บทที่ 120

สายตาของฉันจับจ้องอยู่ที่ของสองชิ้นในถุงหลักฐาน

ฉันพยายามเค้นสมองหาเบาะแสที่เกี่ยวข้อง แต่ก็คิดอะไรไม่ออก

ห้องประชุมเงียบกริบ ทุกคนกำลังรอให้ฉันพูดอะไรบางอย่าง

ฉันจ้องมองของเหล่านั้น หวังว่ามันจะเป็นแค่ของเล่นที่เด็กสักคนลืมทิ้งไว้

ลายบนสร้อยข้อมือส่องประกายระยิบระยับจนแทบทำให้ตาพร่า

ขณะที่ฉันเพ่งมอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ