บทที่ 5 🔥 ลงทัณฑ์ EP : 4 โดนวางยา

บทที่ 4

คนตัวโตลุกขึ้นสวมใส่ชุดคลุมและเดินออกมาจากห้องไม่สนใจเธอที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุดตั้งแต่เมื่อคืน

ก่อนที่เขานั้นจะเดินออกมาจากห้องคนตัวโตๆ หันไปมองที่เตียงสะดุดกับคราบเลือดบนที่ผ้าปูที่นอนสีขาวซึ่งเมื่อคืนนี้เขารู้ตั้งแต่แรกว่าเธอยังบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านผู้ชายมาแต่ใช้ความปากร้ายว่าให้กับเธอว่าแสดง

ในขณะที่เขากำลังนั่งสูบบุหรี่ไฟฟ้าลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาพร้อมกับก้มหน้าให้เขา

"มีอะไร"

"เมื่อคืนนี้คุณเหมยโทรหานายหลายครั้งนายไม่รับสาย คุณเหมยเลยมาที่นี่! ผมพยายามห้ามกลัวว่าจะเข้ามาขัดจังหวะจนกระทั่งคุณเหมยรู้ว่านายอยู่กับผู้หญิง คุณเหมยโกรธมาก" เขาแค่พยักหน้าให้กับลูกน้องซึ่งตนเองกับเหมยยังไม่ใช่สามีภรรยากัน แต่เป็นแค่คนที่กำลังจะแต่งงานกันเหมยได้ย้ายมาอยู่ในบ้านของชามาร์ตั้งแต่วันนั้นที่เขารู้ความจริง

"ช่างเถอะ...เดี๋ยวค่อยอธิบาย" ชามาร์ยกมือขึ้นปัดเรื่องนี้กับลูกน้องสิ่งที่เขาสนใจมากกว่าคือผู้หญิงที่นอนอยู่ในห้อง

"นายมีอะไรหรือเปล่าครับ" สายตาของลูกน้องคนสนิทที่มองมายังเจ้านายรู้เลยว่าเจ้านายต้องการให้ตัวเองไปทำอะไรอย่างแน่นอน

"ฉันต้องการรู้ประวัติของพัดชาให้มากกว่านี้ไม่ใช่รู้แค่ว่าเป็นลูกของคุณราตรีลูกหนี้ฉัน เข้าใจใช่ไหม" เขาสนใจในตัวของพัดชาจนไม่สนใจว่าเหมยที่มาเมื่อคืนนี้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับเขาและผู้หญิงคนอื่น

เมื่อลูกน้องคนสนิทเดินออกไปชามาร์จึงเดินกลับเข้ามาในห้องก็ยังคงได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของพัดชา

คนตัวโตเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอนั้นรีบหลบสายตามือน้อยทั้งสองข้างกุมผ้าห่มเอาไว้จนตัวสั่น

"กินยาคุมนี่ซะ" เมื่อคืนนี้ชามาร์มีอะไรกับเธอโดยที่ไม่ใส่ถุงยางและยังปล่อยในเพราะยับยั้งอารมณ์เสียวไม่ไหว เขาหยิบยาคุมฉุกเฉินที่อยู่ในลิ้นชักของห้องซึ่งที่นี่มียาคุมฉุกเฉินเตรียมไวเยอะ ด้วยที่ว่าที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่บ่อนการพนันแต่ถ้าใครต้องการผู้หญิงด้านบนสามารถบริการให้ได้ทั้งห้องและก็สาวๆ ที่จะให้บริการ

"เธอจะร้องไห้อะไรนักหนา!" เขานั่งลงด้านข้างของเธอหยิบกล่องยาคุมอันนั้นมาเปิดและแกะเม็ดยาออกมาจากแผง เขายัดใส่ปากให้เธอ 2 เม็ด ทันทีมือหนาปิดปากของเธอเอาไว้ไม่ให้คลายเม็ดยาคุมออกมา

"อื้อๆ" พัดชากลืนยาคุมทั้ง 2 เม็ด ตามที่เขาต้องการคนตัวโตจึงลุกขึ้นมองสภาพที่ถูกตัวเองนั้นย่ำยีได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา

"ถ้าเธอยังนั่งร้องไห้เสียใจในสิ่งที่ปั้นเรื่องหลอกฉันก็นอนอยู่ตรงนี้ จำเอาไว้ว่าเธอมาขัดดอกไม่ว่าฉันจะทำอะไรกับเธอก็ต้องยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้น" พัดชาพยายามทำใจยอมรับแต่เธอยังเสียใจและเจ็บกับการกระทำของเขาเมื่อคืน

"ฉันอยากรู้ว่าเมื่อไรฉันจะหลุดพ้น" ในแววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นจนเปรอะเปื้อนแก้มพัดชาเธอลุกขึ้นนั่งจ้องมองหน้าของเขาและเอ่ยถามว่าตัวเองจะหลุดพ้นเมื่อไร

"เธอคิดว่าเงินสี่ล้าน ดอกร้อยละ 40 ต่อวัน มันจะทวีคูณไปเท่าไรล่ะ ก่อนที่เธอจะหาเงินต้นมาคืนได้! ต่อให้ฉันจะเอาเธอมาขัดดอกเพื่อไม่เอาดอกวันละห้าพันบาทแต่หนี้หลักล้านก็ยังคงอยู่"

"คุณมันขี้โกหก...คุณแม่บอกว่าเอาเงินกับคุณไปแค่ล้านเดียว! ทำไมคุณถึงโกงคนอื่นแบบนี้" มือหนาคว้าบีบปลายคางของพัดชาไม่ให้พูดต่อซึ่งเขาไม่ชอบคนที่ต่อว่าและขึ้นเสียงใส่เขา

"ฉันเกลียดนักพวกที่ว่าฉันเนี่ย ถ้าแม่ของเธอไม่ติดการพนันจนมาเอาเงินของฉันไปเล่น ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ส่วนเธอมีหน้าที่ขัดดอกก็อยู่ในส่วนของเธอไป ฉันมีภรรยาอยู่แล้วและกำลังจะแต่งงานกันอย่าคิดอะไรกับฉัน! และอย่าให้ภรรยาของฉันรู้เป็นเด็ดขาด"

ทำไมในหัวใจดวงน้อยที่บอบช้ำและเจ็บอยู่แล้วนั้นมันยิ่งเจ็บมากขึ้น เมื่อรู้ว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว

"คุณมีภรรยาแล้วทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่น คุณไม่เห็นใจภรรยาของคุณบ้างเหรอ" จากที่ถูกบีบปลายคางในตอนนี้ เธอถูกบีบคอด้วยมือของเขาจนต้องยกมือจับแขนเขา

"กล้าดียังไงมาพูดถึงฉันแบบนี้! ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉันจะนอกใจเมียหรือว่ามีเมียน้อยมันก็เรื่องของฉัน! จำเอาไว้นะพัดชาเธอเป็นเพียงผู้หญิงไร้ค่าที่เอาตัวเองมาขัดดอกแทนหนี้ของแม่เธอเอง"

ชามาร์ปล่อยมือออกจากคอพัดชาก่อนที่จะเข้าห้องน้ำชำระร่างกายและใส่ชุดออกมา ในครั้งนี้เขาเดินออกมาโดยที่ไม่หันมองพัดชา

"นายครับนี่เอกสารของคุณพัดชา"

ชามาร์หยิบซองเอกสารมาจากลูกน้องคนสนิท

"ขอบใจมาก...พาผู้หญิงคนนั้นไปอยู่ที่คอนโดของฉัน! และจำเอาไว้อย่าให้เหมยรู้เป็นเด็ดขาด"

"ครับนาย" ชามาร์ขึ้นรถเพื่อที่จะกลับบ้านไปหาเหมยว่าที่ภรรยาของเขาแต่ในขณะที่นั่งรถกลับบ้านเขาก็มองซองเอกสารในมือก่อนที่จะดึงมันออกมาอ่าน

"เดชา! นี่มันเรื่องอะไรกันวะ" ชามาร์ตกตะลึงและตกใจเมื่อรู้ว่าเดชาคือพ่อของพัดชา เขาแทบไม่เชื่อในตัวอักษรของเอกสารโลกมันจะกลมเกินไปหรือเปล่า หรือว่านี่คือเวรกรรมที่มาให้เขาแก้แค้นโดยที่เขาไม่ต้องไปไขว่คว้าหา"

"ไอ้เดชา! หึ! ไอ้สารเลวมึงฆ่าพ่อของกู...กูจะทำให้มึงเจ็บปวดปางตายกูจะทำให้ลูกสาวของมึงทุกข์ทรมานเหมือนกับที่กูเป็น! พวกมึงต้องชดใช้" ชามาร์ขยำเอกสารใบนั้นจนแหลกใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธทั้งยังคบฟันเข้าหากันดังสนั่น

เมื่อมาถึงบ้าน

ชามาร์ที่โมโหมาอยู่แล้วนั้นพยายามปรับเปลี่ยนสีหน้าของตัวเองสูดลมหายใจเข้าก่อนที่จะลงมาจากรถเมื่อเข้ามาในบ้านเห็นเหมยนั่งอยู่ที่โซฟาซึ่งเหมือนว่าเหมยนั้นกำลังร้องไห้

"เรื่องเมื่อคืน..." ชามาร์นั่งลงที่โซฟาด้านข้างของเหมยซึ่งเขาไม่ได้มาแก้ตัวแต่เขาตั้งใจมาขอโทษ

"ทำไมถึงทำแบบนี้คะ...เรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วคุณยังไม่เลิกเรื่องผู้หญิงอีก! ถ้าหมวยรู้หมวยคงเสียใจมากแน่ๆ" ชามาร์รีบจับมือของเหมยกุมเอาไว้ให้ เขาส่ายหน้าไปมาเมื่อเธอนั้นพูดถึงหมวย

"คือเราคุยแล้วตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าหลังแต่งงาน ผมจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหน! แต่นี่เรายังไม่ได้แต่งงานกัน" เหมยเธอมองหน้าของชามาร์ทั้งน้ำตา เธอพยายามเก็บความรู้สึกเพื่อให้เขาดูว่าเธอเป็นคนดีสร้างภาพให้ชามาร์เชื่อใจและมั่นใจ

"เหมยรักคุณนะคะ...และรอวันที่เราแต่งงานกันเหมยอยากมีลูก เพราะว่าหมวยสั่งเอาไว้ว่าถ้าเหมยมีลูกหมวยจะมาเกิดเป็นลูกของเหมย" เหมยเธอใช้มารยาหญิงขยับเข้าใกล้ชามาร์และโอบกอดเขาโดยที่ใบหน้าน้อยนั่นซบลงแผงอก ชามาร์จะปฏิเสธทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้แต่ในครั้งนี้ เขารู้สึกผิดต่อว่าที่ภรรยาของเขาจึงยอมให้เหมยนั้นเข้าใกล้ตัวเองและปล่อยให้เธอกอด

"ขอโทษนะคะคือเหมยเสียใจจนยับยั้งอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เลยเผลอกอดคุณชามาร์รู้ทั้งรู้ว่าคุณชามาร์ไม่ชอบให้เข้าใกล้" ชามาร์จับมือของเหมยเขาส่ายหน้าไปมา

"ไม่เป็นไรหรอก"

"เดี๋ยวเหมยไปเอาน้ำส้มคั้นมาให้คุณชามาร์ดื่มจะได้ชื่นใจนะคะ" เหมยเธอรีบลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปยังตู้เย็นเพื่อเอาน้ำส้มคั้นมาให้กับชามาร์

"นี่ค่ะคุณชามาร์" เขารับแก้วน้ำส้มมาจากเธอและกระดกดื่มจนหมดแก้ว ชามาร์รู้สึกชื่นใจเพียงแค่เสี้ยววินาทีหลังจากนั้นเหมือนกับว่าต้นคอของเขาหนักมากจนก้มหน้าลง

"ทำไมปวดหัวแบบนี้" เมื่อก้มหน้าลงชามาร์ยกมือบีบขมับของตัวเองรู้สึกหนักหัวจนกลายเป็นความปวดทุกอย่างตื้อไปหมด

"หรือว่าเป็นเพราะน้ำส้มเย็นเกินไปไหมคะ เหมยไม่ได้ตั้งใจนะคะคุณชามาร์ขึ้นไปพักบนห้องก่อนนะคะ" ใบหน้าดั่งกับแม่มดเฉิดฉายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พัดชาหันยิ้มให้กับแก้วน้ำส้มก่อนที่จะเข้าพยุงชามาร์และพาเขาขึ้นบันไดทีละขั้น จนกระทั่งถึงห้องเหมยปล่อยชามาร์นอนหงายลงไปกับเตียง

"ในที่สุดผู้ชายที่เล่นตัวแบบคุณก็ต้องเป็นของเหมย" เหมยเธอล็อกประตูและเดินมาหาผู้ชายที่นอนหงายไร้สติ

มือเรียวบางลูบไล้บนใบหน้าหล่อขยับเคลื่อนร่างกายแนบชิดเขา

"ฉันจะไม่มีวันปล่อยคุณไปให้กับผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น! คุณต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว" ใบหน้าน้อยขยับเคลื่อนหอมแก้มของเขาจ้องมองในระยะใกล้ชิด

"อุ๊ย! อยากเห็นตรงนี้แล้วสิจะใหญ่แค่ไหน" มือบางซุกซนตามที่ต้องการของอารมณ์เลื่อนต่ำจากหน้าท้องกุมเข้ายังเป้าของชามาร์

"ใจเย็นๆ นะคะคุณชามาร์ ให้เหมยเข้าไปอาบน้ำก่อน" เหมยเธอลุกขึ้นพูดคนเดียวดั่งกับว่ามีคนโต้ตอบด้วย ชุดด้านนอกถูกปลดออกจนกองอยู่กับพื้น เหมยต้องการที่จะอาบน้ำชำระร่างกายของตัวเองก่อนที่จะมาหาเหยื่อที่นอนรออยู่บนเตียง

งานเข้าแล้วพัดชา เธอเป็นลูกสาวของเดชา! ฆาตกรที่เคยฆ่าพ่อเขาแล้วชีวิตเธอจะเหลืออยู่ไหมเนี่ย! ไปตามลุ้นกันนะคะว่าชีวิตของพัดชาจะเป็นยังไง ต้องบอกก่อนเลยว่าใครเป็นโรคซึมเศร้าอย่าไปต่อ5555ปล่อยให้คนเขียนเป็นแทน วอนแม่ๆที่รักพัดชาช่วยกดใจใก้ไรท์หน่อยนะคะ อ้อนวอน