บทที่ 72 มิอาจเอื้อมรัก บทที่ 16

“เตยไม่คิดอะไรแล้วจริง ๆ ตาลไม่ต้องกังวลหรอกนะ อืม...เดี๋ยวเตยต้องรีบไปก่อนเพราะใกล้เวลาฝึกงานแล้ว ถ้ายังไงเจอกันตอนเย็น” ต้นเตยยิ้มให้และเดินออกไปทิ้งไว้แต่น้ำตาลที่มองตามและอดไม่ได้ที่จะปาดน้ำซึมบนหางตา น้ำตาลยังไม่สบายใจตั้งแต่วันที่ชวนต้นเตยไปงานเลี้ยงและเกิดเหตุรุ่นพี่ในที่ทำงานพยายามลวนลามเพื่...