บทที่ 52 52

“ขอรับ” จวงเล่ยรับคำแล้วออกไปจากกระโจมด้วยความรู้สึกที่เหลือเชื่อ ไม่คิดว่าแม่ทัพใหญ่ผู้ดุดันอย่างเกาหรงซาน จะจดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับพระชายาได้ขนาดนี้ นี่กระมังที่เขาเรียกว่าความรัก

..........................

เฟิ่งต้าชวี่เดินออกจากกระโจมแล้วมองซ้ายมองขวาหาสามี เมื่อไม่เห็นเขาอยู่ในรัศม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ