บทที่ 35 บทที่ 17 แก้ไข (100%)

กวินตราเงยหน้า บังคับน้ำตาให้ไหลย้อนกลับ ปราศจากคำโต้แย้ง เจ็บปวด เสียใจ แต่ไม่อาจรั้งไว้ได้อีกต่อไป

หญิงสาวจึงสูดลมหายใจ หมุนกายเดินจากไปในที่สุด

ทิ้งอดีต ความทรงจำ และรักแรกไว้เบื้องหลังโดยไม่เหลียวมองกลับมามอง…

“เฮ้อ!”

มาวินถอนหายใจ มองตามจนร่างระหงลับสายตา จึงมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ มือซ้ายล้วงกระ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ