บทที่ 148

รอยซ์กับฉันกำลังเดินเล่นอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต เสียงจอแจของผู้คนรอบตัวทำให้ฉันรู้สึกเหนือจริง ราวกับว่านี่คือชีวิตที่ฉันควรจะได้ใช้

ฉันชะลอฝีเท้าลง และรอยซ์ก็หยุดรถเข็นเพื่อรอฉัน

ในที่สุดเขาก็อดใจไม่ไหว คว้ามือฉันแล้วดึงไปข้างหน้า “เธอคิดอะไรอยู่เรื่อยเลยเนี่ย แค่เดินเฉยๆ ก็เหม่อได้ด้วยเหรอ”

ฉันชะ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ