บทที่ 5 🌋🥀ลงทัณฑ์เลวพ่ายรัก : EP : 4 ทรมานให้ตากฝน

บทที่ 4

คนตัวเล็กยืนกอดอกอยู่ที่หน้าต่างสูดลมหายใจเข้าและปล่อยออก เธอกลับมาหาเวย์โดยที่อ้างว่าเรียนต่างประเทศแล้วไม่มีความสุขเพราะว่าเธอเสียดายถ้าเกิดเวย์เปลี่ยนใจและปันใจให้กับผู้หญิงคนอื่นแน่นอนว่าสถานะที่จะเป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้คงยาก พลอยเธอเคยอยู่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าสถานะยากจนในวันหนึ่งเธอต้องถีบตัวเองขึ้นมาเพื่อมีทุกอย่างก็คือการแต่งงานกับเวย์

"พลอยจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้คุณไปไหนจากพลอยค่ะ" คนตัวเล็กถอนหายใจอยู่บ่อยครั้งเธอพยายามคิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้เธอกับเขานั้นมีอะไรกันก่อนที่จะแต่งงาน

ในขณะที่พลอยเธอครุ่นคิดอยู่นั้นสายตาของเธอก้มมองลงไปด้านล่างในขณะที่ฝนตกแต่หน้าบ้านมีไฟสลัวๆ กลับมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งตากฝนอยู่ตรงทางรถวิ่งเข้ามา

"นี่มันอะไรกัน" พลอยเธอยกมือขยี้ตาอีกครั้งคิดว่าตัวเองนั้นตาฝาดในบ้านของเวย์จะมีผู้หญิงที่ไหนมานั่งตากฝน

เมื่อเธอขยี้ตาอีกครั้งก็ไม่ใช่ตาฝาดเป็นผู้หญิงจริงๆ ที่นั่งอยู่ตรงนั้นนั่งโอบกอดตัวเองเหมือนกับร้องไห้ พลอยเธอจึงเปิดประตูเตรียมที่จะออกมาข้างนอกแต่ต้องหยุดชะงักกับลูกน้องคนสนิทของเวย์โดยที่เขายืนขวางหน้าประตูเอาไว้

"ไอ้คนใช้หลบไปสิ" ถ้วยคำและคำที่พูดไม่ดีของพลอยเอ่ยว่าให้กับลูกน้องคนสนิทของเวย์ด้วยความไม่พอใจที่เขานั้นขวางประตูของเธอ

"คุณหนูครับกรุณาให้เกียรติผมด้วยเพราะถ้าคุณหนูไม่ให้เกียรติผมแน่นอนว่าผมก็ไม่ให้เกียรติคุณหนูอีกต่อไป อย่าลืมสิครับว่าตัวเองมาจากไหน ต่อให้คุณหนูเป็นคนที่คุณผู้ชายจะแต่งงานด้วยแต่คุณหนูก็ไม่มีสิทธิ์ว่าคนอื่นแบบนี้ ที่ผมมาเฝ้าหน้าประตูก็เพราะว่าคุณผู้ชายสั่งไว้ว่าห้ามให้คุณหนูออกจากห้อง"

พลอยเธอไม่พอใจเพราะว่าไม่เคยเลยที่เวย์จะให้ลูกน้องมาเฝ้าหน้าประตูแล้วไม่ให้เธอออกจากห้องต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

"ผู้หญิงที่นั่งตากฝนอยู่ตรงนั้นเป็นใคร" ด้วยความสงสัยและสิ่งที่กังวลกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ มันเริ่มมีกลิ่นให้เธอนั้นรู้สึกและสัมผัสมันได้

"น้องสาวของเคนตะฆาตกรที่ฆ่าคุณหนูวาริน"

คลายความสงสัยของพลอยแสดงว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังถูกทรมานจากเวย์ผู้ชายที่เธอนั้นจะเอาทำสามี

"เอาตัวผู้หญิงคนนั้นมานานหรือยัง"

"เมื่อวานครับ คุณหนูพลอยเข้าไปในห้องเถอะถ้าเกิดนายรู้ว่าคุณหนูพลอยรั้นคำสั่งแน่นอนว่านายจะโกรธ" พลอยเธอปิดประตูใส่หน้าของลูกน้องคนสนิทของเวย์ทันที เธอทำตัวน่ารักเพื่อที่จะให้เวย์นั้นหลงเชื่อฟังทุกอย่างไม่เคยดื้อรั้นต่อหน้าเขา

"แล้วถ้าเกิดผู้หญิงคนนั้นเป็นเชลยทำให้คนจับมาหลงรักหรือว่ามีความสัมพันธ์กันเหมือนในนิยายแล้วฉันจะได้เป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ไหม ฉันจะได้แต่งงานกับพี่เวย์หรือเปล่า" มือน้อยทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันแน่นย่ำเท้าไปมาด้วยความโมโหอยู่ๆ มีผู้หญิงคนไหนไม่รู้เข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับเขา

"ไม่ได้...ฉันจะไม่มีวันเสียทุกอย่างไป พี่เวย์ต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้นบ้านหลังนี้ ฉันก็ต้องได้เป็นคุณผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น"

ยังไม่ทันจะได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นพลอยเธอทั้งโกรธและเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากจึงหาวิธีที่กำจัดเธอ ในตอนที่ดึกมาก เธอเห็นว่าเวย์เดินถือร่มลงไปหาผู้หญิงคนนั้นที่หน้าตากฝนอยู่ พลอยเธอจึงแกล้งเปิดประตูให้ลูกน้องคนสนิทเห็นและแกล้งเป็นลม

พรึ่บ "คุณหนูพลอย" ลูกน้องคนสนิทของเวย์ส่งเสียงดังก่อนที่จะเข้าประครองและอุ้มพลอยที่มีสติดีแต่แกล้งเป็นลม ถ้าเธอไม่แกล้งเป็นลมแน่นอนว่าเธอไม่ให้มือสกปรกของลูกน้องคนสนิทของเวย์ได้สัมผัสได้แตะต้องตัวเธอ

เมื่อลงมาด้านล่างในขณะที่เวย์นั้นเดินกลับเข้ามาพร้อมกับจับเพลงขวัญเข้ามาด้วยเนื้อตัวของเพลงขวัญเรียมใบหน้าแดงก่ำเพราะนั่งตากฝนอยู่นานพักใหญ่เรี่ยวแรงของเธอแทบไม่มีพยุงตัวเองทันทีที่เวย์เห็นว่าพลอยเป็นลมเขาปล่อยมือออกจากผู้หญิงคนนั้นและคว้าปกครองอุ้มมาจากลูกน้องคนสนิท

"คุณหนูเป็นลมครับนาย"

"แล้วมึงจะบอกกูทำไม ไปเอารถมา"

พรึ่บ เพลงขวัญถูกจับไปนั่งกลางฝนนานอยู่พักใหญ่ด้วยร่างกายที่อ่อนแรงหลังจากที่จมน้ำเธอก็ยังไม่ได้หยุดพักหรือว่าแม้แต่จะได้กินอะไรเลยสักนิด ร่างกายของคนตัวเล็กอ่อนแรงเธอเป็นลมล้มลงไปกับบันไดที่เปียกอย่างน่าอนาถา เวย์ก้มลงไปมองเขาได้เพียงแต่พยักหน้าให้กับลูกน้องช่วยเหลือเธอพยุงให้ตัวของเธอนั้นลุกขึ้น

"ไปตามหมอประจำบ้านมาดูแลเธอแล้วก็เฝ้าเธอไว้ให้ดี ฉันจะพาคุณหนูไปโรงพยาบาล"

เวย์ไม่สนใจและใยดีเพลงขวัญที่เธอเป็นลมแต่สิ่งที่เขาสนใจนั้นคือพลอยผู้หญิงที่แสนดีและช่วยเหลือเขาไว้เมื่อในอดีตผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยก็คือพลอยคนเดียวเท่านั้นด้วยความเป็นห่วงเวย์พยายามเรียกพลอยมาตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล เขานั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เวย์ลุกขึ้นและนั่งลงอยู่บ่อยครั้งจนกระทั่งหมอออกมา

"คุณหมอครับเธอเป็นอย่างไรบ้าง"

"ดูเหมือนว่าอาการเก่าจะกำเริบขึ้นมา คุณพลอยต้องการเลือดเพื่อเพิ่มให้กับร่างกายและด้วยที่ตอนนี้ทางโรงพยาบาลขาดเลือดกรุ๊ปนี้ ญาติคนไข้ช่วยจัดการด้วยนะครับ"

เวย์นั่งลงอยู่ที่เก้าอี้ด้านหน้าของห้องฉุกเฉินหลังจากที่หมอเดินกลับเข้าไปและในขณะนั้นลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างเช่นเคย

"คุณผู้ชายครับเลือดของคุณเพลงขวัญไงครับ"

เวย์หันมองหน้าลูกน้องคนสนิท เขาถอนหายใจก่อนที่จะพยักหน้า

"หมอประจำบ้านอยู่ที่นั่นให้หมอตรวจผลเลือด ถ้าเธอกรุ๊ปเดียวกันกับน้องพลอยก็พาตัวเธอมาที่โรงพยาบาล"

ลูกน้องคนสนิทพยักหน้าให้อย่างเช่นเดิม เขาเดินออกไปและโทรหาหมอประจำบ้านที่กำลังตรวจดูอาการของเพลงขวัญ

เพียงเวลาไม่นานลูกน้องคนสนิทจัดการทำตามคำสั่งของเจ้านายสำเร็จ เขาขับรถกลับไปรับตัวของเพลงขวัญมาที่โรงพยาบาลเพื่อที่จะเอาเลือดของเธอนั้นให้กับพลอย

"พวกคุณจะทำอะไร" โรงพยาบาลแห่งนี้ทำไมเวย์ถึงมีอำนาจก็เพราะว่าเขาคือลูกชายของเจ้าของโรงพยาบาลซึ่งไม่มีใครกล้าที่จะยุ่งแม้กระทั่งหมอยังต้องเคารพเขา

"เธอต้องชดใช้ไง" เสียงทุ้มที่พูดขึ้นเป็นเพียงประโยคสั้นๆ ในขณะที่เพลงขวัญเธอถูกจับนอนเตียงและดันเข้ามาในห้องเจาะเลือด

คนตัวเล็กเปรียบดั่งสัตว์ที่ถูกกระทำย่ำยีทั้งร่างกายและหัวใจเธอไม่สามารถสู้แรงของพวกเขาได้เลยนอกจากนอนให้พยาบาลนั้นเจาะเลือดไปยังไม่เต็มใจ

หลังจากที่พยาบาลเจาะเลือดได้ครบหนึ่งถุงเพราะความโชคร้ายของเพลงขวัญที่เธอกรุ๊ปเดียวกันกับพลอยจึงต้องถูกบังคับเอาเลือดไป

คนตัวเล็กนอนอยู่บนรถเข็นของโรงพยาบาลโดยที่หมดสติเป็นครั้งที่สองเสียงฝีเท้าที่เดินก้าวเข้ามาในห้องพักฟื้นยังไม่ทำให้เธอรู้สึกตัวและตื่นขึ้น ร่างบางใบหน้าซีดเซียวเนื้อตัวเขียวฟกช้ำเพราะมาจากการกระทำของคนที่เดินเข้ามา

พรึ่บ น้ำเย็นในแก้วตรงช่วงหัวเตียงที่เพลงขวัญนอนอยู่นั้นถูกคนตัวโตจับและสาดเข้าบนใบหน้าที่หลับ

ทันทีเหมือนกับรู้สึกตัวเพลงขวัญเธอสะดุ้งเมื่อลืมตาตื่นพบกับคนใจร้ายที่อยู่ด้านข้าง เพลงขวัญเนื้อตัวสั่นด้วยความกลัวมีเพียงแต่ผ้าห่มที่ดึงคลุมตัวเองเอาไว้

"อย่านะ...อย่าเข้ามา"

ใบหน้าน้อยที่เคยสดใสมีชีวิตชีวาในงานเลี้ยงวันนั้นเปลี่ยนไปในตอนนี้เหลือแต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

"ต่อจากนี้ไป เธอจะต้องเอาเลือดของเธอให้กับพลอยในทุกๆ อาทิตย์" เพลงขวัญเธอมองหน้าของเวย์การบริจาคโลหิตหกเดือนถึงจะให้ได้หนึ่งครั้งแต่นี่เขาจะเอาเลือดเธอทุกอาทิตย์

"คุณมีสิทธิ์อะไร"

"เธอไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้วสินะ ถึงได้กล้าถามคำถามแบบนี้กับฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำร้ายชีวิตเธอหรือว่าให้ตายไปในตอนนี้ก็ได้ เพราะว่าพี่ชายของเธอมันเป็นฆาตกรทำร้ายน้องสาวของฉันทั้งย่ำยีร่างกายและจิตใจทรมานน้องสาวของฉันมาเป็นปีกับสิ่งที่ฉันทำกับเธอมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ" ยังคงเป็นเช่นเดิมที่มือหนานั้นบีบแขนเล็กจนปวดและยังคงเป็นเหมือนเดิมที่แขนของเธอถูกสะบัดจนแทบจะหลุดออก

"ฮื่อๆ ขอร้องนะคะปล่อยเพลงไปเถอะนะ"

💯🥀 ฝากๆ แม่ๆ กดใจคอมเม้นท์ช่วยไรท์ดันนิยายต่ายอันดับหน่อยนะคะ อ้อนๆ แล้วไรท์จะอัพตอนต่อไปให้ถี่ๆ ค่า