บทที่ 167

ฉันพูดแรงก็จริง แต่แบรนดอนรู้ตัวว่าผิดเลยเถียงไม่ออก สีหน้าเขาดูไม่ได้เลย

“ทำไมไม่กลับไปหาหล่อนซะล่ะ มาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ทำไม”

“การที่ไม่ต้องไปยุ่งกับหล่อนก็ดีที่สุดแล้ว คุณยังจะต้องการอะไรจากผมอีก”

แบรนดอนกัดฟันกรอด ก่อนจะพูดช้า ๆ ในที่สุด “ก็ได้ ที่รัก คุณรีบกลับบ้านเถอะนะ”

ฉันโบกมือไล่อย่างร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ