บทที่ 145 145

“ที่ข้าลำเอียงก็เพราะเจ้านั่นแหละ เอ็นดูลูกชายเหลือเกิน ข้านี่กลัวเหลือเกินว่าพวกเขาจะไม่ยอมจับดาบ จะเอาแต่อ้อนท่านแม่”

“ก็พวกเขาเป็นลูกชายของข้านี่เจ้าคะ ข้าก็ต้องรักต้องเอาใจใส่เป็นพิเศษสิ”

“ทีกับข้าเจ้าใจร้ายนัก”

“ใครว่าเจ้าคะ ข้าใจดีกับท่านยิ่งกว่าลูก ๆ ทั้งสี่อีก”

องค์หญิงเยียนได้แต่ยิ้มปลื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ