บทที่ 2 Intro [2]
“ข้างหลังเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“ครับพี่ แก้วกับน้ำกำลังเก็บของ เดี๋ยวตามออกมาครับ”
“เออๆ ขี่รถดีๆ ล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน” พี่จอมทัพบอกยิ้มๆ ไอ้โปเต้หันมาโบกมือลาผมก่อนจะเดินไปตบหัวไอ้อินเทลแล้วเดินผิวปากออกไป
บรรยากาศในร้านก็ประมาณนี้แหละครับ ทุกคนรักใคร่กันดี เวลาเฮฮาก็คิดว่าอนาคตจะไปเปิดคณะตลก เวลางานก็ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด ไม่พูดไม่จาคิดว่าโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน แต่เวลาเกิดปัญหาพวกเราก็พร้อมจะช่วยกันแก้เสมอ ไม่เว้นแม้แต่พี่จอมทัพ ที่ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าของร้าน แต่นับตั้งแต่ที่ผมมาสมัครงานและได้ทำงานกับเขา ผมไม่เคยเห็นว่ามีสักครั้งที่เขาจะกลับก่อนพนักงานอย่างพวกเราๆ
ทุกคนทยอยกันกลับหลังจากที่หน้าที่ในคืนนี้สิ้นสุดลง รวมถึงตัวผมที่ซักผ้าขี้ริ้วทุกผืนจนสะอาดยิ่งกว่ากางเกงในของตัวเองตากไว้ที่ราวด้านหลังร้านเรียบร้อย
“เสาร์สิ้นเดือน เหนื่อยหน่อยนะมึง แต่ได้ไปเยอะล่ะสิ” พี่จอมทัพแซวยิ้มๆ เมื่อเขากับผมบังเอิญสบตากันพอดี
“ก็พอตัวแหละครับ ลำพังเงินเดือนมันไม่พอจะกินนี่”
“ปากดี เดี๋ยวกูไล่ไปดักดานที่อื่นพร้อมไอ้เหี้ยเทลซะหรอก”
“แบบนั้นก็เท่ากับพี่ไล่ผมไปลงนรกเลยนะ” ผมว่าพลางกลอกตาเอือมระอา หางตาเหลือไปเห็นไอ้อินเทลเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับกระเป๋าเป้ของมัน…และของผม
อีกแล้วนะไอ้เวร เมื่อไหร่มันจะเลิกถือวิสาสะเปิดล็อกเกอร์ของผมสักที พอผมด่ามันก็บอกว่ามันเป็นคนมีน้ำใจ ผมได้แต่นึกย้อนมันในใจว่าน้ำใจพ่อง! นี่ก็พยายามเปลี่ยนรหัสมาสามสี่รอบแล้วแต่มันก็เดาถูกทุกรอบจนผมขี้เกียจเปลี่ยนละ เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรของผมหายไปก็ไม่ต้องสงสัยคนอื่นหรอก เกลียดมันฉิบหายแต่ไม่รู้ต้องไล่มันออกจากชีวิตไปยังไง
“ไปกับกูขึ้นสวรรค์ทุกราย”
ได้ยินแล้วผมนี่อยากจะหันไปถ่มน้ำลายใส่หน้ามันจริงๆ เฮ้อ
ผม ไอ้อินเทลเดินออกจากร้านพร้อมกันกับพี่จอมทัพ ปกติแล้วเราสามคนมักจะเดินออกมาพร้อมกันเสมอเพราะผมกับไอ้อินเทลพักอยู่แถวนี้ ผมต้องเดินกลับพร้อมมันโดยไม่มีทางเลือก ส่วนพี่จอมทัพก็อย่างที่บอกว่าเขาจะรอกลับทีหลังเพื่อตรวจตราความเรียบร้อยรวมถึงปิดประตูร้านด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าเพราะอยากเป็นเจ้านายที่ดีหรือเพราะกลัวว่าผมกับไอ้อินเทลจะขโมยของในร้านกันแน่ ฮ่าๆ
“อ้าว รถพี่ไปไหนล่ะครับ” ผมรีบถามเมื่อมองไปที่ลานจอดรถแล้วพบเพียงความว่างเปล่า
“วันนี้กูไม่ได้ขับรถมา”
“อ้าว แล้วพี่จะกลับยังไงล่ะครับ เพื่อนมารับเหรอ”
“อืม กูนัดไอ้ศิลาไว้ นั่นไง มาพอดี”
แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาทางพวกเราจนพวกเราทุกคนต้องยกมือขึ้นมาป้อง ก่อนที่ตัวรถจะจอดเลยพวกเราไปไม่ไกลพร้อมกับการปรากฏตัวของเจ้าของรถ ‘พี่ศิลา’
“เหี้ยแล้ว”
“อะไรของมึง”
“ก็...” ผมหันไปมองหน้าไอ้อินเทลอย่างคนเสียอาการ ซึ่งพอเห็นหน้ามันเท่านั้นแหละ จากเสียอาการก็กลายเป็นเสียอารมณ์ทันที
“เขาไม่ได้มารับมึง ไอ้ควาย” มันพูดกับผมโดยไม่เปล่งเสียงเพราะว่าพี่จอมทัพยังยืนอยู่ใกล้ๆ ส่วนพี่ศิลา ต้นเหตุที่ทำให้ผมเสียอาการน่ะเหรอ กำลังเดินลงมาจากรถทั้งที่เครื่องยนต์ยังสตาร์ทเอาไว้อย่างนั้น
“เหอะ หางกระดิกเชียวนะมึง”
ผมล่ะเกลียดปากมันฉิบเป๋งเลย
“หวัดดี ทำไมแต่ละคนทำหน้าเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าโดนโกงค่าแรงอย่างนั้นวะ”
“โห ใครจะกล้าคิดแบบนั้นกันครับพี่ศิลา เจ้านายพวกผมน่ะดีจะตาย ถึงจะจ้างถูกไปนิดแต่พวกผมทำงานด้วยใจนะ”
“ปากเปราะเชียวนะมึงไอ้อินเทล ไปๆ แยกย้ายกันกลับได้แล้ว อย่าตีกันกลางทางซะก่อนล่ะ บอกไว้ก่อนว่ากูไม่ให้เบิกค่ารักษาพยาบาลล่วงหน้า” พี่จอมทัพยังไม่วายจะหันมากำชับ ซึ่งถ้าไอ้อินเทลมันไม่กวนตีนผมก่อน ผมก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับมันหรอก อีกอย่างตอนนี้ผมไม่ได้อยากจะสนใจมันแล้วเพราะผมมีอย่างอื่นให้สนใจ
โอ้โหว นี่คนหรือรูปปั้นวะ หล่อฉิบเป๋ง หน้าตาผิวพรรณของพี่ศิลาดูผู้ดี๊ผู้ดี ใบหน้าหล่อเข้มของเขาล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีควันบุหรี่ เห็นแล้วผมรู้สึกเหมือนจะสำลักความหล่อของพี่แกทุกที จมูกโด่งๆ กับริมฝีปากสีแดงติดคล้ำจากการสูบบุหรี่นั่นก็ดูแบดเหลือเกิน ยิ่งดวงตาดุดันของเขาทำให้ผมนึกไปถึงพวกมาเฟียตัวร้ายในหนัง แต่พอยิ้มสักทีกลับให้ความรู้สึกเหมือนโลกละลายหายไปทั้งใบ
การแต่งตัวที่ดูดีมีสไตล์สมกับเป็นเจ้าของแบรด์เสื้อผ้า ‘SILAA’ ผมเดาว่าเสื้อเชิ้ตสีเลือดนกกับกางเกงยีนส์ขาสั้นที่เขาใส่อยู่วันนี้ก็น่าจะเป็นเสื้อผ้าจากแบรด์ของเขาเองนั่นแหละ นี่ยังไม่รวมรองเท้าหนังกลับที่เขาใส่อยู่ก็โคตรเท่ห์ นาฬิกาข้อมือเรือนสีดำ จิวสีเงินที่หู แล้วก็ยังมี...
“เป็นส้นตีนอะไรไอ้โอบ ทำหน้าเหมือนหมาโดนยาเบื่อ” เสียงเรียกจากพี่ศิลาดึงผมออกจากห้วงภวังค์พลางยิ้มจนตาหยีกลบเกลื่อนความตื่นเต้นในอก
ให้ตายสิ ผมเองก็ไม่เคยชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย แต่เจอพี่เขาทีไร ผมรู้สึกเหมือนรอบกายมันว่างเปล่าไปหมด เหลือแค่เขาคนเดียว
“ผมไม่ได้โดนยาเบื่อหรอกครับพี่ศิลา ผมโดนยาสั่ง”
“โห มึงขายตรงไปแล้วนะไอ้เชี่ยโอบ” พี่จอมทัพรีบแซว ส่วนพี่ศิลาก็กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะส่ายหัวและทำสีหน้าระอาผมแบบทุกที
