บทที่ 54 ผูกพันมั่นรัก บทที่ 20

“พ่อคุณของแม่” ทองเรืองขยับตัวลงไปนั่งบนพื้นเสมอกับทิวไผ่และกอดเขาไว้ด้วยความรู้สึกราวกับว่านี่คือลูกชายแท้ ๆ โดยสายเลือด มณิกามองภาพนั้นแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เหมือนมีก้อนแข็งวิ่งมาจุกลำคอ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทั้งปลาบปลื้มใจแต่ก็ยังหวั่น ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกในวันข้างหน้า แต่เธอกลับอบอุ่น รู้เพีย...