บทที่ 7 วิกฤตในคืนที่ฝนตก
โอลิเวียไม่มีสมาธิเรียนภาคบ่ายเลย
คำว่า "ฉันชอบเธอ" ของชาร์ลส์และโมเมนต์หยอกล้อกันที่ร้านขายของชำยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
เธอต้องยอมรับว่า เธอไม่ได้รังเกียจชาร์ลส์
แม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน แต่การได้พบกันอีกครั้งก็ทำให้เธอใจอ่อนและหวั่นไหวได้ง่ายๆ
อันที่จริง ในสายตาของสาวๆ ส่วนใหญ่ ชาร์ลส์ทั้งหล่อ เป็นนักเรียนหัวกะทิ มาจากครอบครัวที่ดี นิสัยอ่อนโยน และเพียบพร้อมไปทุกด้าน ดูเหมือนไม่มีข้อบกพร่องเลยสักนิด
และสำหรับเธอ ชาร์ลส์ยังเคยช่วยปกป้องเธอไว้หลายครั้งอีกด้วย
โอลิเวียอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า เธอกำลังต่อต้านอะไรอยู่กันแน่
เป็นจอห์นต่างหาก
ความคิดนี้เหมือนถูกน้ำเย็นสาดเข้าหน้า
ชาร์ลส์เป็นเพื่อนสนิทของจอห์น
แค่ความจริงข้อนี้เพียงข้อเดียวก็เพียงพอที่จะดับความคาดหวังที่ไม่เข้าท่าทั้งหลายที่เธออาจมีให้มอดลง
"โอลิเวีย! ฉันมีข่าวเมาท์แซ่บๆ มาเล่า!"
ลิลี่โน้มตัวมากระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
"หนุ่มฮอตของโรงเรียนเรามีแฟนแล้วอีกคน! มีคนไปเจอมา!"
หัวใจของโอลิเวียหล่นวูบ ปลายนิ้วเย็นเฉียบ
หรือว่าจะเป็น... ชาร์ลส์?
เธอกำลังคิดอยู่เลยว่าชาร์ลส์ไม่มีข่าวลืออะไรในโรงเรียนเลย
"ใครเหรอ"
โอลิเวียรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช หัวใจเต้นรัวขณะถามออกไปด้วยเสียงแหบแห้ง
"จอห์น!"
ลิลี่โชว์รูปในโทรศัพท์ให้เธอดู เป็นรูปจอห์นกำลังโอบไหล่ผู้หญิงผมยาวคนหนึ่ง
"เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ตามจีบเขามาสักพักแล้ว ตอนนี้ได้เป็นแฟนกันแล้วล่ะ!"
"จอห์นเนี่ยเสน่ห์แรงกับสาวๆ จริงๆ เลยเนอะ"
งั้นก็เป็นจอห์นสินะ
โอลิเวียถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขำ
เธอมองรูปของจอห์นที่มีท่าทีสบายๆ ไม่ทุกข์ร้อนแล้วส่ายหัวซ้ำๆ
"ฉันว่าไม่นะ ฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน แต่ฉันไม่ชอบผู้ชายแบบเขาเลยสักนิด"
เมื่อเห็นความรังเกียจอย่างไม่ปิดบังบนใบหน้าของโอลิเวีย ลิลี่ก็ฉลาดพอที่จะไม่ชวนคุยเรื่องนี้ต่อ
เพราะความเจ็บปวดจากเรื่องในครอบครัวเป็นสิ่งที่คนนอกยากจะเข้าใจจริงๆ
ตอนเย็น ท้องฟ้ามืดครึ้ม
โอลิเวียเดินออกจากประตูโรงเรียนและเห็นรถของตระกูลวิลเลียมส์จอดรออยู่แล้ว
เธอเปิดประตูรถ และก็ไม่ผิดคาด จอห์นกับแฟนใหม่ของเขานั่งอยู่ที่เบาะหลัง
"โอลิเวีย มานั่งด้วยกันสิ!"
น้ำเสียงของหญิงสาวคนนั้นหวานหยด แต่รอยยิ้มกลับดูเสแสร้ง
เมื่อเห็นโอลิเวียขึ้นรถ เธอยังขยับตัวเว้นที่ให้
แต่โอลิเวียไม่อยากจะสุงสิงด้วย เธอฝืนยิ้มแล้วนั่งลง
รถเริ่มเคลื่อนตัว
บรรยากาศตึงเครียด โอลิเวียเอาแต่นั่งเงียบ ส่วนจอห์นก็ง่วนอยู่กับโทรศัพท์ของเขาพลางไขว่ห้าง
ทันใดนั้น หญิงสาวคนนั้นก็เริ่มชวนคุยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่โอลิเวียสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรที่แฝงอยู่ในคำพูดของเธอ
"จอห์นบอกว่าเธอเรียนเก่งมากเลย ฉันล่ะอิจฉาจัง ฉันไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่"
"ได้ยินว่าเธอทำงานพิเศษด้วยเหรอ? คงจะลำบากน่าดูเลยนะ"
"แต่ก็ดีนะที่ได้หัดพึ่งพาตัวเองแต่เนิ่นๆ โดยเฉพาะเมื่อไม่ได้อยู่ในบ้านของตัวเอง ใช่ไหมล่ะ"
"จอห์นต้องรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว ต่อไปเขาจะยุ่งมาก ถึงเธอจะเป็นน้องสาวเขาก็ไม่ควรทำตัวเป็นภาระนะ..."
ทุกประโยคล้วนตอกย้ำว่าเธอเป็นคนนอก ที่มาเพื่อ "แย่งชิงมรดก"
ไม่นานจอห์นก็หลับตาแล้วเอนหลังพิงเบาะ ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว
เขาไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ต่อคำพูดแขวะของแฟนสาว เหมือนจะเห็นดีเห็นงามไปด้วย
โอลิเวียกำสายกระเป๋าเป้แน่น ในท้องปั่นป่วนไปหมด
ขณะที่รถเลี้ยวตรงหัวมุม เธอก็โพล่งขึ้นมาทันที
“จอดรถ!”
คนขับรถตกใจจนเผลอเหยียบเบรกกะทันหัน
“หนูเมารถค่ะ เดี๋ยวเดินกลับบ้านเอง”
โอลิเวียอ้างส่งๆ แล้วเปิดประตูรถก้าวออกไป เดินจากมาอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับไปมอง
“โอลิเวีย...”
เธอไม่ได้ยินแม้แต่เสียงแสร้งทำเป็นประหลาดใจของแฟนสาวจอห์นด้วยซ้ำ
โอลิเวียไม่ได้เดินเร็ว เธอไม่อยากกลับบ้าน ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์วิลเลียมส์ บรรยากาศที่น่าอึดอัดกดดันก็ถาโถมเข้าใส่เธอ
ในห้องนั่งเล่น ธีโอนั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟา ขณะที่อินดิโกกำลังพยายามปลอบโยนเขาอย่างระมัดระวัง
“...จอห์นก็โตพอที่จะมีแฟนได้แล้ว มันเป็นเรื่องปกตินะคะ ทำไมคุณต้องโกรธขนาดนี้ด้วย...”
ความโกรธที่โอลิเวียไม่ได้เอ่ยออกมาพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง
‘เป็นแบบนี้ตลอดเลย! จอห์นไม่เคยทำอะไรผิด เขาต้องได้รับการปกป้องเสมอ!’
อินดิโกเห็นโอลิเวียกลับมาจึงรีบเดินขึ้นไปดูเธอ
“โอลิเวียกลับมาแล้วเหรอลูก หิวไหม เดี๋ยวแม่...”
โอลิเวียสะบัดมือเธอออกทันควัน น้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
“แม่คะ บางทีหนูก็สงสัยจริงๆ นะคะ ว่าจอห์นเป็นลูกแท้ๆ ของแม่หรือเปล่า”
สีหน้าของอินดิโกพลันเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งอย่างที่สุด
“โอลิเวีย! นี่ลูกพูดบ้าอะไรอยู่!”
“บ้าเหรอคะ”
โอลิเวียจ้องมองมารดา ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวังและแววเยาะหยัน
“มีแฟน แม่ก็ช่วยปิดบังให้ เขาไปเที่ยวปาร์ตี้ แม่ก็ว่าเป็นเรื่องปกติ”
“เขาด่าหนู ไล่หนูออกจากบ้าน แม่กลับบอกให้หนูทน! พอตอนนี้พ่อว่าเขาไม่กี่คำ แม่ก็รีบออกโรงปกป้อง! แม่เคยสนใจหนูบ้างไหมคะ ลูกสาวของแม่คนนี้!”
อินดิโกโกรธจัดจนเงื้อมือขึ้นตบหน้าโอลิเวีย! พอตบไปแล้วเธอก็ถึงกับตะลึงงัน
โอลิเวียกุมใบหน้า มองอินดิโกอย่างไม่อยากจะเชื่อ ประกายแสงสุดท้ายในดวงตาของเธอดับวูบลง
เธอไม่พูดอะไรอีก หันหลังแล้ววิ่งออกจากบ้านไป
ข้างนอก ฝนเริ่มเทกระหน่ำลงมา
สายฝนเย็นเยียบทำให้เสื้อผ้าบางๆ ของโอลิเวียเปียกโชกในทันที
เธอเดินเตร็ดเตร่ไปอย่างไร้จุดหมายท่ามกลางราตรีที่ฝนโปรยปราย ใบหน้าของเธอเปียกปอนจนแยกไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา
ความรู้สึกน้อยใจ ความโกรธ และความเย็นชาจากการถูกคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุดหักหลังโอบล้อมตัวเธอไว้
“นั่นโอลิเวียไม่ใช่เหรอ”
น้ำเสียงหยาบโลนดังขึ้นฝ่าม่านฝน
โอลิเวียสะดุ้งและเงยหน้าขึ้นมอง
เป็นเรย์ เพื่อนของจอห์นที่เธอเจอที่สนามบาสเมื่อตอนกลางวัน
ตรงปากซอย เรย์ที่กำลังเมามายพิงกำแพงอยู่ ดวงตาของเขาพร่ามัวขณะจ้องมองมาที่เธอ
“เปียกฝนหมดเลยนะเนี่ย น่าสงสารจัง!”
เรย์เดินโซซัดโซเซเข้ามาขวางทางเธอไว้ รอยยิ้มน่าขยะแขยงปรากฏบนใบหน้า
“โอลิเวีย คือ...จริงๆ แล้วพี่ชอบเธอมานานแล้วนะ! พี่ไม่ได้เจอเธอครั้งแรกที่สนามบาส แต่เจอที่สนามของโรงเรียน ตอนนั้นเธอยัง...”
“ไปให้พ้น!”
โอลิเวียตะคอก พยายามจะเดินเลี่ยงเขาไป
แต่เรย์กลับคว้าแขนเธอไว้ด้วยแรงที่น่าตกใจ ลมหายใจของเขาคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า
“อย่าเพิ่งไปสิ! ให้โอกาสพี่สักครั้งนะ! พี่สัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีกว่าผู้ชายทุกคน! พี่จะจีบเธอ ทะนุถนอมเธอ...”
ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจของโอลิเวียในทันที
เธอดิ้นรนสุดชีวิตและกรีดร้องออกมา
“ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วย!”
