บทที่ 58

เอ็มม่าขมวดคิ้ว ราวกับว่าเธอยังไม่ได้สติเต็มที่

“อูย ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว” เธอพึมพำ

“จำเรื่องเมื่อคืนได้บ้างไหมเนี่ย?” เขาแกล้งหยอก

“เสียงดังไป” เธอประท้วง “ให้มันเงียบหน่อยสิ”

วิลหัวเราะเบาๆ แล้วจูบหน้าผากเธอ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจะไป แต่เอ็มม่าคว้าแขนเขาไว้ เขามองกลับมาที่เธอ ดวงตาของเธอปรือแดงก่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ