บทที่ 4

"ปล่อยนะ" โซอี้ตวาดพลางผลักเมสันออกไป

เมสันล้มลงกับพื้น มองใบหน้าที่โกรธจัดของโซอี้ เขาถอนหายใจ "โซอี้ ตอนนั้นพวกเราทำไปก็เพื่อตัวเธอเองนะ ถ้าเธอไม่ติดคุก ชื่อเสียงของเธอคงป่นปี้ไปแล้ว"

"ชื่อเสียงฉันป่นปี้ก็เพราะฉันติดคุกนั่นแหละ!"

"เอาล่ะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลย" เมสันลุกขึ้นปัดฝุ่นตามเสื้อผ้า "คุณย่าโทรหาเธอตลอดเลย ท่านอยากให้เธอกลับไป ท่านต้องให้เธอผ่าตัดบายพาสหัวใจ"

สีหน้าของโซอี้อ่อนลงเล็กน้อย คุณย่าของเธอเป็นคนที่ใจดีกับเธอกับแม่มากที่สุดเสมอมา

"ก็ได้ ฉันจะผ่าตัดให้" เธอพูดอย่างเย็นชา "แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตระกูลคิง"

เมสันถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วยิ้ม "ตกลง เดี๋ยวฉันช่วยเธอเก็บของ เราจะออกเดินทางคืนนี้เลย"

"ฉันมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย เดี๋ยวตามไปเจอกัน" โซอี้พูดพลางหันหลังเตรียมจะจากไป "ไม่ต้องตามมา"

เมื่อกลับมาที่ห้องใต้ดิน เธอเก็บกระเป๋าเดินทางพร้อมกับโพสต์ข้อมูลที่รวบรวมมาทางออนไลน์โดยไม่ระบุตัวตน

ภายในไม่กี่นาที ทั้งเมืองก็รับรู้เรื่องอื้อฉาวของตระกูลบราวน์ วิลเลียม บราวน์ ถูกฆ่าตายในการต่อสู้กับคู่อริ

ตระกูลบราวน์รีบออกแถลงการณ์ทันที โดยอ้างว่าการตายของวิลเลียมเป็นอุบัติเหตุและไม่เกี่ยวข้องกับใครทั้งสิ้น

เย็นวันนั้น โซอี้กลับมายังเอเมอรัลด์ซิตี้พร้อมกับเมสันและตรงไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการของรีอาทันที

"โซอี้มาที่นี่ทำไม" คลีโอกระทืบเท้าอยู่ตรงมุมห้อง

สการ์เลตต์ขมวดคิ้วและอธิบาย "คุณย่าของลูกต้องให้ยัยนั่นผ่าตัดให้"

"แม่จะให้ฆาตกรมาผ่าตัดให้คุณย่าได้ยังไง" เสียงของคลีโอแหลมเปี๊ยด "โซอี้ไม่มีฝีมือหรอกนะ! ถ้ามันกลับมา คนอื่นต้องหัวเราะเยาะหนูแน่ที่มีพี่สาวเป็นฆาตกร!"

"เดี๋ยวแม่จะให้พ่อของลูกส่งมันกลับไปให้เร็วที่สุด" สการ์เลตต์ปลอบ "ไม่ต้องห่วงนะ..."

โซอี้เหลือบมองสการ์เลตต์ แม่เลี้ยงของเธอ และคลีโออย่างเฉยเมย

สองปีผ่านไป แต่คนสองคนนี้ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

คลีโอสะดุ้งเมื่อสบตากับโซอี้และแสร้งทำเป็นกุมหน้าอกอย่างเว่อร์วัง "แม่คะ ดูมันสิ! มันต้องกลับมาแก้แค้นที่เราโยนความผิดว่าเป็นฆาตกรให้มันแน่ๆ..."

ท่าทีเสแสร้งของเธอน่าคลื่นไส้สิ้นดี

"คลีโอ เธอยังไม่เลิกนิสัยพูดจาไร้สาระอีกสินะ" โซอี้พูดอย่างเย็นชา "เดรัจฉานก็ยังเป็นเดรัจฉานวันยังค่ำ"

เธอมาที่นี่เพื่อเยี่ยมรีอา ไม่ได้มาเพื่อต่อล้อต่อเถียงกับเดรัจฉาน

คลีโอกรีดร้องด้วยความโกรธ "โซอี้ นังบ้า!"

"พอได้แล้ว!" สการ์เลตต์ขัดขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด "โซอี้ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ รีอาคงจะเสียสติไปแล้วแน่ๆ ที่อยากจะเจอคนอย่างเธอ..."

"คนอย่างฉันมันทำไม?" น้ำเสียงที่อ่อนแรงแต่เปี่ยมไปด้วยอำนาจดังมาจากด้านหลัง "ฉันยังไม่ตาย และบ้านหลังนี้ก็ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาบงการ"

คลีโอหดตัวหลบอยู่หลังสการ์เลตต์ "คุณย่าคะ โซอี้เพิ่งฆ่าคนมานะคะ บนตัวมันต้องยังมีกลิ่นคาวเลือดติดอยู่แน่ๆ..."

"ฉันว่าคนที่สกปรกที่สุดในที่นี้คือแกมากกว่า" รีอาพูดอย่างเฉียบขาด "ถ้าพูดอีกคำเดียว แกก็ไสหัวออกจากตระกูลคิงไปซะ"

เมื่อหันไปหาโซอี้ น้ำเสียงของรีอาก็อ่อนโยนลง "โซอี้ มานี่สิลูก"

โซอี้เห็นผ้าพันแผลบนข้อมือของรีอาจากรอยให้น้ำเกลือและรีบเดินเข้าไปหา

ในระยะนี้ เธอเห็นได้ชัดว่ารีอาดูซูบซีดลงกว่าเมื่อไม่กี่ปีก่อนมากแค่ไหน

"คุณย่าคะ หนูจะผ่าตัดให้คุณย่าเองค่ะ"

"ดีแล้ว ดีแล้ว" มือที่สั่นเทาของรีอาสัมผัสแก้มของโซอี้เบาๆ "ใครๆ ก็บอกว่าหนูทำคนไข้ตายคาเตียงผ่าตัด แต่ย่ารู้ดี มือของโซอี้ของย่านิ่งที่สุดเวลาจับมีดผ่าตัด..."

"ถ้าตอนนั้นย่าไม่ได้สลบไป ย่าคงไม่ปล่อยให้พวกเขารังแกหนูแบบนั้น"

โซอี้พลันคุกเข่าลงข้างหนึ่ง สบตากับรีอา "คุณย่าคะ หนู...กลับมาแล้วค่ะ"

น้ำเสียงของเธอเจือไปด้วยเสียงสะอื้น

ดวงตาของรีอาคลอไปด้วยน้ำตา "กลับมาก็ดีแล้ว ย่าแค่อยากให้หนูอยู่ข้างๆ ห้องของหนูยังอยู่เหมือนเดิม มีคนทำความสะอาดให้ทุกวัน"

"สการ์เลตต์ ติดต่อโรงเรียนแพทย์เน็กซัส แล้วจัดการให้โซอี้เข้าไปฝึกงานที่นั่น พอได้ใบรับรองการฝึกงานแล้ว ก็จะได้ทำงานที่โรงพยาบาลในเครือคิงกรุ๊ป"

สการ์เลตต์ทำหน้าลำบากใจ "คุณแม่คะ โซอี้มีประวัติอาชญากรรม ไม่มีโรงเรียนแพทย์ที่ไหนรับเธอเข้าทำงานหรอกค่ะ"

ใครเขาจะรับฆาตกรเข้าฝึกงานกัน ตระกูลคิงไม่ได้มีอำนาจล้นฟ้าขนาดนั้นสักหน่อย

“คลีโอก็เป็นผู้อำนวยการที่วิทยาลัยแพทยศาสตร์เน็กซัสไม่ใช่เหรอ” รีอาหันไปถามคลีโอตรงๆ “จัดการให้โซอี้เข้าไปฝึกงานที่นั่น คงไม่มีปัญหาหรอกใช่ไหม”

คลีโอแสดงท่าทีลำบากใจ ในจังหวะนั้นเอง เอเดนก็พูดแทรกขึ้นมา

“คุณแม่ครับ คุณแม่กำลังทำให้พี่คลีโอลำบากใจนะครับ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็จะนินทาว่าพี่คลีโอใช้อำนาจในทางที่ผิด พาฆาตกรเข้าไปในวิทยาลัยแพทยศาสตร์เน็กซัส ซึ่งเป็นวิทยาลัยแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก แบบนี้คุณแม่กำลังทำให้พี่คลีโอในฐานะผู้อำนวยการทำงานยากนะครับ”

รีอาโกรธจัดจนไอออกมาอย่างรุนแรง พยาบาลรีบเข้ามาปรับระดับออกซิเจนให้

โซอี้ลุกขึ้นยืนแล้วลูบหลังให้รีอาเบาๆ เพื่อช่วยให้ท่านหายใจสะดวกขึ้น

“คุณย่าคะ อย่าโมโหเพราะหนูเลยค่ะ หนูไม่อยู่ที่คิงวิลล่าก็ได้ค่ะ แบบนั้นหนูจะสบายใจกว่า”

“ไร้สาระ!” รีอาตบเข้าที่ที่วางแขนของรถเข็นอย่างแรง “เธอเป็นหลานสาวของฉัน ถ้าไม่อยู่ที่คิงวิลล่าแล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน”

“คุณย่าคะ เธอก็บอกแล้วว่าไม่อยากอยู่กับพวกเรา จะไปบังคับเธอทำไมล่ะคะ เธอก็แค่ปีศาจที่คลุกคลีอยู่กับศพ... โอ๊ย!”

ไม่ทันที่คลีโอจะพูดจบ ไม้เท้าของรีอาก็ฟาดลงบนขาของเธออย่างแรง

“คลีโอ!” นิ้วของรีอาสั่นเทาด้วยความโกรธ “ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นฉันใจอ่อนยอมรับแม่ของแกเข้ามาในตระกูลคิง แม่ของโซอี้ก็คงไม่...” ท่านพูดต่อไม่ออก เรื่องนี้เป็นเหมือนหนามที่ทิ่มแทงใจท่านมานานหลายปี

โซอี้ยืนนิ่งอยู่ข้างรถเข็น

เธอนึกถึงคืนที่ฝนตกหนัก คืนที่แม่ของเธอนอนจมกองเลือด

“โซอี้ต้องอยู่ที่คิงวิลล่า” รีอาพูดพลางปรับลมหายใจให้สงบลง “ฉันต้องการให้เธอมาตรวจดูอาการฉันทุกวันหลังจากออกจากโรงพยาบาล”

เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของรีอา ในที่สุดโซอี้ก็พยักหน้า “หนูจะไปฝึกงานที่วิทยาลัยแพทยศาสตร์เน็กซัสค่ะ”

“แต่เรื่องอยู่ที่คิงวิลล่า...” เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงถอนหายใจ “หนูกลัวว่าจะฝันเห็นแม่ร้องไห้”

และที่มากไปกว่านั้น เธอกลัวว่าจะควบคุมความอยากฆ่าคนด้วยมีดผ่าตัดของตัวเองไม่ได้

รีอานิ่งเงียบไปนาน “ถ้างั้นคืนนี้ก็อยู่เป็นเพื่อนย่าที่โรงพยาบาลนะ เรายังไม่กลับคิงวิลล่า”

“ค่ะ” โซอี้เข็นรถเข็น “หนูมาที่นี่ก็เพื่ออยู่เป็นเพื่อนคุณย่าอยู่แล้วค่ะ”

สการ์เล็ตต์กับคลีโอมองตามอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ขณะที่โซอี้ไปรับยา คลีโอก็เดินเข้ามาขวางทางเธอไว้

“ทำไมแกไม่ตายในคุกไปซะ”

โซอี้กลืนยาเม็ดสีขาวสองเม็ดเข้าไป มันเป็นยาที่ใช้ควบคุมอารมณ์ของเธอ

“อยู่ในคุกเขาไม่ได้สอนมารยาทในการพูดหรือไง” คลีโอฉวยตลับยาไปจากมือเธอทันที

เพล้ง!

ตลับยาถูกโยนทิ้งลงบนพื้น

ทันใดนั้นโซอี้ก็คว้าข้อมือของคลีโอไว้ บีบแรงเสียจนราวกับจะบดกระดูกให้แหลกคามือ

“คลีโอ ฉันจะทำให้แกได้เห็นกับตา ว่าทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลคิงจะกลับมาเป็นของฉัน...”

เมื่อเธอเก็บตลับยาขึ้นมา ข้อมือของคลีโอก็ปรากฏรอยแดงเป็นปื้น

คลีโอทั้งโกรธทั้งกลัว ไม่เข้าใจว่าทำไมโซอี้ถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น รีอาลูบนิ้วของตัวเองไปมา

“ให้เมสันพาไปหาคุณซานเชซ เขาติดหนี้ชีวิตฉันอยู่”

ในห้องทำงานของคณบดีวิทยาลัยแพทยศาสตร์เน็กซัส อัลเบิร์ต ซานเชซพลิกดูแฟ้มประวัติซ้ำไปซ้ำมา

“ในเมื่อคุณรีอาเป็นคนขอมา ผมก็ควรจะตกลง” เขาพูดพลางขยับแว่นแล้วถอนหายใจ “แต่คุณคิงครับ ประวัติของคุณที่ว่า ‘ทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความตายจากอุบัติเหตุทางการแพทย์ รับโทษจำคุกสองปี’...”

“คุณซานเชซครับ!” เมสันลุกขึ้นยืนอย่างร้อนรน “เรื่องเมื่อสองปีก่อนมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะครับ!”

“คุณคิงครับ ผมเข้าใจ” อัลเบิร์ตพูดพลางเลื่อนแฟ้มออกไป “แต่วิทยาลัยแพทยศาสตร์เน็กซัสมีชื่อเสียงมานับศตวรรษ เราไม่สามารถรับคนที่มีประวัติอาชญากรรมเข้าทำงานได้ ยิ่งไปกว่านั้น...”

เขาเหลือบมองโซอี้อย่างมีความหมาย “ผมได้ยินมาว่าตอนอยู่ที่เมืองซิลเวอร์ไลท์ คุณเข้าแค่คลาสเรียนผ่าศพเท่านั้นเหรอครับ”

โซอี้ลุกพรวดขึ้นแล้วเดินออกไปทันที เธอไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระอีกต่อไป

เมสันกลัวว่าเธอจะทำอะไรวู่วามจึงรีบตามออกไป

ทันทีที่ทั้งสองคนออกไป ผู้ช่วยคนหนึ่งก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

“คุณซานเชซครับ! คุณการ์เซียมาที่นี่โดยไม่คาดคิดครับ!”