บทที่ 162

แสงตะวันยามเช้าตรู่ค่อยๆ โผล่พ้นจากขอบฟ้า สาดส่องประกายอันอบอุ่นไปทั่วทุกสรรพสิ่ง

แสงแดดสีทองอาบไล้ตัวอาคารเก่าซอมซ่อจนทอประกายระยิบระยับ

ไซมอนขบกรามแน่นแล้วพูดว่า “เรารอช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว แจ้งกองบัญชาการแล้วขอรถตำรวจมาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย!”

พลันนั้น หน้าจอโทรศัพท์ของฉันก็สว่างวาบขึ้น ฉันรีบหยิบข...