บทที่ 20

ฉันโกรธจนอยากจะพังเข้าไปจับไอ้ชั่วสองคนนั่นให้ได้คาหนังคาเขา แต่ฉันรู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลา

เสียงข้างในเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา และในที่สุดก็กลายเป็นเสียงครางของเชอร์ลีย์กับเสียงคำรามต่ำๆ ของแบรนดอน

ฉันรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน รู้สึกขยะแขยงจนคลื่นไส้ และรีบเดินออกจากที่นั่นทันที

คืนนั้นฉันฝันร้าย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ