บทที่ 105

โซอี้โยนโอปอลลงกับพื้นราวกับกำลังเอาขยะไปทิ้ง

โอปอลนอนอยู่ตรงนั้น กุมลำคอที่เจ็บระบมพลางหอบหายใจ ความหวาดกลัวที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดและความอัปยศอดสูที่ถูกเหวี่ยงไปมาราวกับสิ่งของทำให้เธอตัวสั่นงันงก ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก

เธอเงยหน้าขึ้น จ้องโซอี้อย่างอาฆาตแค้น "แก... แกกล้า... ตระกูล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ