บทที่ 248

ก็ได้ๆ ฉันยอมรับก็ได้ ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย โอเคไหม?

เขายิ้มอย่างจนใจ “จริงๆ แล้ว นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะทำกับคุณ”

“แต่แคโรไลน์ คุณก็ชอบผมเหมือนกันเห็นๆ ทำไมคุณต้องคอยวิ่งหนีด้วย”

ดวงตาจริงใจของเขามองมาที่ฉัน ทำให้ฉันพูดไม่ออก

ฉันถอนหายใจอย่างยอมแพ้ “ก็ได้ แล้วการยอมรับมันมีประโยชน์อะไรขึ้นมา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ