บทที่ 72 หอม

“อื้อ... นาย... อื้อ...”

รินฤดีเบิกดวงตากว้างอย่างตกใจกับสัมผัสอุ่นชื้นที่ตรงเข้าครอบครองยอดอกสีหวาน นาทีนี้เธอยิ่งรู้สึกเหนื่อยเป็น 2 หรือ 3 เท่า เพราะเธอทั้งหอบหายใจถี่เพื่อระบายความอัดอั้น และความตื่นเต้นนี้ให้คลายลง

ทั้งสะบัดใบหน้าไปมาเพราะสับสนในความคิดของตัวเอง ทั้งขยับกายขึ้นลงเพื่อส่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ