บทที่ 17 บทที่ 17 เมตตาผัวด้วยนะครับ

“พราว...พราว!” กล้าตะวันร้องเสียงหลง เมื่อคนใต้ร่างพลิกกลับขึ้นมาคร่อมทับอยู่ด้านบน ตากลมโตจ้องหน้าเขาเขม็ง โกรธที่เขาไม่ตามใจ แถมยังถามไม่เข้าหูอีกด้วย

“พราว...”

“นอนเฉย ๆ ค่ะ”

ปากบางบวมเจ่อออกคำสั่ง มองเขาตาเขียว ผมยาวสยายยุ่งเหยิง บางส่วนร่วงลงมาบดบังอกอวบใหญ่ที่ตั้งช่อชูชัน       มือหนาปัดผม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ