บทที่ 2 กัดข้าหรือ
“เฮ้อ อย่าได้ทำตาใสๆ มองข้าเช่นนี้ อีกอย่าง ก่อนหน้านั้นเป็นเจ้าที่เห็นข้าเปลือยกายอาบน้ำ และส่วนที่ใหญ่โตโผล่พ้นออกมาจากฝัก เจ้าก็มองจนน้ำลายไหลยืด แถมยังถูหลังให้ข้า อย่างชอบใจเสียด้วย”
ลู่ซินเหว่ยยังตีหน้าตาย นางจะต้องแสดงให้สมบทบาท มิอย่างนั้นเขาคงรีดเอาความจริงจากนางเรื่องตราเคลื่อนย้ายทัพ และสิ่งที่เกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของฮ่องเต้เป็นแน่
“ดูสิ มะเส็งข้า...ปวดหนึบไปหมด และเมื่อเช้าข้ากิน โปหลัว* (สัปปะรด)ไปพอสมควร รับรองว่าหวานจับใจเจ้าแน่”
คนผู้นี้ไม่ว่าเปล่า หากจับแก่นกายตนจ่อที่ริมฝีปากลู่ซินเหว่ย ก่อนถูไถมันกับความอวบอิ่มของนาง
ไร้ยางอาย เขายังเป็นบุรุษที่ควรมีชีวิตอยู่อีกหรือ!
ริมฝีปากชื้นๆ สัมผัสความขึงขังของบุรุษที่อุ่นจัด ชวนให้ร่างกายลู่ซินเหว่ยระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ
“อื้อ... อ๊ะ...” นางพยายามส่ายหน้าปฏิเสธ ทว่าเขาหรือจะปล่อยนางไปง่ายๆ
“อ้ำสิ...อ้า...แล้วก็อ้ำ...จ๊วบๆ มะเส็งของข้า เลย เด็กโง่!”
ใจของลู่ซินเหว่ยสั่น ดวงตากลมโตยากจะหลับลงเพื่อสลัดความหื่นมากด้วยราคะของคนผู้นี้ ทว่าไม่รู้ด้วยเหตุใด ความเกรี้ยวกราดของมะเส็งลำอวบ ช่างซ่านสยิวใจนางเหลือเกิน
“ฟังให้ดีหากไม่ยอมตามใจข้า ท่อนเนื้อแข็งแรงยาว 1ฉื่อ* (10 นิ้ว) นี้ จะทุบตีเจ้าให้น่วมไปทั้งตัว”
โจรสลัดที่ผู้อื่นเรียกขานเขาว่า ‘ซานเกอ’ ข่มขู่สตรีที่เนื้อตัวนั้นมีเพียงเสื้อคลุมตัวบางเบาพันเอาไว้
ในยามนั้น ลู่ซินเหว่ยใจเต้นระส่ำ นางอยากถอยหนี แต่สุดท้ายกลายเป็นว่าคนชั่วเริ่มทรมานนาง!
“อื้อ... อ๊าส์... อี้ๆ”
ริมฝีปากอวบอิ่มถูกจับให้เปิดขึ้น และเขาส่งนิ้วชี้ยาวใหญ่เข้าไป แรกเริ่มลู่ซินเหว่ยต่อต้าน หากสายตาคมกริบนั้น ช่างมีพลังมหาศาล เขาออกคำสั่งด้วยสายตา ข่มขู่นางจนต้องกระทำตาม
“อืม...อม ดูด...แรงๆ สิ หากไม่มีเสียงถือว่า เจ้าไร้ความสามารถ”
ลู่ซินเหว่ย รู้สึกโกรธกรุ่นในใจ นางเป็นถึงผู้สูงศักดิ์ไฉนถึงต้องทำตัวเยี่ยงสตรีไร้ค่า
“หากทำตัวดีๆ ข้าจะดูแลเจ้า ให้อาหารอิ่ม มีเสื้อผ้าใส่ และไม่มีใครรังแก”
ดวงตากลมโตมองซานเกอ ด้วยความใสซื่อ
“ว่ากันตามตรง เจ้าก็น่าเอ็นดูมิหยอก เอาสิ... ดูดให้แรงกว่านี้ แล้วข้าจะตบรางวัลอย่างงาม”
ระหว่างที่นางพยายามเอาอกเอาใจเขา ความรัญจวนใจก็เกิดขึ้น กลีบเนื้อนุ่มร้อนฉ่า ความชุ่มชื่นระรอกใหญ่ถูกปลดปล่อยออกมา และมือหยาบกร้านก็นวดเฟ้นหน้าอกอวบสวย พอเขาเริ่มบี้ยอดถันสีชมพูเข้มอย่างมันเขี้ยว ลู่ซินเหว่ยก็หลุดเสียงร้องดังๆ แล้วเผลอกันนิ้วเขา!
“โอ๊ย... จะ เจ้า กล้ากัดข้าหรือ!”
มืออีกข้างของเขาเงื้อง่า หมายจะตบลงบนใบหน้านาง แต่เขายั้งไว้ทัน
นั่นเป็นเพราะเห็นว่า ลู่ซินเหว่ยตกใจ ดวงหน้างามซีดเผือดราวกับซากศพ อีกทั้งการแสดงออกเมื่อครู่ ทำให้หญิงสาวใจหล่นหาย ผู้ชายคนนี้น่ากลัวราวกับพญายม
ดวงตากลมโตปิดลง นางไม่อาจทนดูความบ้าของเขาได้ ด้วยยามนั้นซานเกอเลียนิ้วที่โชกชุ่มด้วยเลือดช้าๆ
สะอิดสะเอียดเกินไปแล้ว เขาช่างเถื่อน ทั้งบ้าตัณหา!
เมื่อนางพยายามไม่รับรู้สิ่งที่เขากระทำ ชายโฉดแห่งเกาะเผิงหนานก็เอ่ยด้วยเสียงเข้มจัด
“ลิ้น!... แล่บมันออกมา แล้วเลียแก่นกายข้าตรงปลายด้านบน หากไม่ทำตามใจข้า รู้หรือไม่ ว่าป้ายแขวนคอคือสิ่งที่เจ้าจะได้รับ และการเป็นโสเภณีบนเกาะ ไม่ใช่เรื่องสนุกนักหรอกนะ”
ชายอย่างซานเกอเป็นเช่นนี้เหรอ ทั้งที่นางเล่นละครเป็นสตรีเบาปัญญา กลับยังออกคำสั่งไม่หยุด เมื่อคู่ก็เป็นนางที่พลั้งเผลอ ไม่ได้อยากกัดนิ้วเค็มๆ ของเขาสักหน่อย
ยามนั้นทั้งที่หลับตา แต่แพขนตาของลู่ซินเหว่ยชุ่มด้วยน้ำอุ่นใส ลู่ซินเหว่ยน้อยเนื้อต่ำใจ นางอยากช่วยบิดา ผู้เป็นฮ่องเต้แคว้นอี้ นางไม่ใช่แค่ร้องไห้ในตอนนี้ หากร่างบอบบางเริ่มส่งเสียงสะอื้นอย่างคนเสียขวัญ
“ร้องไห้...”
คนผีทะเล ช่างอำมหิต เขาควรซับน้ำตาให้นาง และปลอบขวัญ มิใช่ถามด้วยน้ำเสียงราวกับจะฆ่าแกงกัน หากอยู่ในตำหนักใหญ่โต นางคงสั่งองครักษ์นำตัวซานเกอไปตอนแล้ว!
“ฮึ น้ำตาไม่ช่วยสิ่งใดหรอกนะ อย่าลืมว่า ผู้ที่ส่งตัวเจ้ามาให้ข้า เป็นหนี้ข้าตั้งเท่าใด อีกอย่าง พวกมัน ยังบังอาจย้อมแมว เอาสตรีปัญญาอ่อนขึ้นเรือ แต่ข้านั้นจิตใจหยาบช้า ให้บ้าใบ้ หรือ ตาบอด คลำดูไม่มีหาง ข้าก็จับทำเมียได้”
อ่อ สุดท้ายเขาก็ยังรู้ว่านางสติเลือนหาย และไม่ใช่หญิงสาวที่พร้อมจะรับมือคนใจร้าย อย่างเขาได้ แต่คนอย่างเขามันควรตกขุมนรกไปเสีย ปากร้าย ใจสกปรก ทั้งยังพูดจาให้นางต้องขวัญหนีดีฝ่อ
