บทที่ 9 ตอนที่9

คอนโดปลายฟ้า

ปลายฟ้า....

"ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง สวัสดีค่ะ^_^"ฉันเอ่ยบอกพี่จุ๋มพลางยกมือไหว้ขอบคุณเธอ เธอก็ยกมือรับไหว้ฉัน

"พรุ่งนี้ไม่มีงาน พักผ่อนตามสบายจ๊ะ หุ้นส่วน^_^"พี่จุ๋มยื่นมือมาลูบแก้มฉันเบาๆแล้วเธอก็เอ่ยบอกฉัน ฉันก็ส่งยิ้มไปให้เธอ แล้วโบกมือลาเธอพร้อมกับเปิดประตูรถลงมาจากรถ เดินไปยังลิฟท์เพื่อจะขึ้นคอนโด พอลิฟท์เปิดฉันก็เดินออกมาจากลิฟท์มุ่งตรงไปยังห้องของฉัน แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามตลอดทางที่ฉันจะเดินไปยังห้อง

ติ๊ดๆๆๆๆ

ฉันหยุดยืนตรงประตูห้องแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหาคีย์การ์ด พอเจอคีการ์ดฉันก็ แสกนคีย์การ์ดเข้าห้อง

สวบ

"อื้ออออ อ่อออ อี๊อออ"ฉันดิ้นพล่านร้องให้คนช่วยเมื่อมีคนมาสวบกอดร่างของฉันจากทางข้างหลังและเขาก็เอามือใหญ่มาปิดปากฉันไม่ให้ฉันร้อง

"ฟอดดดด ฟอดดดด"เขาหอมแก้มฉัน

"อื้ออออ"ฉันก็เปิดตากว้างดีดดิ้นตัวไปมาเพื่อให้หยุดจากอ้อมกอดของเขา

ปึก ปัง

"อื้อออออ"ฉันยิ่งร้องเข้าไปอีกเพราะเขาเปิดประตูห้องฉันและลากฉันเข้าไปในห้อง ฉันอยู่ที่นี้มาตั้งนานไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้เลย ยามไปไหน?

"แม่ง!ดิ้นอยู่ได้!"เขาสบถขึ้นแล้วเขาก็ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระเมื่อเขาพาร่างของฉันกับเขาเข้ามาถึงในห้องรับแขก

"นะนายO_o"ฉันที่ได้ยินเสียงพูดของเขาฉันก็รีบหันหลังกลับไปมองหน้าของคนที่บุกรุกเข้าห้องของฉัน เขาก็คือริวอิจิจริงๆด้วย

"ตกใจอะไรขนาดนั้น มึงนี้เวอร์จริงๆ"ริวอิจิพูดขึ้น แล้วเขาก็เดินผ่านร่างของฉันไปทิ้งตัวลงนั่งไปบนโซฟา

"คิดถึงกูหรอ มึงอ่ะ?"ริวอิจิเอ่ยถามฉัน ฉันก็เบิกตากว้างเขารู้ได้ยังไง

"ป่ะป่าวคะ"ฉันก้มหน้าลงมองพื้นหลบสายตาคบกริบของเขา

"หึ มึงนี้โกหกไม่เนียนเลย"ริวอิจิหัวเราะในลำคอแล้วเขาก็เอ่ยพูดขึ้นอย่างขำๆฉันก็ค่อยๆเงยหน้ามองเขา

"ชอบกูหรอ?"เขาเอ่ยถามฉัน ฉันก็มองหน้าเขา

"ป่ะป่าวคะ"ฉันก็ตอบเขาไปอีก ริวอิจิก็หายใจฟุดฟิดๆ

"มาหากูสิ เดี๋ยวกูจะทำให้มึงอ่ะรู้ว่ามึงอ่ะชอบกูหึ"ริวอิจิบอกฉันแล้วเขาก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมองฉัน

"ไม่ ฉันไม่ได้ชอบนาย ไม่เคยคิดถึงนายเลยด้วย!"ฉันก็ ตะโกนบอกเขาและรีบวิ่งหนีเขาเพื่อจะเข้าไปในห้องนอน

ตึกๆๆๆๆ ตึกๆๆๆ

ฟิ้ววว ตุ๊บ

"ว๊าย!"ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจ ที่ร่างของฉันถูกริวอิจิคว้าเอวฉันเข้าไปกอด เขาวิ่งตามฉันมาหรอ

"มึงให้ท่ากูหรอ วิ่งหนีกูเข้าห้อง เพื่อจะให้กูวิ่งตามมึงมาใช่ไหม มึงก็ร่านเหมือนกันน่ะเนี่ย"ริวอิจิก้มหน้าเขาลงมากระซิบข้างหูฉัน ฉันก็บิดตัวไปมาเพื่อจะให้หลุดจากอ้อมกอดเขา แต่ยิ่งฉันดิ้นมากเท่าไร เขาก็ยิ่งกอดร่างฉันแน่นขึ้นเท่านั้น จนตอนนี้ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว

"เฮ้อ อึก เฮ้อ"ฉันหายใจอย่างเหนื่อยหอบ หายใจเอาอากาศเข้าปอดเยอะๆ

"ไมมึง หมดแรงแล้วสิ"ริวอิจิกระซิบที่ข้างหูฉัน แต่ฉันไม่ได้ดิ้นขัดขืนเขาแล้วไง

"ฟอดด ฟอดด ฟอดด มึงนี้หอมไปทั้งตัวเลยว่ะ มานี้มา"ริวอิจิก้มหน้าหล่อๆของเขาลงไปสูดดมแผ่นหลังของฉัน

"อึ๊บ ตัวโคตรเบา แดกข้าวบ้างรึป่าวว่ะ"ริวอิจิช้อนร่างของฉันขึ้นอุ้ม แล้วเขาก็ก้มหน้าลงมาถามฉัน แต่ฉันก็หลบสายตาเขาด้วยการเบือนหน้าหนี

"กูถาม!"ฉันสะดุ้งตกใจหันหน้ากลับมายื่นมือขึ้นไปกอดคอริวอิจิ เขาตวาดฉันเสียงดัง

"แม่ง!"เขาสบถขึ้น แล้วเขาก็อุ้มฉันเดินเข้าไปยังห้องนอนของฉัน

พรึบ

"กูจะนอนที่นี้!"ริวอิจิวางร่างฉันลงบนที่นอนแล้วเขาก็บอกฉันเสียงดัง

"มะไม่ได้ นายจะนอนที่นี้ไม่ได้นะ"ฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยบอกริวอิจิไป สายตาของริวอิจิแข็งกร้าวขึ้น ฉันก็ก้มหน้าตำ่ลง

"ทำไมกูจะนอนที่นี้ไม่ได้!"ริวอิจิตะโกนถามฉัน ร่างของฉันก็สั่นไปด้วยความกลัว ทำไมเขาน่ากลัวจัง

"สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยมึง ทำไมกลัวกูหรอ?"ริวอิจิเอ่ยถามฉัน ฉันก็พยักหน้าหงึกๆแต่ฉันไม่กล้าสบตาเขา

"กลัวกูทำไม กูไม่ฆ่ามึงหรอก"เขาบอกฉัน แล้วเขาก็นั่งลงข้างๆฉัน พลางกับยื่นมือมาเชยครางฉันขึ้นไปมองหน้าเขา

"°°/°°"เราทั้งคู่มองตากันและกัน เราสองคนสบสายตากันเนิ่นนาน ริวอิจิค่อยๆหลับตาลงแล้วเขาก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อๆ ของเขาลงมาหาฉัน ฉันก็รีบหลับตาลง จนฉันสัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆที่ทาบทับลงมาบนริมฝีปากของฉัน