บทที่ 50 เป็นลม

สองสายตาสบประสานกัน

กำแพงในใจที่โอลิเวียพยายามก่อขึ้นมาตลอดพลันพังทลายลงในวินาทีที่สบเข้ากับแววตาของจอห์น

ริมฝีปากของเธอขยับเล็กน้อย ราวกับอยากจะพูดคำว่า "ฉันไม่เป็นไร" อีกครั้ง

แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยคำใดออกมา หยาดน้ำตาก็ทะลักออกมาดั่งเขื่อนแตกโดยไม่มีสัญญาณเตือน

ไม่มีเสียงสะอื้นเงียบงัน มีเพียง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ