บทที่ 149

เมื่อความทรงจำเลือนลางไป ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องมองรอยซ์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย ฉันถอนหายใจแล้วก้มหน้าลง

“ขอโทษที ฉันลืมไป”

“เธอเคยคิดบ้างไหมว่าเราไม่สามารถทำตัวไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อนได้อีกแล้ว ตัวตนของเราและทุกสิ่งที่เราผ่านมาตลอดหลายปีมานี้ ทำให้มันยากที่เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรือปฏิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ