บทที่ 40 31 หน่วง

“เดี๋ยว!”

ฉันดันแผ่นอกแกร่งเอาไว้ อีกมือถลาลงไปคว้าข้อมือริกกี้แน่น ยับยั้งไม่ให้เขาทำอะไรเกินเลย

“ใช้น้ำหอมเหรอ กลิ่นเหมือนโรงพยาบาล”

ริกกี้ซุกหน้าลงสูดดมที่ซอกคออย่างไม่แยแสเสียงตะโกนห้ามของฉันสักแอะ แรงหายใจที่แนบชิดทำหัวใจฉันสั่นระรัว ออกแรงดันร่างถึกๆ ของเขาออกอย่างกระวนกระวาย

“มะไม่ใช่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ