บทที่ 6 การประชุมซูเปอร์มาร์เก็ต
“ชอบฉันเหรอ”
โอลิเวียตกใจจนผงะ ถอยหลังไปชนต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง
เธอมองชาร์ลส์ซึ่งบัดนี้อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่นิ้ว
ใบหน้าหล่อเหลาแต่แฝงไปด้วยความร้อนแรง ดวงตาคมกริบที่อ่านไม่ออกคู่นั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เธอไม่เข้าใจ
บ้าไปแล้ว! นี่ต้องเป็นลูกไม้ใหม่ของเขาแน่ๆ!
การที่ได้แกล้งเธอทำให้เขาสนุกมากหรือไง
เขาจะมา...ชอบเธอได้ยังไง
ชาร์ลส์ดูขบขันกับท่าทีตกใจของเธอ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปากขณะก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก เสียงของเขาทุ้มต่ำและเย้ายวน
“กลัวเหรอ? แล้ว...คิดยังไงกับฉันล่ะ”
สายตาของเขาล็อกเธอไว้ เหมือนนายพรานที่กำลังชื่นชมเหยื่อที่ติดกับดัก
“อยากจะ...ลองพิจารณาดูไหม”
ดวงตาของเขาจ้องตรงมาอย่างไม่อ้อมค้อม รุนแรงเกินไป และแฝงไปด้วยพลังที่ปฏิเสธไม่ได้
“ไม่ ไม่มีทาง!”
โอลิเวียตวาดกลับไปทันทีที่ได้สติ แก้มของเธอแดงก่ำขึ้นมาในบัดดล
ด้วยความตื่นตระหนกและอับอาย เธอแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยเสียงที่ผิดเพี้ยนไป
“ชาร์ลส์ คุณ...คุณถอยไปห่างๆ ฉันเลยนะ!”
“เราไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด ไม่มีวัน!”
พูดจบเธอก็ผลักชาร์ลส์ออกไป แล้ววิ่งหนีออกจากใต้ต้นไม้ไปอย่างลนลาน
ชาร์ลส์ยืนอยู่ที่เดิม มองเธอวิ่งหายลับไปตรงทางเข้าทุ่งหญ้าอย่างรวดเร็ว น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกแย่กับการถูกปฏิเสธเลย
เสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังออกมาจากอก แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ
น่าสนใจ น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ
ถ้าเขาไม่ติดทำวิทยานิพนธ์จบการศึกษาอยู่ล่ะก็ เขาคงอยากจะใช้เวลากับโอลิเวียให้มากกว่านี้
หลายวันต่อมาดูเหมือนจะกลับสู่ความสงบสุขอีกครั้ง
โอลิเวียเข้าเรียนตามปกติและทำงานที่ร้านเพทัลพาราไดซ์
ทั้งที่หอพักและที่บ้านตระกูลวิลเลียมส์ เธอพยายามหลีกเลี่ยงบรรยากาศอึมครึมที่จอห์นสร้างขึ้นอย่างระมัดระวัง
เธอแทบไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กับชาร์ลส์เลย ทำได้เพียงเห็นเขาไกลๆ ในมหาวิทยาลัย ด้วยเหตุนี้มีอาจึงเลิกหาเรื่องเธอ ทำให้เธอได้ใช้เวลาอย่างสงบสุขในหอพักบ้าง
แต่จอห์นยังคงไม่หยุดเคลื่อนไหว
ทุกเช้าที่โอลิเวียถูกบังคับให้นั่งรถไปเรียนกับเขา เธอจะได้ยินเขาเปิดลำโพงคุยโทรศัพท์ ชวนชาร์ลส์อย่างสบายๆ
“ชาร์ลส์ บ่ายนี้ไปเล่นบาสที่เดิมไหม”
“หนังจะไปสนุกกว่าเล่นเกมได้ไง ฉันไม่ไปหรอก ชวนคนอื่นเถอะ!”
“คืนนี้ไปวิสกี้แอนด์วันเดอร์สกันไหม พวกเขามีของดีล็อตใหม่มา”
“ไปโต๊ะพูลไหมล่ะ”
“กินข้าวเย็นเหรอ? ได้เลย ฉันรู้จักร้านอาหารใหม่ร้านนึง เด็ดมาก!”
โอลิเวียจะใส่หูฟังแล้วเร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ
‘คนจะเรียนจบไม่ต้องเรียนหนังสือกันหรือไง’
ชาร์ลส์ที่เป็นนักเรียนดีเด่นตลอดกาลอาจจะเป็นข้อยกเว้น แต่จอห์น...เขาเอาแต่เล่นทั้งวัน...
ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย
เธอจะตั้งใจเรียน ทำงานหนัก เก็บเงิน อยู่ให้ห่างจากตระกูลวิลเลียมส์ อยู่ให้ห่างจากจอห์น นั่นแหละคือสิ่งที่สำคัญ!
เมื่อใกล้ถึงช่วงสอบกลางภาค บรรยากาศในมหาวิทยาลัยก็เต็มไปด้วยความตึงเครียดและเรื่องงมงาย
“โอลิเวีย! ไปเร็ว ไป ‘ไหว้ขอพรชาร์ลส์’ กัน!”
ลิลลี่ดึงแขนโอลิเวียอย่างตื่นเต้น
“ไหว้ขอพรชาร์ลส์?”
โอลิเวียเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือด้วยความงุนงง
“ทำไมต้องไปไหว้ชาร์ลส์ด้วย”
ลิลลี่มองเธอด้วยสายตาที่บอกว่า “เรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้”
“เขาเป็นตำนานของมหา'ลัยเราเลยนะ! สอบผ่านตลอด! ใครๆ ก็แอบไปไหว้ล็อกเกอร์ที่เขาไม่ได้ใช้กันทั้งนั้น เขาว่าขลังสุดๆ เลยนะ! ไปเร็ว ถ้าช้าเดี๋ยวคนเยอะ เข้าไม่ถึง!”
ที่แท้ก็เรื่องงมงายนี่เอง แถมยังเกี่ยวกับเจ้าคนขี้แกล้งนิสัยเด็กคนนั้นอีก
โอลิเวียชักมือกลับ พูดไม่ออก
“...ไม่ไปหรอก มันไร้สาระเกินไป”
เธอไม่สนใจกิจกรรมไร้ประโยชน์แบบนั้นเลย
“กันไว้ดีกว่าแก้นะ!”
ลิลลี่ทำหน้ามุ่ย
งั้น... เดี๋ยวช่วยซื้อนมสตรอว์เบอร์รีที่ร้านค้าให้หน่อยได้ไหม
นะ! นะ! เดี๋ยวกลับมาจะเล่าเรื่องเมาท์แซ่บๆ ให้ฟัง!
ก็ได้
โอลิเวียปิดหนังสือลง พลางคิดว่าถือโอกาสไปซื้อของใช้ส่วนตัวมาตุนไว้ด้วยเลยก็ดี
ในร้านค้าคนไม่เยอะ
โอลิเวียตรงไปยังโซนตู้แช่เย็น หยิบนมสตรอว์เบอร์รีที่ลิลลี่ต้องการ
ทันทีที่หันกลับ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชั้นวางของใกล้ๆ โดยไม่ตั้งใจ—ร่างสูงคุ้นตาคนหนึ่งกำลังพิงตู้แช่แข็ง พลิกกระป๋องเครื่องดื่มในมือเล่นอย่างสบายๆ
นั่นคือชาร์ลส์
ดูเหมือนเขาเองก็เพิ่งสังเกตเห็นเธอเช่นกัน ดวงตาลุ่มลึกของเขาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เธออ่านไม่ออกอย่างรวดเร็ว
หัวใจของโอลิเวียกระตุกวูบ เธออยากจะหลบหน้าไปตามสัญชาตญาณ
จะหลบอะไร
น้ำเสียงของชาร์ลส์ไม่ดังนัก แต่กลับแทรกผ่านเสียงเพลงคลอในร้านเข้ามาอย่างชัดเจน เจือรอยยิ้มเกียจคร้าน
โอลิเวียชะงักฝีเท้า จำต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ทั้งสองถูกคั่นด้วยชั้นวางของเพียงไม่กี่แถว สายตาของพวกเขาสบกันกลางอากาศ
วันนี้เขาสวมเสื้อฮู้ดสีดำเรียบๆ ผมยุ่งๆ ปรกหน้าผากอย่างไม่ใส่ใจ ทำให้เขาดูเฉียบคมน้อยกว่าปกติและผ่อนคลายมากขึ้น แต่ดวงตาของเขายังคงคมกริบ จับจ้องมาที่เธอไม่วางตา ราวกับไม่เปิดโอกาสให้เธอหนีไปไหน
บรรยากาศราวกับหยุดนิ่งไปชั่วไม่กี่วินาที
อากาศเย็นเยียบจากตู้แช่แข็งไม่อาจปัดเป่าความตึงเครียดเงียบๆ อันละเอียดอ่อนระหว่างคนทั้งสองได้
โอลิเวียได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวของตัวเองอย่างชัดเจน แก้มของเธอก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
เธอกำกล่องนมในมือแน่นขึ้น
ชาร์ลส์วางเครื่องดื่มลง ก้าวขายาวๆ ไม่กี่ก้าวก็มาถึงตัวเธอ ร่างสูงของเขานำพาแรงกดดันที่มองไม่เห็นมาด้วย
เขาก้มลงมองเธอ สายตากวาดผ่านแก้มแดงระเรื่อของเธอ ก่อนจะหยุดลงที่นมสตรอว์เบอร์รีสีชมพูในมือ
รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาชัดเจนขึ้น
ชอบแบบนี้เหรอ
น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา เจือแววหยอกล้อ
เปล่า! ของเพื่อน!
โอลิเวียสวนกลับทันควัน น้ำเสียงรีบร้อนเล็กน้อย
ชาร์ลส์หัวเราะเบาๆ ไม่ได้ซักไซ้ต่อ
เขาเอื้อมมือออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ได้จะหยิบนม แต่กลับเลยผ่านตัวเธอไป คว้าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปราคาถูกที่สุดที่เธอมักจะกินเป็นประจำจากชั้นวางข้างๆ ตัวเธออย่างแม่นยำ
โอลิเวียตัวแข็งทื่อ
เขารู้ได้ยังไงว่าเธอกินยี่ห้อนี้
ชาร์ลส์ไม่ได้มองสีหน้าตกตะลึงของเธอ เขาถือบะหมี่ฯ กับนมสตรอว์เบอร์รีของเธอแล้วหันไปยังเคาน์เตอร์ชำระเงิน น้ำเสียงไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง
มื้อนี้ฉันเลี้ยง
ไม่ค่ะ! ฉันจ่ายเอง!
โอลิเวียรีบเดินตามไป
ชาร์ลส์ไม่สนใจคำคัดค้านของเธอ เขาตรงไปที่แคชเชียร์แล้ววางของลงบนเคาน์เตอร์
ขณะที่พนักงานกำลังสแกนสินค้า นิ้วเรียวยาวของเขาก็ยื่นบัตรออกไปแล้ว ท่วงท่าลื่นไหลเป็นธรรมชาติ
ชำระเงินเรียบร้อย
โอลิเวียได้แต่มองแผ่นหลังของเขาตอนที่จ่ายเงิน ในหัวสับสนวุ่นวายไปหมด
นี่มันอะไรกัน ความ "ห่วงใย" ที่ทำให้เข้าใจผิดอีกแล้วเหรอ
ชาร์ลส์หยิบถุงที่ใส่นมกับบะหมี่ฯ แล้วหันมาส่งให้เธอ
ในวินาทีที่ปลายนิ้วสัมผัสกัน โอลิเวียก็ชักมือกลับราวกับถูกไฟช็อต
ชาร์ลส์มองท่าทีลนลานของเธอ ดวงตาลุ่มลึกเต็มไปด้วยความขบขันที่มากขึ้น เจือแววขบถ...และความมุ่งมั่นบางอย่าง เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ กระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน
นมสตรอว์เบอร์รี... เหมาะกับเธอดีนะ
พูดจบเขาก็ยืดตัวตรง ไม่ได้มองเธออีก แล้วเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้โอลิเวียยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว
อย่างไรเสียเธอก็ยังเป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่งที่หวั่นไหวง่าย
เธอยืนถือถุง ในหูยังคงอื้ออึงไปด้วยลมหายใจอุ่นๆ และคำพูดกำกวมของเขา
ท่ามกลางฤดูร้อนที่แผดเผา หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก สั่นสะเทือนไม่หยุดหย่อน
