บทที่ 17 10 ความห่วงใยที่ไร้ค่า

ฉันมองเข้าไปในห้องอย่างลังเล ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไรอีก หันหลังเดินกลับเข้าห้องอย่างไม่ทุกข์ร้อน เอาวะ ไหนๆ ก็มาแล้วจะปอดแหกอะไรเอาป่านนี้

ฉันรวบรวมความกล้าก้าวเข้าไปข้างใน

ภายในห้องค่อนข้างโล่งมีเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นเพียงไม่กี่ชิ้น ผนังด้านหน้าเป็นกระจกทั้งแถบสามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้อย่างเต็...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ