บทที่ 12 บทที่ 12 ข้าวต้มไข่

เมื่อร้องไห้จนพอใจพราวระวีก็ตั้งสติ ตากลมโตมอง   อกแกร่งที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วถอยออกมาจากอ้อมแขนเขา

“หิวไหม” คนที่กอดเธอถามกลับมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น    ทำให้น้ำตาที่แห้งไปแล้วรื้นขึ้นมาอีกครั้ง พยายามกลั้นเอาไว้ แล้วส่งยิ้มให้เขา

“ไม่ค่ะ” ตอบแล้วขยับตัวลุกขึ้น แต่กล...