บทที่ 75 บทที่ 75

เอเดนฟื้นในเวลาเกือบเที่ยงคืน เขามองเพดานห้องและกะพริบตาอย่างมึนงงเพราะความทรงจำช่วงหนึ่งขาดหายไป

หัวคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเมื่อเหตุการณ์ช่วงบ่ายประเดประดังเข้ามาในสมองจนปวดหัว เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นเพื่อจะบีบขมับตัวเอง แต่พอขยับตัวเพียงนิดเดียวก็ต้องร้องอุทานออกมาเพราะปวดแผล

“โอ๊ย...”

เสียง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ