเหรอ? เพื่อให้พวกที่ชื่นชมคุณอย่างมีอา มีเหตุผลที่จะเกลียดฉันมากขึ้นงั้นเหรอ? เพื่อให้จอห์นมีเหตุผลมาตะคอกใส่ฉันมากขึ้น? คุณสนุกเหรอที่เห็นทุกคนรุมฉันแบบนี้"
เธอพูดรวดเดียวจบ อกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงเร็วกว่าเดิม
ดวงตาของเธอแดงก่ำเล็กน้อย แต่เธอก็กั้นน้ำตาไว้อย่างดื้อรั้น จ้องมองชาร์ลส์เพื่อรอคำตอบจากเขา
ชาร์ลส์รับฟังอย่างเงียบงัน ไม่ได้ขัดจังหวะ
สายตาลุ่มลึกของเขาจับจ้องอยู่บนใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ ดวงตาที่ปกติมักจะห่างเหินหรือขี้เล่น บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่และอ่อนโยนอย่างสุดจะพรรณนา
สายตานั้นช่างรุนแรง ลึกล้ำ ราวกับจะสามารถดึงใครสักคนให้จมดิ่งลงไปในห้วงอารมณ์ที่ท่วมท้น
เขามองเธออยู่นาน นานจนโอลิเวียรู้สึกราวกับกำลังถูกแผดเผาด้วยความร้อนแรงในดวงตาของเขา จนทนต่อไปไม่ไหว
"พูดอะไรสักอย่างสิ!"
ในที่สุดชาร์ลส์ก็ขยับตัว
ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงเล็กน้อยขณะก้าวเข้ามาใกล้ ก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อลดระยะห่างระหว่างพวกเขา
ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาที่ท้าทายของเธอ น้ำเสียงของเขาแฝงความจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"โอลิเวีย เธอเคยคิดบ้างไหมว่า..."
เขาหยุดไปชั่วครู่ ดวงตาลุ่มลึกของเขาหมุนวนไปด้วยอารมณ์ที่เธอไม่อาจเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่เหลือออกมาอย่างชัดเจน
"ว่าบางที... อาจจะเป็นเพราะฉันชอบเธอ"
