บทที่ 14 บทที่ 14 คนนอกสายตา

“คุณ...ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวฉันทำเอง” พราวระวีร้องห้ามเมื่อผ้าขนหนูผืนนุ่ม สัมผัสลงมาบนผิวเนื้อ ตากลมโตหลบตาคมเข้ม อับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“นอนเฉย ๆ เถอะน่า...หรือชอบให้มันเลอะอยู่ในนั้น”

เพียะ

ฟาดมือลงบนอกแกร่ง เมื่อเขาพูดถึงน้ำรักที่ปล่อยเข้ามาในตัวเธอ

“ฉันทำเองได้”

“ไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ