บทที่ 4 ตอนที่ 4

“ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ผมสัญญาว่าจะดูแลหลานให้ดีที่สุด”

วาจาหนักแน่นของพ่อสามีทำให้ดาหลารู้สึกโล่งใจและอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาดล้ำ

ซึ่งสาเหตุก็อาจจะเป็นเพราะว่าตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา หล่อนกับลูกชายต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเพียงลำพังสองแม่ลูก

กระทั่งวันที่ดาหลาได้มีโอกาสก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านของรอนน์... มันทำให้รู้ชัดเลยว่าสิ่งที่ชีวิตของหล่อนกับลูกขาดหายไปนานก็คือ ‘ผู้ชายอย่างรอนน์’ นี่เอง

รอนน์เป็นผู้ชายที่มีวาจาทรงอำนาจ คำพูดคำจาของเขาฟังดูหนักแน่นมีพลังและน่าเชื่อถือ

ใบหน้าของรอนน์ช่างคมคร้ามหล่อเหลา รูปร่างก็สูงใหญ่กำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรี รอนน์ดูแข็งแรงบึกบึนในแบบที่พร้อมจะปกป้องหล่อนกับลูก

ดาหลารู้ว่าภายในบ้านของรอนน์มีบรรยากาศของความเป็นชายชาตรีในทุกซอกทุกมุม เขามีสไตล์การใช้ชีวิตในแบบที่หล่อนใฝ่หามาโดยตลอด

ร่องรอยการใช้ชีวิตแบบคลุกคลีอยู่กับป่าเขาลำเนาไพรและธรรมชาติของรอนน์ยังปรากฏให้เห็นที่โรงจอดรถซึ่งเต็มไปด้วยเบ็ดตกปลา เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นปืน ธนู ลูกดอก และหน้าไม้ประดับเอาไว้ข้างฝาผนังราวกับเป็นของสวยงามตกแต่งบ้าน

ดาหลาลองคิดเล่นๆ ถ้าเป็นไปได้หล่อนอยากให้ลูกชายได้เติบโตอยู่กับเขาที่นี่ และคงจะดีไม่น้อย... ถ้าริวได้เรียนรู้ซึมซับการใช้ชีวิตในแบบของรอนน์

ความมั่นใจบางอย่างทำให้ดาหลาเชื่อว่า ’ปู่รอนน์’คนนี้จะสามารถเลี้ยงดูลูกของหล่อนให้เติบโตขึ้นมาเป็นชายชาตรีได้สมบูรณ์แบบอย่างไม่ต้องสงสัย

“แม่ครับ... ผมอยากให้คุณปู่รอนน์พาไปตกปลาจะได้ไหมครับ”

เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนบ่าย ริวเดินเข้ามาขัดจังหวะภายในห้องรับแขก ขณะปู่รอนน์กับมารดาของตนกำลังนั่งสนทนาแลกเปลี่ยนเรื่องราวในชีวิตของกันและกันอย่างออกรสชาติ

ในวัยเจ็ดขวบของริวนั้นยังเต็มไปด้วยความซุกซนตามประสาเด็กผู้ชาย จึงไม่แปลกที่ริวจะรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสภาพแวดล้อมแปลกใหม่รอบๆ บ้านของปู่รอนน์ที่ทำให้อยากรู้อยากลองไปหมด

“ได้สิ... เดี๋ยวปู่จะพาออกไปตกปลา”

รอนน์กล่าวกับหลานแล้วหันมามองหน้าสะใภ้เป็นเชิงขออนุญาตหล่อน

“ไปได้แต่อย่าดื้อจนปู่รอนน์ปวดหัวนะลูก”

ดาหลาบอกลูกชาย

“งั้นคุณรอปลานะครับ... เดี๋ยวเราเอามาทำอาหารมื้อเย็นกินกัน”

รอนน์ได้ไอเดียว่าจะทำกิจกรรมเล็กๆ ร่วมกับสองแม่ลูกที่เดินทางไกลมาหาเขาถึงเชียงราย

“ได้ค่ะ”

ดาหลาพยักหน้ายิ้มๆ

“คุณทำกับข้าวเป็นใช่ไหม... ”

รอนน์ถามยิ้มๆ

“ได้ค่ะ... เอ่อ แล้วมีปลาอะไรบ้างคะ”

“ก็มีทั้งปลาช่อนทั้งชะโด... ต้มยำก็ดี จะนึ่งจะเผาก็ได้ งั้นคุณเตรียมเครื่องต้มยำเอาไว้นะ ทุกอย่างหาได้จากสวนผักหลังบ้าน ส่วนปลาเผาเดี๋ยวผมกลับมาช่วยจัดการให้”

รอนน์บอกแผนการคร่าวๆ ที่จะทำร่วมกัน

“ค่ะ”

ดาหลารู้สึกตื่นเต้น นานมากแล้วที่ชีวิตของหล่อนห่างหายไปจากกิจกรรมเหล่านี้

“เย็นนี้ผมอยากทำอาหารเป็นมื้อพิเศษ... ให้คุณกับลูก”

รอนน์บอกความตั้งใจ

“เนื่องในโอกาสอะไรคะ?”

ดาหลาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลชวนฝันของเขา

“ก็เนื่องในโอกาสที่โชคชะตาลิขิตให้เราสามชีวิตกลับมารวมกันเป็นครอบครัวน้อยๆ อีกครั้ง... ดีมั้ย”

คำพูดของเขาทำให้ดาหลาแอบคิดไปไกล คำว่า ‘ครอบครัว’ คือสิ่งที่หล่อนปรารถนาที่สุด

หญิงสาวยอมรับว่าหลงรักรอยยิ้มของพ่อผัวคนนี้เข้าแล้วสิ รอนน์มีเสน่ห์เหลือเกิน ทำให้หล่อนอดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่าจะเป็นอะไรไหมหนอ? ถ้าจะรักพ่อผัวคนนี้อย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งพึงจะรักผู้ชายคนหนึ่ง

บ้าจริง... ดาหลาพยายามปัดความรู้สึกของ ‘รักแรกพบ’ ออกไปจากความคิด แต่กลับค้นพบว่ามันไม่ง่ายเลยสักนิด

ความใกล้ชิดกับรอนน์ทำให้ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นในใจของหล่อนเงียบๆ ให้ตายเถอะโรบิ้น... ให้ดับดิ้นเถอะโรเบิร์ต... นี่หล่อนกำลังหลงรักพ่อผัวอย่างนั้นหรือ?

“หรือคุณจะไปตกปลาด้วยกัน จากนั้นค่อยกลับมาช่วยกันทำอาหารที่บ้านดีมั้ย”

รอนชวนเมื่อเห็นดาหลานิ่งไปชั่วขณะ หารู้ไม่ว่าตอนที่เห็นหญิงสาวนิ่งๆ อยู่นั้น ในสมองของหล่อนหาได้หยุดคิด เพราะสายตาซุกซนของดาหลาเอาแต่จ้องมองบั้นท้ายสุดเซ็กซี่และแผ่นหลังกว้างของรอนน์ที่กำลังก้าวเดินออกไปเตรียมคันเบ็ดและอุปกรณ์ตกปลา

รอนน์นำอุปกรณ์ตกปลามาใส่เอาไว้ที่หลังรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีส้มคันใหญ่ เมื่อสองแม่ลูกพากันขึ้นมานั่งพร้อมเพรียงเขาก็ขับรถออกมาจากบ้าน มุ่งตรงสู่ลำธารขนาดใหญ่ที่อยู่ท้ายสวนยางของเขา

“บ้านคุณปู่น่าอยู่มากครับ”

คนที่อิดออดในตอนแรก ทำท่าว่าไม่อยากมาเพราะรู้ว่าบ้านปู่รอนน์อยู่กลางป่าเขา กลับเปลี่ยนใจเมื่อได้มาเห็นความงดงามของธรรมชาติรายรอบ

“ปู่ดีใจที่ริวชอบ”

รอนน์เอื้อมมือข้างหนึ่งมาขยี้ศีรษะของหลานชายด้วยความรักใคร่เอ็นดู

ในเวลาต่อมา

ที่ลำธารขนาดใหญ่อยู่ใกล้สวนยางพาราร่มรื่น เขียวขจีและอุมดมสมบูรณ์ไปด้วยไม้น้ำ มีปลาชุกชุมเพราะเชื่อมต่อมาจากแม่น้ำขนาดใหญ่ น้ำบางส่วนไหลหลากออกมาจากตาน้ำใต้เทือกเขา