บทที่ 92 92

ปิ่นพรวางสาย รอเหรียญที่เหลือ เก็บใส่กระเป๋าสตางค์ใบจิ๋วที่คับแน่นไปด้วยธนบัตรสีเทา เธอเปิดรอยยิ้มสดใส รู้สึกราวกับยกภูเขาออกไปจากอก นับจากนี้ไปเธอจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับวิชาอีก จะขอใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อตัวเองบ้าง

หญิงสาวเดินไปที่ร้านขายเครื่องประดับ เอาล่ะ…สร้อยกับนาฬิกาของพงษ์ศรคงขายได้หลายบาท

ทีนี้เ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ