บทที่ 6 6
“ขอบคุณค่ะ” เธอรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันซวยที่สุดในรอบปีของตัวเอง จำใจต้องเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสี่ด้วยสองเท้า เพราะคนรักของเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์อีกแล้ว เธอเดินผ่านชั้นหนึ่ง ชั้นสองและขึ้นสู่ชั้นที่สามอย่างสบายๆ แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าขยับต่อไปที่บันไดขึ้นสู่ชั้นสี่ หูก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยอันเคร่งเครียดของชายหนุ่มคนหนึ่งแว่วเข้ามา
“จะให้ผมทำยังไง ในเมื่อผมก็บอกจ๋าแต่แรกแล้วว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ผมมีผู้หญิงที่จะแต่งงานด้วยแล้ว”
“แต่อาจารย์บอกว่าอาจารย์รักจ๋านี่คะ ส่วนอาจารย์หงส์เป็นแค่ความรับผิดชอบที่อาจารย์จำใจ”
“ถึงยังไงผมก็เลือกแต่งงานกับหงส์มากกว่าจ๋า เราจบกันแค่นี้เถอะ”
“ทำไมอาจารย์มาตัดรอนจ๋าแบบนี้ล่ะคะ แล้วอนาคตของจ๋าล่ะ”
“ผมจะส่งเสียเลี้ยงดูจ๋าเองจนกว่าจะเรียนจบตกลงไหม”
“ไม่ตกลงค่ะ อาจารย์จะให้จ๋าแบกท้องเรียนหนังสือไปด้วยเหรอคะ”
“ก็ผมบอกว่าให้จ๋าไปเอาออกแล้วไง ถ้าจ๋าไม่อยากเอาออกก็พักการเรียนไปคลอดลูกให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยกลับมาเรียนใหม่ ส่วนเรื่องลูกผมจะรับผิดชอบเอง”
“อาจารย์ยอมรับลูกของเราแล้วเหรอคะ”
“ก็ไม่ได้อยากจะยอมรับหรอกนะ แต่ในเมื่อจ๋าค้านหัวชนฝาว่าจะไม่ทำแท้ง ผมก็ต้องหาทางออกอื่นมาทดแทน”
“อาจารย์จะทำอะไรกับลูกของเราคะ”
“เรื่องนั้นจ๋าไม่ต้องรู้หรอก แต่ผมรับรองว่าเขาจะถูกเลี้ยงดูอย่างดี ขอเพียงแค่จ๋าอย่ามายุ่งกับผมอีกก็พอ”
“ไม่! จ๋าไม่ยอม จ๋าต้องได้เป็นเมียของอาจารย์อย่างถูกต้องเท่านั้นจ๋าถึงจะยอม”
“จะตะโกนทำไมล่ะ”
“ก็ตะโกนให้ทุกคนในที่นี่ได้รู้ไปเลยไงคะ ว่าจ๋าเป็นเมียของอาจารย์และเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน”
ธนายุทธกระชากแขนเรียว “ไปคุยกันที่ห้อง” ตะคอกเสียงเครียดลอดไรฟัน ดึงเธอไปที่ห้องพัก
“ไหนๆ ก็คุยมาตั้งเยอะแล้วก็คุยให้มันจบตรงนี้ไปเลยดีกว่า”
เสียงที่สามที่แทรกขึ้นมาทำให้สันหลังของธนายุทธเย็นวาบ เขาหันกลับไปมองด้วยลักษณะที่เรียกได้ว่าศีรษะแทบเคล็ด เบิกตาโตเต็มขนาดด้วยความตกใจ
“หงส์!”
“อาจารย์หงส์!”
“ฉันขอยกเลิกงานแต่งงาน นายกับฉันขาดกันตั้งแต่วันนี้” เธอไม่สนอาการไก่ตื่นของหญิงร้ายชายเลวคู่นี้ พูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไปโดยไม่ยอมให้น้ำตาที่แทบจะทะลักออกมาให้คนทั้งคู่ได้เห็น
“หงส์ฟังติ๊กก่อน ติ๊กอธิบายได้นะ”
“หยุดอยู่แค่นั้นเลยนะ! อย่าให้ฉันต้องเกลียดนายมากไปกว่านี้เลย” เธอตะคอกเสียงเครียดโดยไม่หันไปมองทางด้านหลัง เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังวิ่งตามลงมา “ไม่ต้องอธิบายอะไรให้ฉันฟังทั้งนั้น นายไปจัดการชีวิตอันบัดซบของนายให้ได้ก่อนที่เรื่องมันจะไปถึงหูของอธิการบดีเถอะ ฉันไม่อยากให้นายต้องตกงาน เดี๋ยวจะไม่มีปัญญาเลี้ยงดูลูกที่กำลังจะลืมตามาดูโลก”
“แต่คุณกำลังเข้าใจติ๊กผิดนะ เด็กในท้องของจ๋าไม่ใช่ลูกของผม ผมแค่สงสารก็เลยอยากจะรับอุปถัมภ์เอาไว้ก็เท่านั้นเอง ไม่เชื่อคุณก็ถามจ๋าเขาดูสิ” ธนายุทธคลี่ยิ้มยินดีเมื่อเห็นคนรักยอมหันกลับมามอง เขากางแขนออกเมื่อเธอก้าวขึ้นบันไดมาหา เพราะคิดว่าเธอหลงเชื่อคำพูดของตนจึงน้ำตาริน
ฉาด! ฉาด!
แต่เขาคิดผิดถนัด ร่างสูงใหญ่ของเขาถึงกับเซตามแรงมือของเธอ ได้ลิ้มลองรสเลือดเค็มๆ ที่อยู่ในปาก
“ไอ้หน้าตัวเมีย” เธอแค่นเสียงลอดไรฟันทั้งน้ำตา “ฉันมันโง่ที่ไปรักผู้ชายหน้าตัวเมียอย่างนาย แต่ก็ยังโชคดีที่ได้รู้ความจริงก่อนจะถึงวันแต่งงาน”
ธนายุทธโกรธที่ถูกหญิงสาวที่กำลังจะแต่งงานด้วยตราหน้าว่าเป็นหน้าตัวเมีย แต่เขาก็พยายามข่มอารมณ์ไว้จนถึงที่สุด เพราะถึงอย่างไรเขาก็รักเธอมากที่สุด ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ตัดสินใจเลือกเธอเป็นภรรยาแน่นอน
“ติ๊กไม่ยกเลิก ต่อให้หงส์เกลียดโกรธติ๊กแค่ไหนติ๊กก็จะแต่งงานกับหงส์ เพราะติ๊กรักหงส์”
“ความรักของนายมันไม่ทำให้ผู้หญิงอย่างฉันปลื้มจนตาบอดหรอกนะ ต่อให้นายรักฉันจนตายแทนฉันได้ ฉันก็รับการกระทำที่เรียกว่านอกใจของนายไม่ได้หรอก” เธอเจ็บปวดกับคำว่ารักของเขาเหลือเกิน ในตอนนี้มันไม่ได้ทำให้หัวใจพองโตเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว
“ติ๊กสัญญาว่าติ๊กจะเลิกกับผู้หญิงทุกคน ถ้าหงส์ให้โอกาสติ๊ก”
ใจเธอเจ็บปวดซ้ำสองกับคำขอร้องของเขา เพราะมันทำให้เธอเข้าใจได้ทันทีว่านอกจากนักศึกษาคนนี้แล้วเขายังมีผู้หญิงอื่นอีก
“โอกาสของนายหมดตั้งแต่สิบนาทีที่ผ่านมาแล้ว”
“โธ่หงส์ ขอโอกาสผมสักครั้งนะครับ” ธนายุทธยังมั่นใจว่าเธอทำไปทั้งหมดเพราะความโกรธ ถ้าเขาง้อหนักๆ เข้าเดี๋ยวเธอก็ต้องใจอ่อน
“ฉันให้โอกาสนายได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องที่นายนอกใจฉัน จำคำพูดของฉันใส่สมองของนายไว้ด้วย” แล้วเธอก็หมุนตัวเดินจากไปทันที ไม่สนใจอดีตคนรักที่เดินตามหลังมาเงียบๆ
เดินมาถึงรถก็เปิดประตูขึ้นไปลองสตาร์ทดูอีกครั้ง แต่มันยังมีอาการเหมือนเดิมจึงหยิบกระเป๋าสะพายลงจากรถ
“ให้ผมไปส่งนะหงส์” ธนายุทธจับมือของคนรักไว้ก่อนที่เธอจะเดินไป
“ไม่ต้องยุ่ง”
“หงส์” เขาไม่เลิกตามตื๊อถึงแม้จะโดนเธอตะโกนใส่หน้า
“ไสหัวไปซะ เราจบกัน” โบกมือเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่เหลืออยู่เพียงคันเดียว ก้าวขึ้นนั่งแล้วบอกสถานที่ “ไปหน้าโรงเรียนนายร้อยค่ะ”
“ผมไม่ยอมจบเพียงแค่นี้หรอกนะหงส์ ผมจะไม่ยกเลิกงานแต่งงานของเราเด็ดขาด” ธนายุทธบอกกับหญิงสาวที่ซ้อนอยู่บนท้ายรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง
“ให้ฉันตายซะยังดีกว่าถ้าต้องแต่งงานกับนาย รีบไปเลยค่ะพี่” เธอไม่อยากจะฟังไม่อยากได้ยินคำพูดของเขาอีก จึงเร่งเร้าคนขี่มอเตอร์ไซค์ให้รีบไป
