บทที่ 8 🥀🌋ลงทัณฑ์เลวพ่ายรัก EP : 7 มารยาของพลอย

บทที่ 7

หลังจากที่เพลงขวัญเธอถูกสาวใช้แม่บ้านนั้นแกล้งโดยการยกกะละมังน้ำราดเธอทั้งตัว คนตัวเล็กเปียกปอนจนไม่เหลือชิ้นดี ทั้งร่างกายที่ทรุดโทรมแม้แต่ข้าวเธอยังไม่เคยได้กินอิ่ม คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมือกุมขมับของตัวเองรู้สึกเหมือนตาลอยคงจะเป็นเพราะอาการวูบที่เธอไม่ได้รับสารอาหารต่อวัน

"คุณเพลงขวัญ" ช่วงจังหวะที่เพลงขวัญกำลังจะล้มลงไปกับพื้นแม่บ้านนั้นตกใจได้เพียงแต่กุมหน้าอกของตัวเองกลั่นแกล้งเขาแล้วแต่ไม่มีปัญญาช่วย ดีที่ลูกน้องคนสนิทของเวย์แอบดูทั้งยังวิ่งเข้าไปช่วยประคองไว้ได้ทันเพราะไม่อย่างนั้นหัวของเพลงขวัญคงฟาดลงไปกับพื้น

หลังจากที่ลูกน้องคนสนิทของเวย์ประคองเพลงขวัญเข้ามาในบ้านโดยที่ไม่รู้เลยว่าถูกแอบถ่ายภาพจากพลอย ใบหน้าสวยฉีกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์พลอยเธอไม่ชอบลูกน้องคนสนิทของเวย์อยู่แล้วด้วยที่ว่าลูกน้องคนสนิทไม่ฟังคำสั่งและไม่เชื่อฟังพลอย

"ยิงนกครั้งเดียวได้ถึงสองตัว" ใบหน้าสวยที่ดูไร้เดียงสาสำหรับเวย์แสดงสีหน้าดั่งกับแม่มดยกยิ้มด้วยมุมปากหลังจากที่ส่งภาพนั้นไปให้กับเวย์ เธอก็รู้เลยว่าลูกน้องคนสนิทกับผู้หญิงคนนี้จะโดนอะไรในช่วงมุมเหมือนลูกน้องคนสนิทก้มหน้าลงไปหาเพลงขวัญ

"ทำเป็นช่วยเหลือเธอไปเถอะระวังเจ้านายของแกจะเล่นงานเอา" ลูกน้องคนสนิทของเวย์เงยหน้าขึ้นมองพลอยด้วยความไม่พอใจ เขาพยายามที่จะเคารพผู้หญิงคนนี้ในสถานะคุณผู้หญิงของบ้าน แต่ก็ทำไม่ได้ทุกครั้งยิ่งอยู่ใกล้และได้ฟังคำพูดของผู้หญิงคนนี้ที่ดูถูกเขายิ่งรู้สึกไม่ชอบหน้า

"พูดอะไรระวังคำพูดด้วยสั่งให้แม่บ้านไปรังแกคนอื่นไม่ใช่เหรอ"

"อย่ามากล่าวหาฉันแบบนี้ ฉันไม่เคยสั่งให้ใครไปรังแกใครทั้งนั้นหุบปากไป ถ้าไม่อยากออกจากงาน"

"นี่แกจะไปไหน" ลูกน้องคนสนิทของเวย์ส่ายหน้าไปมาเขาก้มลงแล้วอุ้มเพลงขวัญในท่าเจ้าสาวโดยที่เธอไม่รู้สติออกมาจากบ้านหลังใหญ่ตรงเข้าไปที่ห้องของเพลงขวัญที่เคยอยู่เพื่อรอหมอประจำบ้านมาตรวจดูอาการ

เวลาผ่านไปไม่นานจริงๆ เป็นอย่างที่พลอยเคยคิด เวย์รีบกลับมาที่บ้าน ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่มีความสำคัญอะไรต่อเขา เขาจะยอมทิ้งงานมาเหรอ

"คุณพลอย คุณพลอยเป็นไรคะ" เมื่อเวย์มาถึงหน้าบ้านทันทีเดินตรงเข้ามาในบ้านหลังใหญ่แต่ต้องรีบวิ่งเข้ามาประคองพลอยที่ดูเหมือนจะเป็นลม รวมถึงแม่บ้านที่ส่งเสียงร้องดังทำท่าทีตกใจแต่นั่นคือการแสดงของพลอยเรียกร้องความสนใจจากเวย์ต่างหาก

"หมอประจำบ้านมาพอดีเลย"

"คุณผู้ชายครับผมพาหมอประจำบ้านไปดูคุณเพลงขวัญนะ"

"ไม่ต้อง ให้หมอประจำบ้านมาดูแลคุณพลอยก่อนชีวิตที่สำคัญคือน้องพลอยผู้หญิงต่อหน้าฉันไม่ใช่เธอคนนั้นที่เป็นน้องสาวฆาตกร"

ลูกน้องคนสนิทที่รีบเดินออกมารับหมอต้องหยุดชะงักและเชื่อฟังคำสั่งของเจ้านายโดยที่ผู้หญิงของเจ้านายนั้นแกล้งเป็นลมต้องการให้หมอดูแลตัวเองเพื่อที่จะถ่วงเวลาไม่ให้ไปดูแลเพลงขวัญ

"น้องพลอยเป็นยังไงบ้าง" เวย์รีบเอ่ยถามหมอประจำบ้านด้วยความเป็นห่วงผู้หญิงตรงหน้าโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเธอนั้นเสแสร้งแกล้งเป็นลมเพื่อเรียกร้องความสนใจในสายตาของเวย์คิดว่าผู้หญิงคนนี้มีแต่ความใสซื่อและน่ารักมาโดยตลอดโดยที่เขาไม่รู้ธาตุแท้ของเธอเลยสักนิด

"อาจจะเป็นเพราะว่าอาการเหนื่อยหรือว่าอ่อนเพลียในช่วงนี้ก็ระมัดระวังหน่อยนะครับ อย่าให้อยู่ในสภาพอากาศที่ร้อนมากโดยที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงอย่างนั้น ผมขอไปดูอีกคนนึงนะครับ"

เวย์พยักหน้าให้กับหมอหลังจากที่หมอเดินออกไปจากห้องพร้อมกับแม่บ้าน พลอยเธอก็ลืมตาตื่นคนตัวเล็กยื่นมือมาหาเวย์พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา

"ฮึ้ก พี่เวย์คะพลอยจะได้มีโอกาสแต่งงานกับพี่หรือเปล่า ทำไมอาการของพลอยถึงแย่ลงทุกๆ วัน" เขาขยับเข้าไปใกล้ๆ เพื่อโอบกอดหญิงสาว มือหนาลูบหัวของเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"อย่าพูดแบบนั้นสิ หมอเก่งจะตายอีกอย่างพลอยเคยหายไปรอบนึงแล้วนะ" เวย์ให้กำลังใจอย่างอ่อนโยนทำให้คนตัวเล็กนั้นยิ้มออกมาได้ เธอซบลงที่อกแกร่งโอบกอดเขาไว้เพราะกลัวว่าเขาจะเดินไปที่ห้องของผู้หญิงคนนั้น

"พักผ่อนนะ" เวย์จับไหล่ของพลอยทั้งสองข้างประคองให้นอนลงทั้งจับผ้าห่มคลุมให้กับร่างบางเหมือนบังคับให้กับพลอยนอนพักผ่อน

"พี่เวย์อยู่กับพลอยได้ไหมคะ ในใจของพลอยรู้สึกแปลกๆ มันเต้นผิดปกติพลอยกลัวว่าวันหนึ่งที่พลอยจากโลกนี้ไป เขาจะไม่ได้เจอพี่อยู่กับพลอยก่อนนะคะ" พลอยเธอใช้มารยาโดยการออดอ้อนเพราะรู้ดีว่าเวย์นั้นจะไปดูเพลงขวัญ

"ไม่ได้ ถ้าพี่อยู่แล้วน้องพลอยจะไม่นอน หนูต้องนอนหลับนะพี่ไม่ไปไหนหรอกอยู่ในห้องทำงาน"

"จริงเหรอคะ ไม่ใช่ว่าพี่จะไปดูผู้หญิงคนนั้น"

ใบหน้าสวยเอียงคอเพียงเล็กน้อยถามด้วยแววตาที่ดูใสซื่อ เวย์นั้นยกมือลูบหัวของพลอยเบาๆ

"ไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแทนที่ของน้องพลอยได้ไม่ต้องห่วง แน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นจะคือน้องสาวศัตรูตลอดไปไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติหน้า พี่ไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้นโดยเด็ดขาด"

ได้ฟังคำพูดจากปากของเวย์จึงทำให้พลอยพอใจ เธอยิ้มและพยักหน้าให้กับเขา หลังจากนั้นเวย์ออกมาจากห้องเขาตรงเข้าไปในห้องทำงานจริงๆ เพื่อเคลียร์งานแต่ในขณะที่ดูงานได้ไม่นานเวย์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาลูกน้องคนสนิท

"เธอตายหรือยัง" ไม่ได้เป็นคำถามที่เป็นห่วงแต่เป็นคำถามถึงความตายของผู้หญิงคนนั้นจากลูกน้องคนสนิทที่กดรับสาย

"ยังครับ คุณหมอบอกว่าให้เธอพักผ่อนจนกว่าน้ำเกลือจะหมดกระปุก"

"ถึงกับต้องให้น้ำเกลือเลยหรอแสดงหรือเปล่า มึงดูผู้หญิงเป็นไหมชอบเสแสร้งและการแสดงเก่ง" เวย์ว่าให้กับลูกน้องคนสนิทคิดว่าเพลงขวัญนั้นแสดงความอ่อนแอให้กับลูกน้องคนสนิทได้เห็น

"ไม่ใช่หรอกครับนาย คุณเพลงขวัญยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่วันที่ให้ข้าวเปล่าก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องมีเพียงแต่น้ำเท่านั้น"

"ไม่ต้องมาสาธยายให้กูฟัง ค่อยบอกในตอนที่เธอตายไปแล้วความทุกข์ทรมานที่พี่ชายของเธอทำไว้มันมากกว่านี้"

เวย์กดวางสายจากลูกน้องคนสนิทในขณะที่เขากำลังเซ็นเอกสารซึ่งไม่มีกระจิตกระจายที่จะเซ็นจึงทำให้เวย์นั้นปัดข้าวของบนโต๊ะทำงานร่วงกระจัดจัดกระจายทั่วพื้น

"โธ่เว้ย"

เสียงโทรศัพท์ของเวย์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาก้มลงไปหยิบมันเพราะว่าปัดทิ้งไปเมื่อสักครู่เป็นเบอร์ของผู้เป็นพ่อนั้นโทรมา

"ฮัลโหลครับคุณพ่อ"

"เรื่องที่แกให้พ่อไปจัดการเรียบร้อยแล้วนะ เตวัชกำลังถูกเล่นงานจากศัตรูฝั่งตรงข้ามอีกไม่นานบริษัทของมันจะต้องล้มละลายตอนนี้กำลังส่งคนเข้าไปทำงานในบริษัทของมัน"

เวย์บอกกับพ่อของเขาให้ช่วยจัดการเตวัช ทว่าตอนแรกเขาตั้งใจที่จะไม่บอกกับพ่อและแม่แต่หลังจากที่พ่อกับแม่ไปอยู่ต่างประเทศจึงบอกความจริงและบอกว่าตัวเองนั้นกำลังแก้แค้น ผู้เป็นพ่อไม่ห้ามลูกชายกลับส่งเสริมทั้งยังคอยช่วยเหลืออย่างเช่นในครั้งนี้ที่ทำให้ครอบครัวของมันต้องเจอปัญหาในเรื่องธุรกิจ

"ขอบคุณครับพ่อ ผมสัญญาว่าผมจะลากครอบครัวของมันลงนรกให้หมดทุกคน"

"มีอะไรโทรหาพ่อนะ น้องสาวของลูกจะต้องไม่ตายฟรี"

"ครับพ่อ" หลังจากวางสายเวย์ยังคงปาดน้ำตาแน่นอนว่าพ่อของเขามีเสียงสะอื้นถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายที่แกร่งกล้าแต่ในหัวใจนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดสูญเสียลูกสาวสุดที่รักไปจะไม่แค้นพวกสารเลวก็คงเป็นไปไม่ได้