บทที่ 32 คำปลอบโยน

บนโต๊ะอาหารถูกจัดอย่างเรียบง่าย หลังคนบางคนเกิดหิวในยามวิกาล ด้วยข้าวต้มและนมอุ่นแก้วหนึ่ง หญิงสาวหรี่ตามองสำรับนั้นนิ่ง รู้สึกร้อนผ่าวและแสบดวงตาก็ตอนเผลอไปนึกถึงใครคนหนึ่งซึ่งเคยเลี้ยงดู ใครคนนั้นก็นำอาหารแบบนี้มาประทังหิวให้เธอเช่นเดียวกัน ยามเธอร้องขอ

“นั่งลงสิ รอให้มันบูดก่อนหรือไง”

...