บทที่ 3 ที่มาของพลัง
มิรินเบ้ปากยกมือปิดหูด้วยความหงุดหงิด ไม่นานครูเข้าชั้นนักเรียนเลยจำต้องแยกย้าย เต็มเดือนหันมองพลอยภัทราแววตาแข็งกร้าวแล้วหันกลับมองกระดาน
จบคาบเรียนได้เวลาพักทานอาหาร ทุกคนเลิกแยกย้ายเวธัสมาร่วมมือเที่ยงกับน้องสาวเหมือนเคย สาวๆ หลายคนเริ่มฉิจฉาพลอยภัทราที่ได้สนิทสนมกันเด็กหนุ่มสุดฮอต
“น่าเบื่อชะมัด”มิรินบ่นอุบ
“เป็นอะไรอีกล่ะ”เวธัสถามน้อง
“พี่เวย์ ทำไมพี่ไม่บอกไปเลยล่ะว่าไม่ชอบผู้หญิง แต่พี่ชอบผู้ชายจะได้หมดเรื่องหมดราวไป”
“หาเรื่องให้พี่อีกแล้วริน พี่เป็นแบบนั้นที่ไหน”เวธัสบอกแล้วหันมองเพื่อนน้องสาว เห็นตักข้าวใส่ปากแววตาเศร้าซึม “ใช่ไหมพลอย”
“ใช่ค่ะ!”คนกำลังเหม่อรีบตอบแบบไม่รู้ตัว
“เห็นไหม พลอยก็เห็นด้วย”
“เชอะ!”น้องสาวก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปากต่อ
เวธัสวางช้อนแล้วนำถาดอาหารของตนไปเก็บหลังจากอิ่มแล้ว ก่อนกลับมาที่นั่งอีกครั้ง
“พี่ไปก่อนนะ นัดเล่นบอลกับเพื่อนไว้”
“ไปเถอะ ไม่เห็นต้องมาบอก”
“เราน่ะรวนพี่ได้ตลอดนะริน ไม่รู้โกรธใครมา”เด็กหนุ่มเกาศีรษะแกรกๆ
“โกรธสาวกพี่ยังไงล่ะคะ แต่พี่เวย์ไม่ต้องสนใจหรอก ไปเล่นบอลเถอะ ตอนนี้รินหายแล้ว”
“งั้นพี่ไปล่ะ”เวธัสวิ่งออกมาจากโต๊ะอาหาร พลอยภัทรามองตามครู่หนึ่ง แล้วก้มหน้าก้มตาสนใจอาหารตนเองต่อ
สองสาวทานอาหารอีกสักพักจึงเก็บถาดอาหาร จากนั้นเดินทางไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวเตรียมเข้าเรียนคาบต่อไป แต่แล้วกลับมีกลุ่มเด็กสาวมาขวางเอาไว้ พลอยภัทราชะงักเห็นสายตาของเต็มเดือนจ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มิรินรีบมาหยุดยืนข้างเพื่อนสีหน้าไม่พอใจ
“ต้องการอะไรอีกเต็มเดือน นี่มันมากไปแล้วนะ!”มิรินออกปากด้วยความหงุดหงิด
“อย่ามายุ่งมิริน เธอควรออกไปจากที่นี่ซะ”
“แล้วทำไมเธอต้องคอยหาเรื่องพลอยด้วย!”
คนฟังกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ “ก็เพราะแม่มันมาแย่งพ่อฉันไปจากแม่ไง!”
พลอยภัทราชะงักแววตาหม่นลง เมื่อไหร่เรื่องราวเหล่านี้มันจะจบลงเสียทีเธอทรมานมากเหลือเกิน
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพลอยด้วย!”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อพลอยเป็นลูกของผู้หญิงที่แย่งพ่อไปจากแม่ฉัน!”
เต็มเดือนก้าวเข้าหามิรินพยายามเอาตัวขวางเพราะเห็นเพื่อนไม่ขยับหรือมีทีท่าจะป้องกันตนเองเลย แต่ทว่าเธอกลับถูกเพื่อนของเต็มเดือนอีกสองคนรั้งแขนไว้ เต็มเดือนหยุดยืนตรงหน้าพลอยภัทรา
“โอ้ย!”เธอร้องเพราะเส้นผมถูกจิก
“บอกแม่แกว่าอย่ามายุ่งกับพ่อฉันเข้าใจไหม!”
“ฉันเข้าใจแล้ว”พลอยภัทราบอก น้ำตารื้น
“ปล่อยพลอยนะ ทำไมทำแบบนี้ฉันจะฟ้องครูคอยดู”มิรินขู่
“อยากโดนตบอีกคนหรือไงมิริน อย่าคิดว่ามีพี่หล่อแล้วฉันจะไม่ทำอะไรนะ!”
“ก็ลองดูดิ ถ้าคิดว่าทำแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลองดูได้เลย!”
มือยังคงจิกเส้นผมก่อนกระชากเพื่อนร่วมห้องเข้ามาใกล้แล้วง้างฝ่ามือ พลอยภัทราชะงักจับมือนั้นไว้ตามสัญชาตญาณ และแล้วบางอย่างในหัวกลับหมุนวนภาพมากมายวนเวียนเข้ามา นี่เธอกำลังเห็นอะไร
“ไม่นะ อย่าทำหนู หนูกลัวแล้วอย่าตีหนูเลย”
“อย่ามายุ่งเรื่องของกู กูจะมีเมียน้อยใครจะทำไม!”
“อย่าทำลูก มึงทำลูกทำไมไอ้เลว ไสหัวไปหาเมียใหม่มึงเลยไป!”
ไม่จริง อะไรกัน ทุกอย่างเข้ามาในหัวจนแทบทานทนไม่ไหว ร่างเล็กสั่นเทาความกลัวเข้าแทรก พลอยภัทราไม่อาจทานทนและสลบไปในที่สุด ร่างเล็กล้มลงทรุดกองกับพื้นนิ่งสนิทไม่ไหวติง
“พลอย!”มิรินร้องเรียก
เต็มเดือนตกใจ เธอยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อนร่วมห้องแค่จิกผมเท่านั้นเอง
“ฉันไม่ได้ทำอะไรมันนะ มันเป็นลมเอง!”เต็มเดือนบอกแล้ววิ่งหนีออกจากตรงนั้นไป
มิรินรีบเข้าประคองเพื่อนตะโกนเรียกให้คนช่วย จนกระทั่งพี่ชายมาเข้าห้องน้ำพอดี เวธัสตรงเข้าอุ้มเพื่อนน้องสาวไปยังห้องพยาบาลทันที พี่น้องช่วยกันนั่งเฝ้าด้วยความเป็นห่วง
“เพื่อนไม่เป็นไรหรอก แค่เป็นลมเท่านั้นเอง”คุณครูบอก เพราะเห็นสีหน้านักเรียนไม่สู้ดี
“พลอยคงไม่เป็นไรแล้วล่ะ พี่ไปเรียนก่อนนะ”
“อืม”เขาลุกยืนหันมองเพื่อนน้องสาวอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องพยาบาลไป
เกือบสองชั่วโมงคนเป็นลมเลยรู้สึกตัว พลอยภัทราค่อยๆ ชันกายลุกนั่ง สาวน้อยวัยแรกรุ่นยกมือกุมขมับ ภาพที่เห็นราวกับฝันร้ายไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว มือเพื่อนสะกิดแผ่นหลัง จนเธอสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจหันมาสบตามิรินน้ำตาคลอหน่วย ดวงตาเรียวมองเพื่อน
ไม่เข้าใจได้ยิน เห็นภาพเหล่านั้นได้อย่างไร ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย มันน่ากลัวเหลือเกิน หรือสิ่งที่เกิดเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น ฝันหรือจินตนาการไปเอง
“พลอยเป็นอะไร”มิรินถามเมื่อเห็นน้ำตาเพื่อน
“ปะ...เปล่าริน พลอยไม่ได้เป็นอะไร”
“ถ้าไม่เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น”มิรินสงสัย
“ริน ถ้าพลอยบอกอะไร รินอย่าบอกใครนะ”
คนฟังขมวดคิ้วสงสัย หรือเพื่อนจะตกใจมาก
“รินไม่บอกหรอก ถ้าพลอยให้เก็บเป็นความลับ ตกลงเป็นอะไรกันแน่”
พลอยภัทรานิ่งอึดใจแล้วขยับปาก
“พลอยเห็นภาพพ่อแม่แล้วก็เต็มเดือนทะเลาะกัน ได้ยินเสียง เหมือนไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นเอง” เธอจ้องเพื่อตาวาว “หรือสิ่งที่พลอยเห็นมันคือความจริง”
มิรินหัวเราะลั่นออกมา แล้วตบไหล่เพื่อน
“เธอกลัวยัยเดือนมากไปเปล่า เลยคิดไปเองน่ะ”
“ไม่ใช่นะ พลอยไม่ได้กลัวเดือน”เธอรีบปฏิเสธ
“ถ้าไม่ได้กลัวแสดงว่าพลอยคิดมาก หรือถ้าพลอยอยากพิสูจน์กล้าถามเดือนมันปะล่ะ ดีไม่ดีมันจะหาเรื่องตบพวกเราอีก”
พลอยภัทราคิดอย่างเช่นที่เพื่อนพูด ใครจะกล้าถาม แต่ภาพที่เห็นพ่อและแม่ของเต็มเดือนทะเลาะกัน สาเหตุอาจมาจากมารดาเธอเกี่ยวข้อง พอคิดแบบนี้เลยเข้าใจว่าทำไมเพื่อนร่วมห้องถึงได้เกลียดเธอนัก
“อืม เข้าใจแล้วริน พลอยคงคิดมากไปเอง”
“หายแล้วใช่ไหมพลอย ได้เวลากลับบ้านแล้ว”
“จ้ะ”
