บทที่ 15 บทที่ 7 เอาคืน (2)
อะไรกันฉันเนี่ยนะทำให้เขาหวั่นไหว
“อื้อออ........” เอเวลพยายามใช้ลิ้นคุกคามเข้ามาในปากของเธอ เธอพยายามขัดขืนลิ้นของเขาที่จะเข้ามาในปากแต่เขาก็จับหน้าของเธอยึดไว้แนบแน่นกับใบหน้าเขาดังเดิม
“โอ้ยยย!ยัยบ้าทำอะไรของเธอเนี่ย ขัดอารมณ์ชะมัด” เอเวลบ่นหัวเสีย ก็เธอกัดลิ้นของเขาที่พยายามคุกคามไปในปากของเธอจนทั้งสองผละออกจากกันไงล่ะ
“ขัดอารมณ์อะไรของนาย ไอ้บ้า!...ไปห่างๆฉันเลยนะ” เธอพูดพลางดันตัวเองจะลุกขึ้น
“ทำไม...กลัวหวั่นไหวรึไง” เขาใช้แขนข้างหนึ่งกอดเอวเธอไว้แน่นไม่ยอมให้เธอลุกขึ้นจากตักแถมยังใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่หยิกแก้มเธอจนแดง
“โอ้ยเจ็บนะ นายมันขี้โกงจริงๆ คนฉวยโอกาส ไอ้บ้า!!!” เธอใช้มือจับแก้มตัวเองที่โดนหยิกเมื่อกี้
“ช่วยไม่ได้” เอเวลดันตัวเธอให้ลุกขึ้นแล้วกลับไปนั่งค้นกระเป๋าหากุญแจต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
“นี่กระเป๋าเหรอเนี่ย มีอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด” เขาบ่นแต่มือก็รื้อของอยู่อย่างนั้น
“มันเป็นเรื่องธรรมดา นี่ยังเบาๆนะ” เธอกอดอกพูดแล้วยักไหล่อย่างไม่แยแส “ก็กระเป๋าผู้หญิงสวยๆก็มีของเยอะแยะเป็นธรรมดา”
“มั่นใจหรอว่าสวย?” เขามองท่าทีของเธออย่างอดหมั่นไส้เล็กๆไม่ได้ที่จะแขวะ
“$#%$^%&^()(+_)$%$” เธอที่โดนแขวะก็เบ้ปากบ่นไปเรื่อย
“บ่นอะไรนักฮะ” เอเวลเด้งตัวจากโซฟามาจุ๊บแก้มเธอหนึ่งทีก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม
“ไอ้…”
“ถ้ายังไม่หยุดด่าฉันละก็...” เธอที่กำลังอ้าปากจะด่าก็เงียบลงอย่างสงบเมื่อเขามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเล็บ...
รู้แล้วน่า ไม่เห็นต้องแสดงออกขนาดนั้นก็ได้
เธอรีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร็วที่สุด และไม่ลืมที่จะตะโกนกลับมา
“ไม่ช่วยหาแล้วกุญแจ หาเองไปเลย หาเจอแล้วล็อคห้องให้ด้วย ได้ยินมั้ย!!!!!!!!!!!”
เขาจะบ่นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เธอวิ่งเขาห้องนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอไม่เคยเจอใครเจ้าเล่ห์เท่าเขามาก่อนเลย
ฉันจะเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับเอเวลอีกเท่าไหร่เนี่ย!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
“คีย์เซีย”
“………..”
“คีย์เซีย”
“หะ…หา…..” เธองัวเงียตอบ...ใครมาเรียกฉันเนี่ย กำลังหลับอยู่เลย
“ตื่นได้แล้ว”
“อ้ายยยยย..อุ๊บ…” เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าเอเวล นี่ฝันใช่ไหม
“เงียบๆหน่อยสิ” เอเวลเอามือมาปิดปากเธอไว้เมื่อเธอเริ่มกรี๊ด
“อาย อา อำ อะ ไอ ใอ อ้อง ออน อั๋น”
“อะไรของเธอ พูดภาษาคนสิ” เขาเอามือออกจากปากเธอ...
มาว่าฉันพูดภาษาเอเลี่ยนแบบนายรึไง
“นายมาทำอะไรในห้องนอนฉัน” เธอถามเพราะว่าตอนนี้เขาน่าจะกลับไปได้แล้ว
“ฉันมาทำอะไร ไม่ได้มา” เขาพูดพลางกระโดดมานอนข้างๆเธอ
“อะไรนี่มันกี่โมงแล้วทำไมไม่กลับบ้านนายไปล่ะ”
“เที่ยงคืนได้มั้ง” เอเวลพูดทั้งที่หลับตาอยู่
“ไอ้บ้า!!!! ดึกขนาดนี้กลับบ้านไปเลยนะ” เธอพยายามดึงให้เขาลุกขึ้นแต่ไม่มีท่าทีว่านายนี่จะยอมไปเลย
“หากุญแจรถไม่เจอ”
“เดี๋ยวช่วยหา”
“ไม่เอา จะนอนแล้ว ง่วง” ว่าแล้วเขาก็ดึงผ้าห่มจากเธอไปคลุมซะเอง
“ถ้านายไม่ยอมไปฉันจะบีบคอนาย” เธอกระโดดไปค่อมเอเวลเพื่อที่จะบีบคออย่างที่พูด
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะยัยบ้า” เอเวลผลักเธอให้นอนราบกับเตียงแล้วค่อมร่างของเธอไว้แทน
“ไอ้บ้า ออกไปเลยฉันหนัก” เปล่าหรอกจริงๆแล้วเธอเขินต่างหาก ท่าทางทั้งสองคนมันดูวาบหวิวมาก
“ก็ฉันจะนอนที่นี่ เธอจะมีปัญหาอะไรมั้ย”
“มะ..ไม่มี อยากนอนก็นอนไปเลย” เธอรีบๆพูดไปเพราะไม่อยากอยู่ในท่าวาบหวิวนี้นานๆ
“ก็แค่นั้น” เอเวลก็ลุกจากตัวเธอกลับไปนอนที่เดิม
“เฮ้อ ไปนอนที่อื่นก็ได้!” เธอกำลังจะลุกขึ้นแต่เขากับดึงเธอเข้าไปกอดไว้
“นอนด้วยกันนี่แหละ จะไปนอนที่อื่นทำไม”
“จะให้ฉันนอนกับนายเนี่ยนะ ไม่มีทาง! ถ้านายหน้ามืดทำอะไรฉันขึ้นมาจะทำไง” เธอบอกตามจริง นอนกับผู้ชายอะไรก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น
“ถ้าไม่ยอมนอนที่นี่นะฉันอาจจะหน้ามืดขึ้นมาจริงๆก็ได้..........อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ” เขากอดแน่นชะมัด เธอเชื่อว่าเขากล้า ภาพที่เธอกับเขาเพิ่งจูบกันไม่นานมานี้อยู่ๆก็ลอยขึ้นมาในหัวของเธอ เธอจึงได้สงบปากสงบคำลงอย่างไม่น่าเชื่อ
“เออรู้แล้วงั้นก็ปล่อยฉันสิ”
“……………….” ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ
“เอเวล”
“……………….” ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณานอนเถอะค่ะ
เฮ้อ…เซ็ง ตกลงต้องนอนกันนายนี่จริงๆใช่ไหม
.
.
.
2:45 am
“เฮ้ย ทำไมตัวร้อนขนาดนี้” เธอที่ยังงัวเงียอยู่ก็ต้องตื่นขึ้นเพราะมีมือใครบางคนมาแตะที่หน้าผากพร้อมเสียงที่ดังจนเธอรู้สึกตัว
“...นายทำอะไร...” เธอพูดกับเขาเสียงแหบแห้งที่น่าจะมาด้วยพิษไข้...หลังจากที่ลืมตาขึ้นแล้วเห็นใบหน้าของเอเวลที่อยู่ไม่ห่างนัก
“เธอตัวร้อนมากเลย ไปหาหมอไหมเดี๋ยวฉันพาไป” เขาพูดทั้งที่ยังใช้มืออังหน้าผากเธออยู่
“ไม่ต้องหรอก กินยาเดี๋ยวก็หาย” เธอบอกเขา
“เดี๋ยวฉันไปซื้อยาให้ รอแป๊บนะ” เขาลุกจากเตียงเพื่อจะไปซื้อยาตามที่บอก
“ดะ...เดี๋ยว” เธอปรามเขาไว้ก่อน
“หืม....” เอเวลหันหน้ามาทางเธอ
“นายจะไปยังไง” ที่เธอถามเพราะว่าเขายังหากุญแจไม่เจอนี่...แล้วจะไปได้ยังไง
“ก็ขับรถไปน่ะสิ...ถามแปลก” เขาพูด
“นายหากุญแจรถไม่เจอไม่ใช่หรอ”
“อะ......เอ่อ.....ถามมากน่า......นอนพักไปเลย......ฉันไปละ” เขาพูดเสร็จก็รับออกไปเลย...
แกล้งว่าหากุญแจไม่เจอเพื่อจะนอนที่นี่นี่หว่า ลืมได้วะไอ้เวลเอ้ย เขาบ่นความสะเพร่าของตัวเองในใจที่เกือบหลุดเรื่องกุญแจรถ
“อะไรของเขา” เธอพึมพัมกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นอาการตื่นๆของชายที่ลุกลี้ลุกล้นออกไปจากห้อง
