บทที่ 91 chapter 92

“พูดอะไรอย่างนั้นฮึ!” มิคาอิลดุคนคิดมาก พลางยกมือกดซับน้ำตาบนพวงแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน “ฉันแค่ไม่ชอบใจที่เห็นเธอทำหน้าเศร้า ร้องไห้เพราะคิดถึงไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ป่านนี้คงจะกลายเป็นอาหารให้กับแร้งกาจิกกินจนเหลือเพียงกระดูกก็เท่านั้นเอง” อีกอย่างคือมันทำให้เขารู้สึกผิด จนอยากจะบอกความจริงที่ปกปิดเอาไว...