บทที่ 11 Chapter 11

Chapter 11

“ลูกหว้า!!”

เสียงของเรียกชื่อลลิลดังออกมาจากปากของธีม เขาทรุดกายลงดูอาการของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดที่ทำให้เธอได้รับความเจ็บปวด ต่างกับอีกคนที่ก้มมองดูอยู่เฉยๆ ไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับภาพที่เห็น

“ดันทะเร่อทะร่าเขามาขวางเองสมน้ำหน้า” รัฐภาคย์พูดอย่างไม่สนใจความดีของเธอที่เอาตัวเข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ